Swaane Lauwaert

Ik verjaarde en het was een dag vol dankbaarheid. Ja ik heb van die momenten dat ik me, ondanks al het leed en de gruwel dat het leven ook met zich meebrengt, zo dankbaar kan voelen dat ik leef, dat ik besta, hier en nu. Ik kijk dan vanop afstand naar die krioelende wereldbol en

Terwijl je mij vroeger elk weekend wel ergens op een dansvloer kon aantreffen is dat met het vooruitschrijden der levensjaren steeds minder geworden, maar om het niet volledig te verleren worden de benen nog minstens één keer per jaar gestrekt. En ik weet niet of het met de aanstormende menopauze te maken heeft of met

Voor ’t eerst zou onze hond Brando naar een dogsitter gaan. Hier in ons dorp is dat een energieke, luidruchtige blueszangeres uit Amerika, ja in elk dorp spoelt er van alles aan. Brando is een Bulgaarse straathond die we, nadat ik hem zielig op een stukje karton in de sneeuw had zien zitten op facebook,

‘Ik hoop dat jullie wat kunnen uitrusten in België’ zegt een eigenaar van het vakantiepark voordat we richting het noorden vertrekken. Ik doe eigenlijk geen moeite meer om uit te leggen dat naar België gaan tijdens de kerstdagen zowat het tegenovergestelde is van ‘rust’. Elk jaar opnieuw neem ik me voor om in onze overdrukke

‘Oh dit lijkt zo op de plek waar ik ooit ben geweest!’ roep ik uit terwijl ik rechtveer in de zetel. We kijken naar ‘Hotel Coolgardie’, een documentaire over twee Finse meisjes die werken in een bar in de Australische outback. Iets wat ik in een ander leven, als prille twintiger, ook heb gedaan. Wat

Als je instant depressief wilt worden moet je eens naar de website ‘mypension.be’ surfen. Wat ik dus deed en vervolgens in een kramp schoot want van mijn Belgisch pensioen zal ik over 20 jaar nog net een brood kunnen kopen. En een Belg zou geen Belg zijn als hij dan niet denkt aan de baksteen

Ik heb helemaal niets met die aanstormende kerstperiode en nog minder met kerstmutsen die ze door uw strot duwen en jinglebells die rond uw oren suizen. Uiteraard vind ik het samenzijn met familie fijn maar alles errond is er me wat te veel aan. Verrast was ik dan ook niet echt toen ik op de

Sommige woorden klinken in een andere taal zoveel mooier. ‘La brume’ is er zo eentje van. Veel ronkender dan onze ‘mist’. Bijna feestelijk. Niets te mistroostigheid, ‘la brume’ klinkt als een sierlijk dansende vrouw. Als iemand zegt: ‘het is mistig’ dan wil ik op de zetel gaan cocoonen met een warme chocomelk. Maar als je

Zo eens om de zoveel tijd rijden wij terug onze berg op naar het huis is de Ardèche dat we noodgedwongen moesten vervangen van vaste woonplaats naar vakantiehuis. Het blijft heerlijk om thuis te komen in dat andere stukje wereld of waarvan Fons ooit zei: “Lamastre, the place where dreams come to die.” Want dat

Gisteren onderging mijn zoon weer een ‘barricade oefening’ op school, oftewel: wat te doen als er een terroristische aanslag in jouw school plaatsvindt. Sinds de aanslagen in Parijs is Frankrijk nog steeds in de hoogste staat van paraatheid maar de moord op een leerkracht enkele weken terug, drijft de spanning weer helemaal ten top. Aan

Als je bijna een heel leven voor jezelf hebt gewerkt is het aanpassen als je ineens weer voor 1 bedrijf gaat werken. En wat op het eerste gezicht een kleinschalig vakantiepark lijkt, blijkt steeds diepere hiërarchische lagen te bezitten en ook de onuitgesproken regels komen laagje na laagje bloot te liggen. Nietsvermoedend over de complexiteit

Soms lijkt er geen einde te komen aan ‘het seizoen’. Acht maanden aan een stuk geef je alles wat je hebt. Er zijn momenten dat je smeekt om een adempauze. Andere momenten zit je in ‘de flow’, lijkt elke week op elkaar, alleen de honderden gezichten die passeren zijn anders. Maar je zit in een