Swaane Lauwaert

Een gemiste kans, zo voelde het, dat ik vorige week vergat dat het die zaterdag Internationale Vrouwendag was en er niets over schreef in mijn wekelijkse column. Ik zou kunnen zeggen dat het mijn brainfog was, ik leef immers in een staat van continue vergetelheid, én die perimenopauze is dan ook nog eens ‘op en

Tot de laatste minuut was ik bezig met verf van de ‘tomette’ tegels te krabben maar het is ons gelukt, ons nest in het bruisende Marseille staat er. De dagen nadien krijg ik nog regelmatig complimenten over mijn volumineus kapsel, die neem ik met dank in ontvangst maar ik meld er niet bij dat dat

‘Waar zijn wij in godsnaam toch mee bezig?’ verzucht ik, terwijl de vernis mijn sinussen nog meer irriteert en ik het snot aan de achterkant mijn handschoen afveeg omdat ik geen tijd heb om elke keer een zakdoek te gebruiken. Deze week heb ik al mijn afspraken uit mijn agenda gewist en leg ik samen

‘Ik heb zooooo’n zin om in haar te knijpen!’ zegt de jongste terwijl hij zijn jeukende handen open- en dichtvouwt. En dat herken ik maar al te goed. Als ik Belle ergens in huis tegenkom kan ik het niet laten om heel hard ‘Bellissima!’ te gillen en haar te besnuffelen. Ze beantwoordt mijn wild gedoe

Zoals ik al eens eerder neerschreef, Valentijn is niet aan ons besteed. Wij proberen elke dag de liefde te vieren, die zit immers overal een beetje verstopt, je moet gewoon wat oplettend zijn. Ik luister naar een geluidsopname van Bert. Originele complimentjes laat ik hem inspreken op mijn telefoon. Zo kan ik er altijd naar

De zoon heeft een lief. Het is niet de eerste keer dat er flarden van meisjes door het huis dwarrelen maar het is het wel de eerste keer dat er iemand de titel ‘lief’ toegedeeld krijgt en ze volgende week samen vanuit hun studentenstad zullen afzakken naar het ouderlijk huis en ik voor ’t eerst

“Jij hebt vier nieuwe tattoos en jij zegt mij niets?!” roep ik met schelle hoge stem terwijl ik kijk naar dikke zwarte letters die het woord ‘BAAIB’ vormen. Verschrikt zie ik nog meer spelfouten in een gedicht dat zijn hele ribbenkast bekleedt. Boos storm ik weg maar kom al snel op mijn stappen terug want

Het ziet eruit als een scène van een film met Louis de Funès. Een politieagent die zich achter het bordje met onze dorpsnaam probeert te verschansen en door een verrekijker piert en drie collega’s die aan de overkant achter het bushokje staan. Pas als de ene ‘soixante douze’ roept naar zijn collega’s en die drie

Ik schrijf dit op de trein richting Amsterdam. Ik ben jarig vandaag en word vergezeld door mijn lieve man. Straks logeren we op een prachtig appartement van vrienden en morgen zie ik mijn zusje. Wat een geschenk dit alles.We stonden op een ontiegelijk uur op zodat we gebruik konden maken van de goedkoopste treintickets maar

Ik weet dat ik niet haar grootste liefde ben ook al heb ik de eerste weken haar poep afgeveegd, haar midden in de nacht eten gegeven en lag ik in de auto onderweg naar België in zo’n slechte houding, met een pijnlijke kramp in mijn bil tot gevolg, zodat zij kon slapen op mijn borst.

Geen vuurwerkknallen maar jagers begroeten me in dit nieuwe jaar. De hond zou het liefst zo snel mogelijk naar huis rennen maar door zelf een ontspannen houding aan te nemen probeer ik hem gerust te stellen en de ochtendwandeling nog iets te rekken. Zelf ben ik ook niet dol op die geweerschoten en sinds een

Tussen de mistvlagen ontwaar ik onze traag rijdende medereizigers en van achter het geblindeerde venster kan ik me ongegeneerd vergapen aan wat iedereen in zijn voertuig uitvreet nu we samen gedwongen in de zoveelste file richting het zuiden staan. De meesten staren gehypnotiseerd naar een schermpje. Een vrouw houdt een witte zakdoek met bloedvlekken tegen