Soms gun ik mezelf een weekendje ‘bien-être’. Normaal kom ik na zo’n weekend gevuld met yoga, qikong, energetisch werk en ademhalingsoefeningen herboren terug. Omdat ik geen zin heb om nog een laatste slaapplekje te nemen in het ‘dortoire’ met 15 snurkende medemensen, slaap ik in de auto te midden van de prachtige natuur en voel ik me weer 20 jaar. Ik kom bijna huppelend thuis maar val erna in een donker gat en heb ‘zero’ energie.
Een wijs mens zou zeggen dat zulke periodes horen bij je persoonlijke groei en dat je er veel uit kan leren, uit die momenten wanneer het leven schuurt. Dat is ook zeker zo maar ik voel alles behalve de drang om nog meer in mezelf en dus in die leegte te springen.
Ik koop daarentegen in de supermarkt een masker met houtskool, algen en hyaluronzuur want met een gehydrateerde en in balans zijnde huid ben je meestal al half weg. Vervolgens neem ik een boek van mijn vader en laat ik me weken in een warm bad. Nu mijn vader lees je niet ‘zo maar even’, het vraagt aandacht en focus om zijn gebalde teksten te ontcijferen maar daar gaat het mij nu niet om. Ik wil dicht bij mijn vader zijn en als ik zijn zinnen lees dan hoor ik zijn stem. En vanuit die stem komt hij weer tot leven, zie ik hem met zijn hoofd schuin en liefdevolle blik naar mij kijken: ‘ah dochter toch’ zegt hij zachtjes. Dat biedt troost.
Wat later lees ik in de familie-whatsappgroep de berichten van mijn oom en tantes. Ze delen er foto’s en herinneringen uit een voor mij onbekend leven, toen ze zelf nog kinderen waren. Hun beschrijvingen van het huis, de natuur, de spelletjes die ze samen speelden roepen voor mij beelden op van mijn jonge vader, iets dat zo moeilijk is als kind van, je jouw ouders voorstellen toen ze zelf nog klein waren. Deze keer zie ik hem daar als tiener rondlummelen en ik vraag me af wat er toen door zijn hoofd ging. Hij zal waarschijnlijk nooit gedacht hebben ooit 6 kinderen en wel 13 kleinkinderen voort te brengen. En nog minder dat hij erg gemist zou worden omdat hij veel te vroeg stierf.
Mijn oudste zus springt in en deelt haar vroegste herinneringen aan die plek. Zij is maar 10 jaar ouder maar stamt precies uit een andere tijd, waar mijn ouders nog gelukkig samen waren en mijn oma nog een drukbezette moeder was met haar negen kinderen. Ik heb geen herinneringen aan het gelukkig samenzijn van mijn ouders en mijn oma had lange grijze haren, woonde op een appartementje waar ze mij tomatensoep met wit brood voorschotelde als ik ziek was.
Zoveel verschillende levens en toch allemaal verbonden met zijden draadjes. Ook met de mensen die er ondertussen niet meer zijn maar die verder leven in onze verhalen. Soms kan het eindige angstaanjagend zijn. Maar nu geeft het net rust dat alles verder gaat ook al ben je er niet meer. Het besef dat er iets groter is dan jezelf, werkt louterend.
Mijn rimpels mogen dan niet verdwenen zijn met het hyaluronzuur, mijn beslommeringen zijn ondertussen opgelost. De zon schijnt, de nachtegaal zingt, ja, het wordt een goede dag vandaag.
Zoals verschenen op: auparleur.be