Ooit vroeg één van de jongens: mama, waarom geeft papa jou geen rode roos? Omdat ik niet meteen een preek wilde afsteken tegen een vijfjarige over commercie en kapitalisme; over liefde die je elke dag viert zei ik: jullie zijn mijn Valentijntjes en het enige wat ik wil is een foto van jullie. En zo geschiedde. Onze traditie van het jaarlijks familieportret op Valentijnsdag was geboren.
In deze tijd waarop werkelijk alles wordt vastgelegd door een snelle vingerafdruk is het maken van een foto met een fototoestel en soms een bijhorend statief bijna iets uit een ander tijdperk. Nu ja statief. Dit jaar was het statief: een kinderstoel met kartonnen doos erop en twee blikken soep. Want zo professioneel ben ik nu ook weer niet.
Dat het allemaal veel te traag gaat moet ik continu aanhoren van deze zo flitsende generatie die al snackend, met één vinger op de gameconsole een gigascore halen, terwijl ze ook facetimen met een klasgenoot over een schooltaak en de kat aaien met hun tenen.
En eigenlijk is het niet de foto op zich, maar het hele gebeuren errond dat het zo onvergetelijk maakt. Drie jongens, hun vader en de hond mobiliseren vraagt veel geduld en overredingskracht. Aan onze twee katten begin ik niet eens. En de finesse zit hem in het loslaten; dat ik het niet allemaal kan orkestreren want ons gezin is elk jaar anders en het is niet altijd op voorhand te voorspellen wie de dwarsligger wordt die niet op de foto wilt:
“Nee ik ga niet glimlachen voor die saaie stomme foto’s van jou!”
“Niet nu, ik ben heel druk bezig!” (Gamen)
“Ik ga me niet omkleden, ik ben heel hard aan het werk.” (Hou je werkkleding dan gewoon aan schat, het is tenslotte een tijdsbeeld, geen staatsieportret).
De hond die niet stil wilt zitten (Brando koekje? En nog één en nog één…).
“Fuck ik pak slecht op foto’s, zie je die dubbele kin?”
En een familieportret op zich is niet uniek, maar elk gezin is dat wel. En met zo’n reeks familieportretten trekken we in alle richtingen aan de tijd. We zoomen in op elk detail: weet je nog die trui? OMG mijn haar! Amai ik had toen veel puisten,…
Maar maken ook grote sprongen doorheen onze geschiedenis:
De periode dat ze alledrie aan elkaar klitten als aapjes en ze nog gedwee luisterden als je vroeg om even naar de lens te kijken.
De tijd voor het hormonenmonster in huis kwam wonen en je nog kushandjes toegeworpen kreeg op een foto.
Wie was er wanneer het ergste aan het puberen en staat als een donderwolk te pronken? Want zelfs de immer vrolijke snoetentrekker van de familie wordt niet gespaard van die ‘mama is zo irritant dus ik draai continu met mijn ogen’ indringer.
Brando krijgt er alvast geen genoeg van. Wanneer wij al lang alles opgekraamd hebben staat hij nog tegen de muur, wachtend op nog een groepsknuffel; of zouden het de koekjes zijn? In ieder geval, voor hem is dat jaarlijkse familieportret een hoogdag. Zou het dit jaar zijn laatste foto zijn?
En ook al geven ze het niet snel toe, als niemand anders meeluistert vragen ze toch om de foto door te sturen via hun snapchat.
“Sorry schat maar jullie mama heeft geen snapchat”
“Huh? Wat dan wel?”
“Whatsapp? Messenger? Insta? Email?”
Zucht. “Pffff zo old school”.
Zoals verschenen in auparleur.be.