Vannacht droomde ik over ontwakende energieën, grote witte eieren en het voelen van de emoties van een framboos. Toen werd ik gewekt door de maan die in mijn gesloten ogen scheen. Echt.
Soms moet het niet gekker worden maar toch herken ik een rode draad.
Er woedt immers niet alleen een oorlog in Oekraïne, binnen in mij is er ook eentje aan de gang. Iets wat ze de premenopauze noemen, terwijl ik het woord ‘pauze’ niet zo goed begrijp voor iets dat zo definitief eindigt?
En net zoals bij bevallen vertelt niemand je op voorhand hoe heftig het kan zijn. Eerlijk gezegd: ik keek er zelfs naar uit om van die maandelijkse bloedingen verlost te worden. Geen voorbehoedsmiddelen meer nodig, geen opgefrommeld toiletpapier in je onderbroek als je maandverband of iets anders vergeten bent en vooral: geen emotionele rollercoaster meer!
Maar nee hoor, die premenopauze blijkt één uitgerekt PMS-nachtmerrie te zijn. Dikwijls herken ik me zelf niet meer en loert de wanhoop om de hoek. Want daar waar ik (nu nog) gespaard blijf van ‘opvliegers’ die mij, als eeuwige blozer, angstaanvallen bezorgen; het is vooral de emoties die alle kanten uitzwelpen die me nu grote parten spelen.
Ik heb mezelf altijd een ‘escargot’ op de weg genoemd maar in mij leeft er blijkbaar ook een roekeloze chauffeur die, in een woede aanval die zich in 2 seconden van nul naar 100km aandient , bijna iemand van de weg rijdt. Onder luid getoeter, dat ook nog. Ik keek mezelf aan met zeer grote verbaasde ogen.
Of dan die naftbak die ineens leeg is, waardoor ik me onherroepelijk op de zetel moet vleien en moet verdoven met netflix en chips, veel chips. Net nu je veel meer moet gaan bewegen en moet stoppen met chips, chocolade, alcohol en sigaretten want anders ga je onherroepelijk van ‘peer naar appel’ las ik ergens. Al zou dat extra buikvet dan weer oestrogenen bevatten die van de innerlijke oorlog een sneeuwballengevecht kunnen maken. Dus lig ik uren op de zetel te tobben: ga ik voor een vrouw met buikvet maar die haar man nog graag ziet of een vrouw zonder buikvet die haar man elke dag een kopje kleiner wil maken? En ondertussen is die zak chips al lang op.
En dan die dromen. Intense nachtdromen over maagdelijke grote witte eieren, kleine, zachte rode vruchtjes en veranderde energiestromen. Ver moet je het soms niet gaan zoeken.
Maar ook de dromen die je voor jezelf droomde die als zandkorrels door je vingers lijken te sijpelen, zelfs al maak je een vuist om het leven vast te houden. En neen, een vierde kind stond al heel lang niet meer op de agenda. Maar ik wil nog zoveel doen en soms voelt het als te laat. Of de hevige drang om met heel ons gezin van deze trein te stappen en op een andere wagon verder te gaan, want dit kan het toch niet zijn?
En door die levensdrang bruisen er creatieve bubbels naar boven die mij innerlijke rust en ook iets van eeuwigheid beloven al vermoed ik dat beide op niet veel gestoeld zijn, maar soit. Een mens moet wat.
’s Avonds luisteren we naar de radio en de berichtgeving over deze, en in het verlengde daarvan: alle absurde oorlogen verkrampen mijn hart. En ik voel me in een wisselend ijltempo pisnijdig, droevig, machteloos, radeloos, …
Een vriend speelt ‘Halleluja’ op zijn gitaar en wij zingen en hummen wat mee. Ik schilder een reeks melancholische uitziende vrouwen op stukjes karton en mijn jongens ontdekken de boetseerklei. En de driehoofdige vogelverschrikkers die ze maken krijgen eerst geen, dan een kleine, en onder steeds meer animo, grotere fallussen.
En ergens stelt dit mijn weemoedig brein wat gerust. Want alles verandert, maar sommige dingen veranderen ook nooit.
Zo herkenbaar Swaantje, ik hoop dat de opvliegers en het nachtelijke drijven in je bed nog even mogen uitblijven. Goeie moed alleszins, ooit stopt het? Hoop ik…
GrandiooS, Swaane! Weer heel hard moeten lachen met jouw (? 🙈) misère… Sommige dingen gaan wél “gelukkig maar” voorbij… Het is helaas een kwestie van “pauze” 🤣… Veel groetjes Tania