Swaane Lauwaert

Terwijl ik op mijn yogamatje de ochtendstroefheid uit mijn leden stretch en met een meditatie de grijze sluiers uit mijn hoofd probeer te verdrijven, gebeurt er enkele meters verder iets dat ons leven voorgoed zal veranderen. De hond van onze buurvrouw vindt er naast de vuilbakken en tussen het rondslingerend zwerfvuil een klein pluizig bolletje.

“Neen, later wordt het niet beter, dan moet je toch ook gaan werken, kom je thuis, eet je en ga je slapen? Elke dag opnieuw?” Zoonlief is net terug van school en duidelijk vermoeid zwiert hij zijn boekentas in een hoek en trekt de ijskastdeur bijna uit zijn hengsels op zoek naar eten. Die jongen

Soms voelt ge u verlamd. Dan staart ge naar het scherm en voelt ge helemaal niets meer. ‘Jij zoned compleet uit’ omschrijven de jongens me als ze me zo voor de televisie aantreffen. ‘Numb’. Neergeslagen. Met de overwinning van Trump als oranje kers op de taart. Niet dat het u verbaasde, ge hadt niet hetzelfde

‘Neen, ik heb niet de hele nacht gegamed, ik heb de hele nacht geschreven’. De jongste is zonet op het middaguur de trap afgedaald en strekt zich langdurig uit. En plots zie ik het, die fonkel in zijn ogen. Ik herken de spanning die je voelt als je iets gecreëerd hebt en het voor ’t

Ergens tussen ‘chillen’ en ‘de vensterbanken inoliëen voor winter’ ben ik mezelf helemaal voorbijgeschoten. Met als gevolg een huis dat op z’n kop staat en slapeloze nachten van de spierpijn. Het plan was nochtans simpel: rustig wat lezen, studeren, wandelen en yoga. En eventueel de vensterbanken insmeren met lijnolie. Bert zou het tussenverdiep dichtmaken want

Vandaag begint Toussaint, de Franse herfstvakantie, en het is erg lang geleden dat wij de werkvloer verlaten hebben om echt op vakantie te gaan. Toch spelen we op veilig dit jaar en trekken naar ons huis op de berg. Ooit was het anders, toen ik nog geloofde in de Instagram sprookjes van families die met

Een huis is nooit ‘zomaar’ een huis. En al zeker niet als je het helemaal zelf bouwt. Een huis is een levend wezen. En neemt de energie over van de mensen die het gebouwd hebben. Voor ons huis zijn dat tientallen werkmensen en vrijwilligers geweest. Gecreëerd en gedragen door zovelen handen, dit huis zit vol

Soms durf ik al eens dromen van een wereld zonder oorlog. Vroeger vond ik dat vreselijk naïef. Een utopische droom. Ik vond dat geweld inherent bij de natuur hoorde. Bij dieren is het toch ook eten of gegeten worden? Nu vind ik niet meer dat die vergelijking opgaat. Oorlog is iets heel anders dan ‘de

‘Heb jij ooit met je handtas iemand geslagen?’ vraagt Gust, die met mijn blauw handtasje gevaarlijk in het rond zwiert. Ik moet even nadenken en begin dan te gniffelen, ‘ja één keer.’ Ik moet begin twintig geweest zijn toen ik, op weg naar mijn werk in Brussel, in slaap viel op de trein. Wanneer ik

Lange tijd maakte ik me schuldig aan ‘Tsundoku’. Een samentrekking van ‘boeken lezen’ en ‘opstapelen’ of nog: ‘De kunst van meer boeken te kopen dan je kan lezen en ze dus naast je bed op te hopen.’ Maar sinds ik mezelf heb opgelegd om, voor ik het scherm ter hand neem, 100 bladzijden te lezen,

‘Is dit iets van jouw yoga cult?’ zegt de jongste teleurgesteld wanneer hij in het postpakketje kijkt dat hij zonet heeft opengedaan. Tja, als je nepkogels verwacht voor je AK47 is een voedingssupplement van je moeder niet echt iets waar je vrolijk van wordt. En ik probeer nogmaals uit te leggen dat yoga geen cult

‘Het staat je heel goed mama. En jij verdient dat.’ Aan het woord de jongste terwijl ik roze slippers en een zonnebril met een oudroze randje bekijk in de spiegel. Eigenlijk zijn we hier voor zijn nieuwe sportschoenen want morgen is het weer zo ver, de eerste schooldag. Maar samen kunnen wij zo heerlijk shoppen