Ik verjaarde en het was een dag vol dankbaarheid. Ja ik heb van die momenten dat ik me, ondanks al het leed en de gruwel dat het leven ook met zich meebrengt, zo dankbaar kan voelen dat ik leef, dat ik besta, hier en nu. Ik kijk dan vanop afstand naar die krioelende wereldbol en moet dan happen naar adem omdat ik me zo klein voel tegenover dat leven dat zo bovenmenselijk groot is. En ik mag daar deel van uitmaken, wauw…
’s Ochtends las ik een eerste stukje uit papa’s laatste boek. De rauwe pijn van zijn sterven 10 jaren geleden heeft plaatsgemaakt voor warme herinneringen met een vleugje pijnlijk gemis en dat mag zo blijven want sommige zaken mogen wat pijn blijven doen. Als ik papa zijn zinnen laat binnenkomen duikt zijn beeld op. Ik zie zijn gezicht voor me, hoor zijn bulderlach, voel zijn droge handen vol rimpeltjes die ik erfde. Ik kan hem bijna ruiken, zo levendig wordt hij weer. Iemand omschreef hem als een ‘koortsachtig schrijver’ en dat voelt juist. Ik sliep in de kamer naast zijn bureau en hoor nog steeds zijn vingers die op het typmachine beuken, het belletje op het einde van de regel en het ratelend terugschuiven van de schrijfbalk. Zijn teksten zijn gebald en zijn zinnen moet je meermaals herkauwen om alle lagen van informatie die erin verwerkt zitten te kunnen ontwaren. Als zijn kinderen, wij dus, bijeen komen vragen we ons wel eens af hoe hij het allemaal klaarspeelde: vader van 6 kinderen, vaderfiguur voor nog vele anderen, lesgever op verschillende kunstscholen, van tentoonstellingen naar filmvoorstelling, ontelbare teksten schrijvend, aan de lopende band boeken lezend, dikwijls al roerend in de kookpotten want koken kon hij ook.
En dan is er ook mijn moeder, moedertje, mama, mamsi, oma-tje voor haar elf kleinzonen. ‘Une Grande Dame’. De kaap van 80 reeds overschreden maar allesbehalve achter de geraniums te vinden. Oh nee, de helft van de tijd weten wij, haar dochters, niet eens waar ze zich ergens bevindt. Nog steeds reist ze de wereld rond. Voor haar werk, voor een project of om vrienden te bezoeken. Mijn moeder die zo mogelijk nog meer heeft geschreven en dan ook nog eens in allemaal verschillende talen met af en toe wat prachtige poëzie als afwisseling. Zij die, na de scheiding, alleen bleef met vier dochters die ze doorheen de puberteit moest sleuren. Als ze me belt is de lijn zeer slecht en tussen het kraken en piepen door hoor ik ‘ik ben zo blij met jou’ met die moederlijke fierheid waar elk kind een centimeter van groeit. En dat weet ik want ik voel die trotsheid soms ook als ik vanuit mijn ooghoeken naar mijn jongens kijk die maar groeien en groeien en in wiens lijf een ware hormonale aardverschuiving aan de gang is.
Toch krijg ik die dag van hen knuffels en ‘I love you’s’ alsof er geen navelstrengen dienen doorgeknipt te worden. En die dag geen deuren die uit hun hengsels worden geslagen als ze ergens een kamer binnenkomen of deze weer verlaten, neen, er is een zekere gemoedelijkheid en zachtheid te bespeuren die dag. Een mengeling van de kleine jongens die ze waren toen ze nog op mijn schoot kropen en van jonge mannen die zich bekommeren om hun steeds kleiner wordend moedertje. En mijn ogen lopen vol en mijn hart zwelt tot het niet meer in mijn borstkas past want ik ben zo dankbaar voor die drie beren die mij in de schoot zijn geworpen.
En dan die geweldige man van me. Die mij, na bijna 20 jaar samen te zijn, nog steeds zo hard doet lachen dat ik tijdens het bezoek die middag aan het Mucem in Marseille bijna in mijn broek plas. ‘Il faut le faire’. Samen zoveel watertjes doorzwommen en nog zoveel avonturen in het verschiet. Die dag werken we niet maar hangen wat rond in Marseille en met elk berichtje en telefoontje van mijn prachtige vrienden en familie maakt mijn hart een duikelsprong. We doen verwoede pogingen om een goede selfie te trekken om deze fijne dag vast te leggen maar zonder succes. Voor sommige dingen ben je op een gegeven moment misschien toch te oud maar ah, als het dat maar is. Mijn hoofd en mijn hart zitten vol mooie herinneringen. Grazie mille!
Zoals verschenen op: auparleur.be
Ode
