Ik ben zelden zo jaloers geweest op een slak als tijdens het afgelopen weekend toen wij dozen, meubilair, kinderen en dieren moesten verschepen naar onze nieuwe woonst. Hoe heerlijk moet het niet zijn als je je hebben en houden altijd bij de hand hebt en er dus geen uitputtingsslag aan vooraf gaat als je beslist om eens naar een andere plant te verhuizen.
Er gebeuren op dit moment de meest verschrikkelijke dingen in de wereld en ik heb dikwijls tegen mezelf moeten zeggen dat deze verhuis zo relatief is maar men kan niet ontkennen dat het toch de nodige stress met zich meebrengt. En deze keer misschien nog wel het meest voor de dieren.
Brando zette zijn eerste poot binnen en kotste meteen alles onder om vervolgens met zijn snuit, dicht tegen het raam gedrukt, ons smekend aan te kijken terwijl wij ritjes op en af reden. Onze grootste vrees om Winnie in een kattenmand te lokken bleek ongegrond. Een blikje tonijn deed wonderen al troffen we nadien een tonijnendrol aan in het bad.
Maar wat vergisten we ons in de fluffige, normaal zo gezapige Rasta. Onder oorverdovend gekrijs duwden we haar in het mandje maar met een bovennatuurlijke kracht forceerde ze de hengsels en sprong er weer uit. Terwijl Rasta de vernis van de deuren krabde, ging Bert een nieuw mandje halen maar ook dat tweede mandje moest eraan geloven. Als een gek rende ze door de auto, over het dashboard, scheerde langs de ramen en rukte mijn haarspeld van mijn hoofd. Ik sleurde haar bij haar nekvel het huis binnen waar ze bleef miauwen tot ze hees was. Een zenuwinzinking nabij liet ik haar maar naar buiten. Ze liep direct terug naar de vorige woning.
Een kenner zou zeggen dat die verhuis een trauma triggerde want deze kat is een levend mirakel met nog geen zeven maar wel reeds vier opgesoupeerde levens.
In de Ardèche redden we haar en haar broertje van de verdrinkingsdood op een boerderij. Het lot van haar broertje was echter al beklonken want enkele weken later werd hij doodgereden. Rasta, die hem altijd volgde als een schaduw, had niets.
Alhoewel, niet veel later bleek ze niet gewoon een rond buikje te hebben maar kon ze haar wel zeer prille tienerzwangerschap niet meer verstoppen. Een ballon met vier stokjes eronder, zo zag ze eruit voor ze beviel van vijf katjes. Ze bleek ondanks haar jonge leeftijd een ongelooflijk zorgzame moeder, zelfs té, want wat later vond ik haar stuiptrekkend in de tuin. Ze bleek letterlijk leeggezogen te zijn.
Hier in het zuiden volgde ze ons als een hond van de ene villa naar de andere tot ze op een dag niet meer thuiskwam. Grote paniek en de vele zoektochten ten spijt bleek Rasta van de aardbodem verdwenen. Ik dacht al aan een vos in het bos tot Bert veertig dagen, jawel 40 dagen, later Rasta aantrof in één van de villa’s. Zonder eten én zonder water. Het leunt tegen het onwaarschijnlijke en dat ze het overleefd heeft is echt een wonder. Ze hield er een kleine gezichtsverlamming aan over en kwijlt alles vol als ze aan het spinnen is maar van ronken en ‘droolen’ is die dag geen sprake.
Ondertussen woont Rasta onder het afdakje waar ik kook in afwachting van een keuken of mijn teiltje ledig na een kattenwasje want de badkamer moet nog betegeld.
Maar het valt allemaal in het niets als de oudste zoon, die tijdelijk in de garage kampeert op afwachting van een eigen plek in huis, me vertelt dat hij het heel fijn vindt op zijn kot in Aix maar toch telkens uitkijkt naar de weekendjes thuis. Vol van moederlijke liefde breng ik hem een pannenkoek met nutella en een versgeperst sinaasappelsapje op bed. En als ik de garagedeur achter me sluit besef ik dat het eigenlijk geen rol speelt waar we wonen of hoe we wonen, als we maar samen zijn.
Ofwel weten die jongens van mij gewoon veel te goed hoe ze mij om hun vingers moeten winden…
Zoals verschenen op auparleur.be
Neem een gratis abonnement en krijg elke zaterdag een auparleur in je mailbox.