cent vingt neuf.

Het levend schilderij part 1407: de sneeuwstorm. Oftewel hoe ge totaal onvoorbereid van uw weekendje weg naar huis rijdt, in een zware sneeuwstorm terechtkomt, hoe Bert met een gillende Swaane in zijn oor de auto nog net veilig aan de kant weet te manouvreren want zonder sneeuwbanden glijdt ge alle kanten uit, hoe ge enkel

cent vingt quatre.

“Thuiskomen” went according to plan. Er viel zoveel druk van onze schouders dat we totnutoe uitzonderlijk veel geslapen en genikst hebben. Ik voel me wat wereldvreemd nu ik niet meer in mijn ‘bubble’ zit. Gelukkig heb ik de liefste vriendinnetjes van de wereld die me uit mijn nest krijgen voor een dagje in een spa,

cent vingt trois.

Mijn plan voor vandaag: over welgeteld 2min spring ik uit bed, zwier ik valiezen, kinderen en hond in de auto, rijden we de bergen in op zoek ons magisch huis, omhels ik de dikste hond vd wereld, gaan we naar t schoolfeest in Nozieres waar ik 20 oesters achteroversla om de schoolkas te spijzen, die

cent dix neuf.

  Ventimiglia…of wanneer uw ogen niet weten waar eerst te kijken met al die vrouwen op metershoge hakken, nauw aansluitende roze glittertruitjes, geblondeerd haar ‘alla Donatella’, boxen die loeihard Italiaanse schlagers op de terrassen blazen, Vespa’s in alle kleuren van de regenboog, luid geroep en druk gegesticuleer. Op ontdekkingstocht in de eigen contreien…<3 it! (Ventimiglia).

cent dix huit.

Dat moment dat ge doorheen de vlagen van staalharde puber rebelsheid de man ziet verschijnen die hij aan het worden is. Enkel met onze oudste op restaurant, in het Italiaanse Ventimiglia, lokale specialiteiten proeven en delen, de woorden vloeien, nipje van de Limoncello, er wordt uitbundig gelachen, damn wat vliegt de tijd maar ook: hoe