CategoryCharlie Rubriek

Swaane ruilde haar hectische leven in Antwerpen in voor een zoektocht door Frankrijk in een kleine caravan, samen met haar man en drie kinderen. Op Charlie vertelt ze regelmatig een stukje van haar verhaal. In het vorige hoofdstuk trok ze de deur van haar schrijversnest voorgoed achter zich dicht. Nu de stilte op de berg

Als er op een vroege zondagochtend in januari, wanneer het nog pikkedonker is, op je deur wordt geklopt, dan weet je dat het geen goed nieuws is. Januari brengt koude en sneeuw en… kapotgevroren leidingen. Mijn schrijvershol en bij uitbreiding het hele voormalige burgemeestersgebouw zijn onbewoonbaar verklaard. We krijgen twee dagen om eruit te trekken.

De twee meest gestelde vragen op dit moment zijn: ‘Hadden jullie zelf verwacht dat het zo lang zou duren?’ en ‘Zouden jullie dat nog eens overdoen?’. Op de tweede vraag kan ik onmiddellijk en met een stellige ‘Nee!’ antwoorden. Mocht ik me ooit nog in een situatie bevinden waarin we onszelf van een woonst moeten

Wanneer we op een zaterdag heel vroeg worden wakker gebeld weten we onmiddellijk dat het geen goed nieuws is. “Of we zo snel mogelijk naar België kunnen terugkeren?” vraagt de hoofdverpleegster ons. Voor Jozef, de vader van Bert, is zijn strijd, die al bij voorbaat verloren was, bijna ten einde. Hij is door de medische

De zoektocht naar werk zet zich ongebreideld voort. In een nieuwe wereld moet je ‘uit de box’ denken en vooral rond je heen kijken. Waar leven de mensen van? Hoe doen zij dat hier? De lokale markt op zaterdagochtend blijkt het centrum van de handel te zijn. Stel je bij die markt geen grote kramen

Laten we eerlijk zijn: het geld groeit niet aan de bomen. In Frankrijk evenmin. We zien ons budget zienderogen slinken en dat geeft de nodige stress. Als we niet al onze spaarcenten erdoor willen jagen – bedoeld voor de bouw van het huis – zullen we snel werk moeten vinden. Zo gezegd, zo gedaan. We

De traditie wil dat de ouders op de eerste schooldag een koffie gaan drinken bij Babette. Tegenover de school runt zij, in het huis waar ze geboren is en in de voetsporen van haar moeder, een restaurant & bar tabac ‘Chez Babette’. Het is het kloppend hart van Nozières. Deze plek doet ook dienst als

Ik heb er zo naar uitgekeken, die eerste schooldag in Frankrijk. Eindelijk weer wat meer tijd voor mezelf. Meer structuur in onze dagen. De kinderen die zich de Franse taal zullen toe-eigenen en vriendschappen zullen sluiten. Een nieuwe wereld die zal opengaan. De jongens zijn er klaar voor. Ze zijn leergierig. De vakantie heeft nu

Een heerlijke zwoele zomeravond. Met bezoek uit België zitten we op ons terras met het prachtige uitzicht. We zijn zo gelukkig. Eindelijk een plaatsje gevonden in het onmetelijke Frankrijk. Terug in een comfortabel huis. Vrienden die toestromen. Een nieuw leven is uit de startblokken geschoten en we zijn omvangen door een euforisch gevoel. Onze luidruchtige

Engelen bestaan! Echt waar, wij hebben er twee ontmoet. Op onze zoektocht naar een tijdelijk onderkomen. Want ja, we hebben nu wel een lapje grond in Frankrijk, maar daarmee is alles voorlopig wel gezegd. In eerste instantie denken wij nog heel stoer: “Goh, we logeren wel in de caravan tot ons huis af is”. Waarop

Handtekening, na handtekening, na handtekening. Stempeltje hier, stempeltje daar. We zitten in het piepkleine, rommelige kantoortje van de notaris. En we krijgen voor het eerst te maken met de Franse bureaucratie. ‘Geen wonder dat dat een Frans woord is,’ mompel ik tussen mijn tanden. Helemaal voorover gebogen wroet ik mij door een stapel papieren en

En daar ligt het dan. Een lapje grond aan de rand van het dorp. ‘En plein vue’ voor het dorp en…voor de mobilisten op de ‘départementale’ die door Nozières slingert. Vanbinnen steiger ik onmiddellijk. In mijn dromen woon ik dus op een groot stuk land, hectaaaaaren groot. Ver weg van de bewoonde wereld waar niemand