Elke ouder begint met een zekere naïviteit aan het opvoeden van zijn kind.
Zo zouden wij wel eens laten zien dat kinderen zonder snoep en koekjes op te voeden zijn. Ik keek nauwgezet toe hoe de oudste geen geraffineerde suiker binnenkreeg. Rozijnen als snoepjes, dat kreeg hij. En een rijstwafel met een vleugje honing is ook heel lekker. Mensen rondom ons konden er wel eens smalend om doen als ik hun hand met een uitgereikte zoetigheid wegduwde en snel verving door een appelschijfje. Dat eerste jaar zette ik met enige trots maar vooral veel halsstarrigheid door. Tot die kleine begon te brabbelen. En U raadt het al: zijn eerste woord was niet ‘mama’ of ‘papa’, zijn eerste woord was ‘KOEK’.
Telkens als er een nieuwe baby ons gezin uitbreidde gaven we de andere kinderen extra veel aandacht. We hadden gelezen dat dat noodzakelijk is voor een vlotte integratie van de nieuwe familiedynamiek. We bereiden ze voor met verhalen, met popjes waar ze zelf voor leerden zorgen, we vergroten ons bed zodat iedereen bij ons kon slapen en zorgden ervoor dat elk kadootje voor de kersverse baby een tegenhanger kreeg voor de reeds aanwezigen in het nest. Zo zou elk elke nieuweling een feest worden voor iedereen. Maar het eerste wat de middelste vroeg toen hij zijn broertje van een paar uren oud kwam bewonderen was: wanneer gaat die baby weg? En al snel bleek dat we ze nooit samen alleen konden laten want dan werd er een vinger in een oog geduwd, met een knie op een handje gedrukt of waarom niet: er volledig op gaan liggen?
En je kan nog zoveel prediken tegen oorlog en geweld, praten over vredelievendheid tussen mens en dier, een vegetarische moeder hebben: ons jongste kind wilt sinds kleins af aan alleen maar kippen schransen en besteedt sinds kort zijn spaargeld aan legeruniformen en geweren die er akelig echt uit zien. En weer vraag ik me af: where did we go wrong?
Ik dring erop aan dat hij zo niet naar school kan gaan maar evenmin zo op straat kan rondlopen. Ik wil geen mensen met een hartstilstand op mijn geweten hebben of een dorpje dat door een ‘special force team’ op zijn kop wordt gezet.
En daarom lig ik om 00h35 in bed, nagenietend van het fantastische tweede deel van de film Dune, met op de achtergrond nog steeds oorlogsgeweld. De jongste telg test in zijn kamer, in volle camouflage-uitrusting, zijn nieuwe Kalasjnikov en de plastieken kogels ketsen tegen de muren.
En terwijl ik de zorgen over mijn falend ouderschap probeer weg te duwen om de slaap te kunnen vatten fluister ik tegen mezelf: this too shall pass…
Zoals verschenen op auparleur.be Neem een GRATIS abonnement en krijg elke zaterdag vanalles leuks in uw mailbox!