Authorswaane

‘Ik loop samen met Cleopatra door drukke straatjes in Egypte. Het felle zonlicht wordt tegengehouden door doeken die over de straten zijn gespannen. Arm in arm lopen we giechelend door de menigte. Plots stopt ze bij een kraampje met allemaal gouden beeldjes van Belle. Allemaal blinkende afbeeldingen van katjes met twee halve voorpootjes.’ Ik word

‘Vind je het nog fijn om handjes te geven?’ vraag ik en ze antwoordt door haar handje in het mijne te laten glijden. Er zijn weinig dingen die het gevoel kunnen evenaren om vijf dagen mij een beetje moeder te voelen van een dochter. Samen met mijn 10-jarig petekind Billie wandel ik de supermarkt binnen

Zo af en toe duiken ze weer op. De wekelijkse columns die mijn moeder in de jaren zeventig schreef over haar klavertjevier. Deze keer via haar broer, die als vrijwilliger in een heemkundige kring op samengebundelde uitgaven stuit van Spectator, het tijdschrift waarin mama schreef over het wel en wee van haar vier meisjes. Ik

Het heeft zijn voor- en nadelen om over een grote verbeeldingskracht te beschikken alsook fijnbesnaard te zijn. Vandaag speelt het in mijn nadeel. Ik zie een bibberende Belle met opengesperde oogjes vol angst die met een grote spuit in slaap wordt gebracht bij de dierenarts. Ik hoor haar angstkreet en voel hoe ze mij zoekt,

Ik voel me lichtjes misselijk door die knoop in mijn maag en mijn oksels scheiden een stevige portie angstzweet af. Dat is moeilijk weg te krijgen met een poefje deodorant, dus ik spuit er wat parfum op, maar die combinatie maakt het nog erger. Ik heb geen tijd meer om nog van outfit te veranderen,

Ineens is hij er weer, de nachtegaal, vanuit de buik van Afrika tot in de boom naast onze slaapkamer. Ooit dachten we dat het om een aantal vogels ging tot we ontdekten wat een uitgebreid repertoire deze vogel in zijn mars heeft. En hij kondigt ook de lente aan, alsof alle planten zich gehypnotiseerd oprichten

Er heerst chaos en paniek in ons huis nu blijkt dat we geen zakjes met nat katteneten meer op voorraad hebben. Er resten enkel nog van die voor de katten ‘verschrikkelijk vieze niet te vreten droge brokjes’, weet u wel? Voor de duidelijkheid: de ontreddering speelt zich af bij de katten, maar indirect dus ook

Zoals een cocon van een zijderups met daarin een kleine wereld. Zo voelde het, die week samen in het bos. Mijn eerste eigen retreat. Samen met mijn lieve, getalenteerde vriendin Evi. Een droom die in vervulling gaat. Een roeping, al gebruik ik dat woord niet graag omdat ik dan aan guru’s moet denken en daar

“Wie weet kan ik Bert zo meteen bellen om te zeggen dat hij mag stoppen met het verslepen van zakken cement en puin en dat hij nooit meer zijn lijf moet kapotwerken. En kan ik de jongste gelukkig maken omdat hij nooit meer naar die stomme school moet en we een alternatief kunnen zoeken. En

“Ik heb al waterfilters en een grote externe batterij. Ook veel droogvoer en water in flessen. Proteïnen in poedervorm zijn ook wel handig. Weet iemand waar je een goedkope radio kan kopen? En cash geld niet vergeten.” Ik wacht op een vriendin terwijl deze berichten oplichten op mijn scherm en ik ben erg verbaasd want

Het is er koud en ongezellig, in de toch wel groot uitgevallen dorpskerk in een Belgisch dorpje op 6 km van de Duitse grens. Het enige dat mijn aandacht trekt is het alziend oog naast de deur als je binnenkomt. Als ik naar het altaar kijk in deze lege kerk voel ik het oog branden