Authorswaane

Zoals een cocon van een zijderups met daarin een kleine wereld. Zo voelde het, die week samen in het bos. Mijn eerste eigen retreat. Samen met mijn lieve, getalenteerde vriendin Evi. Een droom die in vervulling gaat. Een roeping, al gebruik ik dat woord niet graag omdat ik dan aan guru’s moet denken en daar

“Wie weet kan ik Bert zo meteen bellen om te zeggen dat hij mag stoppen met het verslepen van zakken cement en puin en dat hij nooit meer zijn lijf moet kapotwerken. En kan ik de jongste gelukkig maken omdat hij nooit meer naar die stomme school moet en we een alternatief kunnen zoeken. En

“Ik heb al waterfilters en een grote externe batterij. Ook veel droogvoer en water in flessen. Proteïnen in poedervorm zijn ook wel handig. Weet iemand waar je een goedkope radio kan kopen? En cash geld niet vergeten.” Ik wacht op een vriendin terwijl deze berichten oplichten op mijn scherm en ik ben erg verbaasd want

Het is er koud en ongezellig, in de toch wel groot uitgevallen dorpskerk in een Belgisch dorpje op 6 km van de Duitse grens. Het enige dat mijn aandacht trekt is het alziend oog naast de deur als je binnenkomt. Als ik naar het altaar kijk in deze lege kerk voel ik het oog branden

Een gemiste kans, zo voelde het, dat ik vorige week vergat dat het die zaterdag Internationale Vrouwendag was en er niets over schreef in mijn wekelijkse column. Ik zou kunnen zeggen dat het mijn brainfog was, ik leef immers in een staat van continue vergetelheid, én die perimenopauze is dan ook nog eens ‘op en

Tot de laatste minuut was ik bezig met verf van de ‘tomette’ tegels te krabben maar het is ons gelukt, ons nest in het bruisende Marseille staat er. De dagen nadien krijg ik nog regelmatig complimenten over mijn volumineus kapsel, die neem ik met dank in ontvangst maar ik meld er niet bij dat dat

‘Waar zijn wij in godsnaam toch mee bezig?’ verzucht ik, terwijl de vernis mijn sinussen nog meer irriteert en ik het snot aan de achterkant mijn handschoen afveeg omdat ik geen tijd heb om elke keer een zakdoek te gebruiken. Deze week heb ik al mijn afspraken uit mijn agenda gewist en leg ik samen

‘Ik heb zooooo’n zin om in haar te knijpen!’ zegt de jongste terwijl hij zijn jeukende handen open- en dichtvouwt. En dat herken ik maar al te goed. Als ik Belle ergens in huis tegenkom kan ik het niet laten om heel hard ‘Bellissima!’ te gillen en haar te besnuffelen. Ze beantwoordt mijn wild gedoe

Zoals ik al eens eerder neerschreef, Valentijn is niet aan ons besteed. Wij proberen elke dag de liefde te vieren, die zit immers overal een beetje verstopt, je moet gewoon wat oplettend zijn. Ik luister naar een geluidsopname van Bert. Originele complimentjes laat ik hem inspreken op mijn telefoon. Zo kan ik er altijd naar

“Jij hebt vier nieuwe tattoos en jij zegt mij niets?!” roep ik met schelle hoge stem terwijl ik kijk naar dikke zwarte letters die het woord ‘BAAIB’ vormen. Verschrikt zie ik nog meer spelfouten in een gedicht dat zijn hele ribbenkast bekleedt. Boos storm ik weg maar kom al snel op mijn stappen terug want

Het ziet eruit als een scène van een film met Louis de Funès. Een politieagent die zich achter het bordje met onze dorpsnaam probeert te verschansen en door een verrekijker piert en drie collega’s die aan de overkant achter het bushokje staan. Pas als de ene ‘soixante douze’ roept naar zijn collega’s en die drie