Sommige woorden klinken in een andere taal zoveel mooier. ‘La brume’ is er zo eentje van. Veel ronkender dan onze ‘mist’. Bijna feestelijk. Niets te mistroostigheid, ‘la brume’ klinkt als een sierlijk dansende vrouw. Als iemand zegt: ‘het is mistig’ dan wil ik op de zetel gaan cocoonen met een warme chocomelk. Maar als je ‘c’est brumeux’ hoort dan trek je je schoenen aan en laat je je meeslepen door de feeërieke nevel.
En ja, ook in het zuiden is het soms mistig, nat en koud. En ik zou er zo graag aan toegeven, aan dat gezellig binnenblijven en wat lummelen. Wat lezen en een taartje bakken. Kacheltje aan en met dikke sokken aan je voeten, slurpen van een theetje met honing. Maar zo’n vakantiepark slaapt nooit. Ok, er zijn geen gasten en slechts enkele eigenaren aanwezig maar nu zijn er de dossiers, zaken die je al moet voorbereiden voor een volgend seizoen. Zo is er het speeltuintje dat zijn beste tijd heeft gehad. Nu in de Ardèche zou zoiets nog jaren meekunnen maar hier dus niet. De controleur die jaarlijks naar de twee schommelwipjes en het plastieken huisje komt kijken keurde het allemaal af. Zelfs de rubberen tegels. En nu moet er beslist worden wat er gaat gebeuren: gewoon dezelfde opstelling? Alles weg? Of een groter klimhuis met schuifaf? Of durven we zelfs dromen van een schommel want dat vindt jong én oud fijn. Maar verzekeringsgewijs is dat wel een durver: er zijn zoveel regeltjes waaraan je moet voldoen om een schommel te mogen plaatsen dat je er eigenlijk al van in het begin een streep wilt door trekken. En alle eigenaren moeten op één lijn gekregen worden: want de ene eigenaar wilt een klein huisje want die denkt aan zijn nog jonge kleinkinderen, de andere wilt dan weer een schommel want dat vinden zijn tieners ook leuk, en iemand anders denkt alleen maar: wat gaat dat kosten allemaal? Je voelt het al: het is nog lang niet in kannen en kruiken.
En wat later dan elders maar ook wij gaan mee met de tijd. De glasvezel deed de afgelopen maanden zijn intrede en wat een feest is dat snelle internet en vooral: geen klagende gasten meer aan het onthaal. Maar ja, dat die pret niet zou blijven duren konden we al voorspellen. Maanden zijn ze bezig geweest om van dorp tot dorp dikke kabels af te rollen en straten open te gooien. Maar ergens heeft iemand een telfout gemaakt want nu blijken er niet genoeg aansluitingen om het hele dorp te voorzien en ontstaat er een soort van ‘geven en nemen’. Telkens als er een villa zonder internet valt, komt er iemand deze weer activeren maar vervolgens schuift het probleem door naar een volgende villa. Maanden draaien we nu al in rondjes en iedereen schuift de schuld maar door. En de zotste excuses: knagende ratten, een blikseminslag, een camion die tegen de aansluitingskast was gereden terwijl die geen krasje vertoonde…Om knettergek van te worden en de tijd die je daarmee kwijt bent, ja dat is dus mijn lummeltijd die erbij inschiet.
Maar als ik me dan weer erger aan de telefoon als ik voor de honderdste keer moet bellen naar de provider om een interventie te regelen en zuchtend voor de honderdste keer moet uitleggen dat dit niet de eerste keer is dat er iemand moet komen, dan scrol ik naar een foto van Sézane en smelten al mijn ergernissen als sneeuw voor de zon. Sézane, de dochter van mijn oudste broer, deed enkele dagen terug haar intrede in de wereld. Het eerste meisje in 45 jaren in onze tak van de familie. Een ware ‘principessa’ tussen een leger van jongens en mannen. Haar naam is nog mooier dan ‘la brume’ en wat gaat zij dansend door het leven gaan. La vie est belle, brumeux ou pas.
Zoals verschenen in: https://auparleur.be/edities/editie12/