Zo eens om de zoveel tijd rijden wij terug onze berg op naar het huis is de Ardèche dat we noodgedwongen moesten vervangen van vaste woonplaats naar vakantiehuis. Het blijft heerlijk om thuis te komen in dat andere stukje wereld of waarvan Fons ooit zei: “Lamastre, the place where dreams come to die.” Want dat is toch ook een beetje zo. Een dorp waar de tijd blijft stilstaan en er nooit iets verandert. Behalve dan alle mensen die ondertussen ook alweer vertrokken zijn want enkel de diehards overleven hier.
Vrouwen hebben er allemaal hetzelfde kapsel: kort, want dat is handig en vraagt weinig onderhoud. En de mannen dragen allemaal dezelfde jas en schoenen: aangekocht op de wekelijkse dinsdagmarkt. Het lokale ‘patois’ oftewel dialect is niet te verstaan en als zij jouw accent horen, stappen ze snel weg want buitenlanders dat is een ingewikkelde soort en stel je voor dat je ineens wordt aangesproken in een andere taal of dat je iets van verandering teweegbrengt.
Vandaag reden we Lamastre weer binnen en dan turen we uit de auto op zoek naar ‘iets dat veranderd is’. De bar tabac ‘Cucu’ is er nog steeds, net als de obligatoire ‘Bar du Sport’ die elk dorp kent. Op het terras van het restaurant ‘Le Chataignier’ liggen opgehoopte bladeren van de platanen op het pleintje, maar dat is ook normaal, in de winter sluit bijna alles om dan weer in de lente open te gaan. De krantenwinkel staat al jaren leeg en te koop en oogt elk jaar minder aantrekkelijk. Vermoedelijk zal het ooit volledig gesloopt moeten worden maar dat weet je nooit, er zijn al meer ten dode opgeschreven panden weer tot leven gerezen hier. Want dat is ook wel wat die buitenlanders hier doen: ze ontdekken zo’n vervallen pand in een half verlaten dorp en voelen zich geroepen om weer nieuw leven te blazen in dat pand, in het dorp, in hun dromen,… en dat weet ik want wij hebben ooit ook een oude ‘lavoir’ tot koekjesbakkerij omgetoverd. In een andere tijd, een ander leven lijkt het soms.
Het contrast was zo groot toen we in het zuiden aankwamen. In het kleine dorpsschooltje in de Ardèche kenden we iedereen en werd er wat afgekust ’s morgens. Vermengd met de geur van zelfgerolde sigaretten, kleine oogjes van te veel ‘canons’ de avond ervoor en een stukje geitenkaas dat uit een lange baard rolt.
En toen stond ik voor ’t eerst aan de schoolpoort in het zuiden en mijn ogen vielen uit hun kassen bij de vele nektatoeages, de hoge hakken, glitter topcrops en opgespoten borsten. Geen Jean-Marie’s of Pierre-Olivier’s maar Giovanni’s en Luciano’s want de Italiaanse grens is binnen handbereik. Op zoek naar wat aansluiting sloofde ik me uit op voor het eerste schoolfeest: een hele avond en ochtend flanste ik zelfgedecoreerde cupcakes in elkaar. Van mijn jongens moest ik geen hulp verwachten, die hadden misschien wel een voorgevoel. Waar ze in de Ardèche elk zelfgebakken brouwsel als een godenmaal in ontvangst nemen, kregen mijn cupcakes in alle kleurtjes van de regenboog amper een blik waardig daar in het zuiden. Een ‘merci’ kon er nog net af maar verder: ‘neen, we hebben geen hulp nodig bij de voorbereidingen’. En toen wist ik: de tijd dat ik me nog ga kunnen inzetten voor een school was voorgoed voorbij en die aansluiting daar kon ik naar fluiten.
Het vakantiepark is dan weer een eiland in het dorp in het zuiden, voornamelijk bemand door Nederlanders die hun kinderen mondig en dikwijls competitief opvoeden. Klaarstomen voor een leven in de ‘business world’. ‘Wat studeert jouw oudste zoon?’ vragen ze benieuwd als ik hen vertel dat hij tegenwoordig in Aix woont. Als ik dan antwoord ‘Letteren’ dan zie je het even knetteren in hun hoofd want buiten ‘advocaat, dokter of bedrijfsleider’ is er natuurlijk niets dat er echt toe doet. ‘Wat kan jij daar mee worden?’ vragen ze dan. Ik antwoord dan: ‘hij is al zichzelf en volgt zijn droom’. En van die dromen, daar kan de wereld er nooit genoeg van hebben, er zijn genoeg plaatsen waar ze zo wegvloeien.
Zoals verschenen in AU PARLEUR: https://auparleur.be/edities/editie11/