Ik heb helemaal niets met die aanstormende kerstperiode en nog minder met kerstmutsen die ze door uw strot duwen en jinglebells die rond uw oren suizen. Uiteraard vind ik het samenzijn met familie fijn maar alles errond is er me wat te veel aan. Verrast was ik dan ook niet echt toen ik op de radio hoorde dat de kerstman eigenlijk een afkooksel is van Sinterklaas en pas sinds een publiciteitscampagne van coca cola, ergens begin jaren dertig, echt tot leven kwam. Commercie ten top, ik wist het!
Maar een mens is niet consequent want Sinterklaas vind ik dan weer wel leuk terwijl die man er toch wel een zeer dubieus leven op nahield als we de geschiedboeken mogen geloven en je vraagt je af hoe we in hemelsnaam zo’n man willen vieren met onze kinderen. Zwarte pieten mogen van mij dan weer afgevoerd worden want als ik iemand kwets met mijn feest dan is het feestje voor mij ook over, maar ik juich Queen Nikkolah toe. Lang leve de verandering!
En ik sta er altijd van te kijken hoe mensen zich zo druk kunnen maken als er zaken veranderen, in het overboord gooien of aanpassen van enkele tradities terwijl er ergens anders kinderen getraumatiseerd over de straten moeten vluchten en niets meer hebben en hun leven lang achtervolgd zullen worden door beelden van aan flarden geschoten familieleden. Voor sommige kinderen is er enkel een berg trauma’s dit jaar.
Als ik me daar weer helemaal in opwind probeer ik dicht bij mezelf te blijven en focus me op de goede dingen des levens.
Zo sta ik bij een Fnac medewerker in Marseille als ik de eerste foto doorkrijg van mijn nichtje Sézane, het eerste meisje in 45 jaren dat geboren wordt in onze tak van de familie. Ik word overspoeld door een golf van liefde en twee dikke tranen bengelen over mijn wangen. De Fnac medewerker kijkt verbaasd op want hij had me net de prijs van een nieuwe gsmkabel doorgegeven, maar als ik uitleg dat het tranen van geluk zijn, komt de man vanachter zijn balie en omarmt me.
Thuis vertel ik aan Bert hoe ontroerend ik dat vond. ‘Hij wilde gewoon in je broekje zitten’ antwoordt hij ontnuchterend. Ik staar even voor mij uit maar dan overvalt me een ander gevoel, ik voel me gevleid, denk ik, want het gebeurt immers niet zo vaak meer dat je als 46-jarige nog iemand tegenkomt die ‘in je broekje wilt zitten’.
En zo kunt ge dus het schijt hebben aan kitscherige kerstdecoratie, een perverse sint, mensen die zich druk maken over onbenulligheden en de oorlogen maar één ding is zeker: vleierij maakt uw dag goed. Er zijn dus nog zekerheden in het leven. Amen.
Zoals verschenen in AU PARLEUR: https://auparleur.be/