Als je instant depressief wilt worden moet je eens naar de website ‘mypension.be’ surfen. Wat ik dus deed en vervolgens in een kramp schoot want van mijn Belgisch pensioen zal ik over 20 jaar nog net een brood kunnen kopen.
En een Belg zou geen Belg zijn als hij dan niet denkt aan de baksteen in zijn maag en zo besloten we ons een pied à terre aan te schaffen.
Marseille was geen keuze maar een must want wat houd ik van die stad! Een plek waar ik me voor de eerste keer in Frankrijk geen buitenlander voel want iedereen komt daar van ‘ergens anders’. Er wordt niet vreemd opgekeken als je een accent hebt, neen, niet in Marseille. Een accent is HET aanknopingspunt om bruggen te slaan: ‘van waar kom je en oh, ik ken ook iemand van daar’ en hup, je bent vertrokken in een gesprek en voor je het weet helpt er iemand uit Bulgarije met een bezweet ontbloot bovenlijf je zakken puin naar beneden te dragen en krijg je in een Afghaanse bakker een batterij voor je auto-afstandsbediening want anders kan je niet naar huis. Tussen het werken door haal je een falafel op de hoek van de straat en als je je hoofd uit de deur steekt met wat oud ijzer rijdt er altijd net iemand voorbij die het met plezier van je overneemt. En als kers op de taart blijken er om de hoek een stel leuke Belgen te wonen. In Marseille mengen alle geuren en kleuren zich in een leuke brij. Een stad met een hoog rock ’n roll gehalte en wij nemen de chaotische rommel er met alle plezier bij.
En dat appartementje blijkt ook een archeologische site te zijn. En het wordt steeds groter want achter elk plafond, blijkt er nog een ander plafond te zitten, en nog één. En achter de badkamermuur ontdekken we een oude keuken met daarin nog vleeshaken in een zwartgeblakerde schouw en flesjes met oude brouwsels. Van de latere bewoners vinden we briefjes, in een voor ons onleesbaar geschrift, verstopt achter het behangpapier. De lege flessen gin die vanachter de oude wasbak in de keuken rolden vertellen dan weer een meer mistroostig verhaal.
Dan stuurt de oudste zoon vanuit Aix-en-Provence een bericht: of zijn beste vriend met zijn lief niet kunnen logeren op het appartement om zo ’s ochtends vroeg hun vlucht naar een vakantiebestemming te halen. Ik zeg dat alles kan maar leg uit dat het één grote werf is. En ter verduidelijking maak ik een filmpje. Maar de jeugd is niet te stoppen: ‘het maakt hem niet uit mama, hij vindt het allemaal goed’.
En zo geschiedde dat wij onze eerste gasten zullen ontvangen op onze open werf aka archeologische site. Ik leg een doek op de door het stof witte ‘tomette’ tegels en ga eens met een doekske over de toiletpot zonder bril. Klaar. Waren alle gasten maar zo onbevangen als dat jong geweld dat nog totaal niet aan zijn of haar pensioen denkt.
En plots voelt het als een hedendaags kerstverhaal, hoe twee jonge mensen op doorreis moeten bedelen om een overnachtingsplek, die hun nacht willen doorbrengen op een werf (de stal), zich zullen neervlijen op een luchtmatras te midden van het stof en puin (het stro) en naar de sterren zullen moeten staren (want geen verlichting) om te wachten op de dageraad. Als daar maar geen kerstkindje van komt…
Zoals verschenen in: AUPARLEUR.BE