Terwijl je mij vroeger elk weekend wel ergens op een dansvloer kon aantreffen is dat met het vooruitschrijden der levensjaren steeds minder geworden, maar om het niet volledig te verleren worden de benen nog minstens één keer per jaar gestrekt.
En ik weet niet of het met de aanstormende menopauze te maken heeft of met het feit dat we met onze bijna volwassen kinderen de teugels minder strak moeten houden, maar het valt me op dat het vooral de vrouwen zijn die steeds enthousiaster reageren op een mogelijk dansfestijn.
Het lijkt alsof wij met een ontzettende gulzigheid van onze herwonnen jeugd willen profiteren, ons willen laven aan het leven, aan onze vriendschappen en uiteraard ook aan veel witte wijn.
Het lijf heeft zijn hoogdagen gekend maar wat daarop volgt is een soort van bevrijding en we springen op elk podium dat we tegenkomen en voelen ons weer zo verleidelijk jeugdig en lenig als een ontluikende zestienjarige puber. Dat er in de realiteit een bende krijsende vijftigers ergens wild met de armen om zich heen staat te zwieren en de jeugd ons niet vol bewondering maar eerder vol ongeloof aanstaart, negeren we volkomen.
Bij de mannen daarentegen neemt het enthousiasme met de jaren evenredig af. Rustig een biertje drinken aan een tafeltje staat in schril contrast met die wild heupwiegende vrouwen die zich op tafels hijsen.
‘We mogen vooral niet versnipperen!’ roepen we luid als we, al dan niet met ingehaakte armen, over de lege straten zwalpen.
De stijve ledematen en het houten hoofd die ik de volgende dag sowieso in de sacoche zal aantreffen, lijken nog een heel leven verwijderd te zijn. Voor nu zijn we forever young!
PS: Met bewerkte foto want niet iedereen wilt aan die jaarlijkse nachtelijke uitspatting herinnerd worden.
Zoals verschenen op AUPARLEUR.BE
Meisjes van plezier
