Swaane Lauwaert

Een huis is nooit ‘zomaar’ een huis. En al zeker niet als je het helemaal zelf bouwt. Een huis is een levend wezen. En neemt de energie over van de mensen die het gebouwd hebben. Voor ons huis zijn dat tientallen werkmensen en vrijwilligers geweest. Gecreëerd en gedragen door zovelen handen, dit huis zit vol

Soms durf ik al eens dromen van een wereld zonder oorlog. Vroeger vond ik dat vreselijk naïef. Een utopische droom. Ik vond dat geweld inherent bij de natuur hoorde. Bij dieren is het toch ook eten of gegeten worden? Nu vind ik niet meer dat die vergelijking opgaat. Oorlog is iets heel anders dan ‘de

‘Heb jij ooit met je handtas iemand geslagen?’ vraagt Gust, die met mijn blauw handtasje gevaarlijk in het rond zwiert. Ik moet even nadenken en begin dan te gniffelen, ‘ja één keer.’ Ik moet begin twintig geweest zijn toen ik, op weg naar mijn werk in Brussel, in slaap viel op de trein. Wanneer ik

Lange tijd maakte ik me schuldig aan ‘Tsundoku’. Een samentrekking van ‘boeken lezen’ en ‘opstapelen’ of nog: ‘De kunst van meer boeken te kopen dan je kan lezen en ze dus naast je bed op te hopen.’ Maar sinds ik mezelf heb opgelegd om, voor ik het scherm ter hand neem, 100 bladzijden te lezen,

‘Is dit iets van jouw yoga cult?’ zegt de jongste teleurgesteld wanneer hij in het postpakketje kijkt dat hij zonet heeft opengedaan. Tja, als je nepkogels verwacht voor je AK47 is een voedingssupplement van je moeder niet echt iets waar je vrolijk van wordt. En ik probeer nogmaals uit te leggen dat yoga geen cult

‘Het staat je heel goed mama. En jij verdient dat.’ Aan het woord de jongste terwijl ik roze slippers en een zonnebril met een oudroze randje bekijk in de spiegel. Eigenlijk zijn we hier voor zijn nieuwe sportschoenen want morgen is het weer zo ver, de eerste schooldag. Maar samen kunnen wij zo heerlijk shoppen

De langste nacht van het jaar ligt alweer een hele tijd achter ons maar de zomer duurt officieel nog tot 21 september. Toch is die laatste week van augustus het kantelmoment waarin voor mij de verandering van het seizoen plaatsvindt. Wanneer de laatste familieleden en gasten huiswaarts zijn vertrokken en de stilte en leegte zich

‘Heb je daar echt zoveel last van, van die menopauze?’ vroeg mijn broer enkele jaren terug. Ik moet daar regelmatig aan terugdenken. Wat is ‘veel’? Dat is heel persoonlijk en verschilt blijkbaar ook per generatie. En per cultuur. Mijn moeder zei dat ze daar totaal geen last van had gehad, van ‘de overgang’. Maar ja,

Als ik mijn yogamatje oprol voel ik het al in mijn maag. Het is de laatste yoga sessie samen met mijn zus die straks vertrekt en ik weet dat ik haar en onze ochtendlijke sessies op het matje zal missen. Natuurlijk gaat het niet alleen over de yoga, een passie die we delen, maar ook

Wat een zwoele zomer. De dagen versmelten in elkaar. Werken, table d’hôtes organiseren, vrienden en familie op bezoek, feestje hier, etentje daar. De krekels die tjirpen hun achterpoten van hun lijf, het water dat je drinkt zweet je ter plekke weer uit en de rosé heeft nu zijn beste smaak. De kinderen die nog minder

Mijn buurvrouw belt, dat ze een ideetje heeft voor mijn ‘stukje’, dat ik moet schrijven over hoe blij we zijn met het propere water. Ik zit met de oudste in de wagen en ze staat op speaker. Ik kijk zijdelings naar Fons die ook zijn schouders ophaalt, we zijn niet meteen mee. Dat hoort ze