Ik voel me lichtjes misselijk door die knoop in mijn maag en mijn oksels scheiden een stevige portie angstzweet af. Dat is moeilijk weg te krijgen met een poefje deodorant, dus ik spuit er wat parfum op, maar die combinatie maakt het nog erger. Ik heb geen tijd meer om nog van outfit te veranderen, want mijn haar, waar zo moeilijk iets van vorm en volume in te krijgen valt, zit net goed. Je zou kunnen denken dat ik me klaargemaakt heb voor het Met Gala, maar niets is minder waar. Ik heb voor het eerst in mijn leven een Zoom-interview dat opgenomen wordt en waarover ik zal praten over een hoofdstuk dat ik schreef voor een boek over Maria Magdalena en daaraan gekoppelde alternatieve manieren om mensen te ondersteunen.
Zoals dat vaak het geval is, ben ik zo iemand die anderen heel goed kan kalmeren en hun dat duwtje in de rug kan geven dat ze nodig hebben om zelfverzekerd te stralen, maar bij mezelf gebeurt nu het omgekeerde. De onzekerheid voor de camera – ‘waarom trek ik altijd zo’n gek gezicht, houd ik mijn hoofd schuin en zwier ik zo met mijn armen in de lucht als ik iets aan het vertellen ben?’ – kruipt over naar mijn schrijven: ‘kan je dit wel schrijven noemen? Ik las net nog een fantastische column van een vriendin met zoveel talent en daarbij lijken mijn schrijfsels wel opstelletjes van een kind van tien jaar oud’. En als een echt virus springt het al snel over naar mijn werk: ‘is dat nu niet belachelijk om als ongelovige zo met Maria Magdalena te dwepen? En hoe omschrijf je dat energetisch werk dat ik doe? Straks stellen die heel ingewikkelde theoretische vragen waar ik niet op kan antwoorden’.
En dan neemt de onzekerheidsziekte mijn hele brein over en terwijl ik snel nog wat boodschappen moet doen, stijgen er doembeelden op uit de donkerste krochten van mijn bestaan waarbij één van mijn kinderen sterft. Ik krijg een lichte paniekaanval achter het stuur en de tranen stromen over mijn wangen. Ik voel me plots als een boom zonder schors, zo fragiel.
Net op tijd zet ik binnenin de handrem op. Een vriendin leerde me dat zingen zorgt voor de productie van het oxytocinehormoon en dat het ook het zenuwstelsel kalmeert. Dus ik zing voluit mee met ‘Messy’ van Lola Young en beweeg heftig achter het stuur om, als een dier, al die duistere gedachten en negatieve energie van me af te schudden.
Thuisgekomen roep ik mijn nest bijeen om me te helpen bij het uitladen en als een set goed op elkaar afgestemde snaren pikken ze meteen mijn stress op. Ik krijg tips en peptalk van de jongens en Bert alsof ze volleerde coaches zijn: ‘Wees gewoon je authentieke zelf mama en veel lachen, jij gaat dat kei goed doen’ of ook ‘stel je iedereen naakt voor en voor je het weet is het weer voorbij’. En ik zing luider en vrolijker, want die co-regulatie in een groep is echt een ding.
Gewapend met prachtige woorden van een vriendin over mezelf en wat ik te bieden heb, want dat is toch ook nog een werkpuntje: jezelf kunnen vieren, stap ik op de virtuele set. Net voor de ‘record’-knop wordt aangeklikt, zet ik snel Belle nog buiten, want die ziet mijn ‘losschudden van de ledematen’ aan als een startschot voor een wild spel dat we samen gaan spelen en staat al klaar in aanvalshouding.
Gust, die altijd in de badkamer verdwijnt als we vragen om even te helpen, mist hierdoor de interviewmemo en kruipt verschrikt uit bad als hij door de muur mijn stemopwarming hoort. Als ik, na het interview, opgelucht en zo licht als een pluimpje weer naar beneden kom, kijkt hij me vanuit de zetel vragend aan: ‘waarom maak jij zo’n vreemde geluiden met jouw cult?’ en ik vang een insinuerende blik op van een vijftienjarige wiens leven enkel uit seks bestaat. En ik bevestig dat we zoals altijd naakt voor de camera elkaar kreunend aanspreken, waarna zijn ogen een achterwaartse salto maken.
Ik laat het allemaal niet aan mijn hart komen, want vandaag heb ik weer mogen voelen dat we zoveel meer kunnen dan we denken. En dat onze grootste criticus in onszelf schuilt. Maar dat hij te temmen valt. Ik weet niet of ik het interview ooit zal bekijken, maar ik voel me wel voldaan en kan tegen mezelf zeggen: ‘goed gedaan, Swaane’ en dat, dat is al heel veel.
Zoals verschenen op: auparleur.be