Ineens is hij er weer, de nachtegaal, vanuit de buik van Afrika tot in de boom naast onze slaapkamer. Ooit dachten we dat het om een aantal vogels ging tot we ontdekten wat een uitgebreid repertoire deze vogel in zijn mars heeft. En hij kondigt ook de lente aan, alsof alle planten zich gehypnotiseerd oprichten en de bloemen zich sensueel openen door zijn zang. Die eerste frisse groene blaadjes aan struiken en bomen maken het geitje in me wakker en zien er ongelooflijk aantrekkelijk uit. Door de eerste warme zonnestralen stijgt er van de bodem in het bos een geur op van in bloei staande wilde tijm, verse rozemarijn en knapperige dennennaalden. En het licht gaat nog net dat tikje feller aan.
Ik probeer angstvallig de uiterst nieuwsgierige Belle onder controle te houden want ik heb de zwarte kater van de buren al meermaals op het muurtje zien lonken. Na een gesprek met een vriendin waarin we het hadden over bevallende mannelijke zeepaardjes, naaktslakken die elkaar als voorspel aflikken kwamen we uit bij de weerhaken aan de penis van de kater die van een katachtige vrijpartij geen lachertje maakt, dus sindsdien gaat de tuindeur enkel nog open als ik als chaperonne in de buurt ben. En ik maak uit voorzorg een afspraak bij de dierenarts want ik zit niet te wachten op een familie met halve voorpootjes.
En ook de jongens plooien zich naar buiten. De oudste zoon reist met zijn lief naar zijn schoonfamilie in Parijs waar hij volgend jaar gaat wonen en studeren. Heerlijk voor hem maar toch weer een heel eind verder voor mijn hart. Voor de middelste zoon ben ik druk bezig met het invullen van stapels formulieren voor mogelijke universiteiten, studiebeurzen en een kot. Een bruisende studentenstad als Aix-en-Provence zegt hem niets. Als boekenverslinder en cinefiel viel zijn oog op Toulon waar zijn faculteit zich buiten het centrum maar naast een cinema bevindt. Een droom. De jongste profiteert van de afwezigheid van zijn oudste broer om diens tuinkamer in te palmen met vrienden, want in zijn leven staan vriendschap en avontuur bovenaan en studies in mini kleine lettertjes, bijna onleesbaar, en vooral verwaarloosbaar, helemaal onderaan. Maar ook dat is helemaal oké.
In ons leven brengt de lente naar jaarlijkse gewoonte drukte en onstuimigheid mee. Na weken vol regen kan Bert eindelijk alle buitenklussen onder handen nemen. We bereiden onze table d’hôtes tussen de wijnranken van het wijndomein Triennes voor. Mijn agenda kruipt vol met kookopdrachten, studeren, schrijven en lichaamsgerichte therapie. De zomerfestivals komen eraan en de afspraken met vrienden stapelen zich op. Er moet dus ook opnieuw een evenwicht gezocht worden nu we een versnelling hoger gaan.
Maar dit weekend staat in het teken van hoog bezoek, mijn mama. Op terugreis van werk in Avignon stopt ze even hier. Van de uitspraak ‘achter de geraniums zitten’ heeft mijn moeder dan ook nog nooit gehoord. Want ja, die bedrijvigheid heb ik natuurlijk ook niet zomaar, dat zit toch echt in onze genen. Maar genoeg geschreven nu, ik moet dringend de winter, maar vooral al die pels, uit het huis vegen en uit de tapijten kloppen. En in mijn verbeelding weven de nachtegalen die zachte haartjes in hun nest en warmen hun kleine kuikentjes zich eraan. Zo is alles, dichtbij of ver, toch weer met elkaar verbonden.
Zoals verschenen op: auparleur.be