quatre vingt dix huit.

Het leven in al zijn schone onvolmaaktheid. Woensdag is onze enigste vrije dag. Heilige woensdag dus. Bert en ik staan dan al om 9u naast het bed van onze kids te springen om erop uit te trekken, terwijl zij het liefst tot ‘s middags blijven knorren. Deze keer lukte het wel met kussens op de

Het lang verwachte verhaal.

Het ging zo. ‘t Geld was op.   Bon, dat is de korte versie maar ik houd van woorden dus hierbij de langere. Dat het financieel zeer moeilijk is om rond te komen in de Ardèche, bon dat weten jullie en de mensen die er zelf wonen al wel langer. Maar ook, wanneer ge denkt:

Le Funky Falafel (Charlie 19)

Swaane ruilde haar hectische leven in Antwerpen in voor een zoektocht door Frankrijk in een kleine caravan, samen met haar man en drie kinderen. Op Charlie vertelt ze regelmatig een stukje van haar verhaal. In het vorige hoofdstuk trok ze de deur van haar schrijversnest voorgoed achter zich dicht. Nu de stilte op de berg

Het einde van mijn schrijvershol… (Charlie 18)

Als er op een vroege zondagochtend in januari, wanneer het nog pikkedonker is, op je deur wordt geklopt, dan weet je dat het geen goed nieuws is. Januari brengt koude en sneeuw en… kapotgevroren leidingen. Mijn schrijvershol en bij uitbreiding het hele voormalige burgemeestersgebouw zijn onbewoonbaar verklaard. We krijgen twee dagen om eruit te trekken.

Soms is het leven gewoon k*t!

Soms is het leven gewoon k*t. Dat mag ook al eens gezegd worden vind ik. De afgelopen maanden waren heel zwaar. Van de roze wolk van de eerste jaren schoot niet meer veel over. Dat simpele leven in de bergen werd een nachtmerrie. Zelf een nest bouwen werd een loodzware opdracht en het einde leek