Rouwen gaat druppelsgewijs. Af en toe sijpelt er iets binnen: ‘ik ga nooit meer een telefoontje krijgen van mijn schoonmoeder’, ‘we gaan haar nooit meer bezoeken’, we moeten niet meer vragen hoe ze zich voelt. Na zo’n heftige periode voel je je soms een gewond dier. Je voelt je fysiek uitgeput maar tegelijk staan alle zintuigen nog op scherp. Het leven heeft een andere kleur gekregen.
En tegelijk is verdriet zo verbindend. Verstrengelde lichamen klampen zich vast aan elkaar en aan het leven. Liefde bedrijven als tegengif voor het einde, als antidote voor de dood.
Ik heb op dit moment niet alleen een voorkeur voor melancholische nummers maar evengoed cheesy love songs kunnen me nu erg bekoren. Ik zing dan uit volle borst mee, met een hart dat op springen staan en af en toe dwarrelt er een traan over mijn wang want mijn liefde voor Bert is groter dan ooit. Die tedere, kwetsbare, oersterke man van me.
En dat komt heel goed uit want morgen zijn wij 20 jaren samen. Ergens moet je een mijlpaal plaatsen en die heb ik gezet op de dag dat we elkaar voor ’t eerst een zoen gaven. Die 6 maanden paringsdansen met een stamelende en blozende Swaane die er aan vooraf gingen waren enkel de opwarming.
Terugkijkend is het bizar dat we uitgerekend die avond ooit gezoend hebben.
Want toen Bert me 20 jaren geleden uitnodigde om iets te komen eten op zijn appartement trok ik een afgrijselijke zwarte blouse met vele zwarte fronsels aan. Ik leek op een vogeltje dat stoer zijn borstkast naar voren duwde om indruk te maken op mijn wederhelft. In mijn ogen toen een ‘hippe’ blouse maar wat zweette ik in dat ding. Ik voelde mijn okselvijvers uitgroeien tot zweetzeeën en hield mijn armen krampachtig tegen mijn lichaam aangedrukt. Heel ontvankelijk moet mijn lichaamstaal niet geweest zijn die avond.
En van alle zenuwen bleef ik maar eten van die heerlijke Spaanse visschotel ‘Zarzuela’ die Bert had bereid. ‘En hij kan ook nog eens lekker koken!’, dacht ik bij mezelf. Nog niet beseffend dat als de buit éénmaal binnen is, er van dat koken niet veel meer in huis zou komen. Maar we waren zo verliefd dat we onze denkbeeldige toekomstige dochter de naam ‘Zarzuela’ wilden schenken. Godzijdank kregen we drie zonen.
Eén ding weet ik zeker: morgen zal ik een luchtig bloesje aantrekken, zal er geen vlees of vis op het menu staan maar zal ik wel met evenveel overgave mijn knappe rosse Viking zoenen alsof het de eerste keer is!