Soms zijn meisjes de beste pleister op je hart. Roosje, Rosita, Roosie, Roos.
Het stond in de sterren geschreven dat ze onlosmakend met ons gezin verbonden zou zijn. Twee vriendinnen die in dezelfde nacht bevallen. Twee baby’tjes die, na maanden duisternis, bijna op hetzelfde moment voor ’t eerst hun oogjes openen en hun longen vullen met lucht. ‘Dat ik toch wel 1 uurtje ouder ben’ zal mijn zoon later regelmatig droogjes opmerken, want ja, dat ‘uurtje’ is natuurlijk een zee van tijd als je jong bent. Gust en Roos weven twee gezinnen aan elkaar.
En ik die nooit geloofd heb in een horoscoop, sta soms met grote ogen te kijken naar hun gelijkenissen: allebei uiterst fijnbesnaarde wezentjes met antennes die mensen en sferen kunnen aanvoelen alsof ze over een ‘sixth sense’ beschikken. Twee spraakwatervallen, dat ook. Zet die twee samen en uw oren vallen er bijna af.
Roos glijdt ons gezin binnen en ook al is deze keer het thema van haar vakantie: ‘treinreizen en een begrafenis’, Roos zorgt voor afleiding en troost. Op de trein doe ik alsof ik druk bezig ben op mijn scherm maar mijn oren zijn gedrapeerd over de zitjes waar zij geanimeerd met mijn jongens praat en lacht. Ik kom meer te weten over mijn jongens in die 10 dagen dan in de afgelopen 10 jaren. Roos doet echt iedereen openbloeien, zelfs de meest knorrige en teruggetrokken puber.
En ik ben in de zevende hemel met ‘mijn meisje’ in huis want wanneer krijg ik ooit de kans, in dit gezin met uitsluitend mannen, om onder een dekentje in de zetel te verdrinken in de blauwe ogen van één of andere tieneracteur alsof ik ook terug 14 jaar oud ben? Om hits mee te zingen zonder bekritiseerd te worden? Ik zwaai naar vriendinnen op schermpjes en wordt ondergedompeld in het leven vol drama van een tienermeisje. Mijn huis is een half beautysaloon waarin haren geverfd worden of gestyled met krullencrème. Nagels worden gelakt en oren voorzien van extra oorbellen terwijl er gepraat wordt over alles wat het leven met zich meebrengt: die ingewikkelde relatie met het eigen lijf en het opgroeien tout court. De ontluikende eerste liefdes. De innige vriendschappen met af en toe een frictie. Maar ook: ‘Bert verstopt zijn verdriet achter grapjes maar ik zie het wel dat hij droevig is en jullie heeft gemist’. Al die wijsheid en die immer aanwezige gevoeligheid. Iedereen verdient een Roosje in huis.
En in mei komt er nog zo’n speciaal bloempje op bezoek. Het kleine meisje in mezelf maakt alvast een vreugde sprongetje en wacht vol ongeduld tot het weer buiten kan komen spelen.
Zoals verschenen op: auparleur.be
Bloempjes.
