Het ging zo. ‘t Geld was op.
Bon, dat is de korte versie maar ik houd van woorden dus hierbij de langere. Dat het financieel zeer moeilijk is om rond te komen in de Ardèche, bon dat weten jullie en de mensen die er zelf wonen al wel langer.
Maar ook, wanneer ge denkt: ‘hier komen we nooit meer uit’ is er toch altijd weer iets in ‘t verschiet.
Op een donkere nacht in december wanneer iedereen warmte probeert te vinden door bij elkaar aan de tafel te schuiven vertellen vrienden Saskia en Allard over een vacature. In het ‘echte’ zuiden van Frankrijk. Als beheerders van een villa vakantie park. Je giechelt wat want ja, ‘is dat nu wel iets voor ons?’ Dan ga je even loeren op de website. ‘Wow, dat ziet er wel sjiek uit, dat zijn wij toch niet?’. Maar dan vraag je toch naar de vacature. En dan beslis je op een blauwe maandag, wanneer je aan het niksen bent in je bed omdat er toch niets anders te doen is om onze cv in te dienen. Ik had het nog niet eens aan Bert verteld. Dat deed ik wat later langs mijn neus weg. Ik dacht dat we toch nooit geselecteerd zouden worden. Tja…Een strenge sollicitatie, een kort bezoek en twee maanden later zijn we verhuisd.
Tuurlijk houden we ons huis op de berg. Wie zou dat ooit kunnen wegdoen, al die vierkante meters vol intense herinneringen. Schone en minder schone, net zoals het leven. Dat huis, dat zijn wij, daar nemen we nooit afscheid van.
En dan begint alles weer van voor af aan en toch ook weer compleet anders. Ik moet bekennen, ik dacht echt dat we de grootste sprong al gehad hadden. Van het ene naar het andere land. Van de ene taal naar de andere taal. Een nieuwe cultuur. Een nieuwe school. Nieuw werk. Niets is minder waar. Tuurlijk is het een even grote shock alleen weet je nooit op welk vlak want dat is telkens anders.
Werken, werken, werken dat we hier doen. Maar deugd dat dat doet. En oh hoe leuk om weer met Bert op een tandem te zitten. En wij gaan zo snel. Zo smooth. Wat heb ik dat gemist.
En dat brengt ons dichterbij als nooit tevoren. Ik die dacht dat lange relaties zoiets zijn als bevallingen ‘niemand vertelt je op voorhand hoe moeilijk en pijnlijk het kan zijn’ bevind me plots weer in een verliefde fase met vlinderkes in de buik en al. Stel je voor! Na veertien jaren liefde en leed te hebben gedeeld flakkert daar iets op in het binnenste van mezelf waar ik stijl van achterover val. ‘Wa ne kado!’
En bon, door al dat werken is er van een sociaal leven nog niet veel gekomen en ik ga de zotte zomers van Nozières kweenie hoe hard missen want hier gaat dat allemaal niet. Wij wonen op ons werk dus de spelregels zijn anders. Voor alles een tijd en ooit komt dat dubbel en dik terug, ik ben er zeker van.
Over het werken zelf hou ik me liever wat stil. Er kan toch over mijn schouder meegelezen worden en ook al heb ik officieel maar twee bazen, er zijn 34 villas en dus 34 eigenaren, ik heb met andere woorden genoeg mensen tevreden te houden. Vandaar ook dat er geen Charlie meer komt maar hier kunnen jullie ons blijven volgen.
En misschien moet ik me ook niet teveel meer uitlaten over de kinderen. Die groter worden en volop op sociale media zitten. Zij vragen ook niet om die aandacht. Wat ik wel kan zeggen is dat het ene kind, uiteraard, het andere kind niet is en dat ik het Franse schoolsysteem ronduit préhistorisch vind. Ik heb dus bergen kopzorgen op dat gebied daar waar ik er vroeger nooit één heb gehad.
Het nieuwe avontuur in een notendop. Wordt vervolgt…
