Engelen bestaan! Echt waar, wij hebben er twee ontmoet. Op onze zoektocht naar een tijdelijk onderkomen. Want ja, we hebben nu wel een lapje grond in Frankrijk, maar daarmee is alles voorlopig wel gezegd. In eerste instantie denken wij nog heel stoer: “Goh, we logeren wel in de caravan tot ons huis af is”. Waarop mensen ons met open mond aanstaren… Waarop we dat plan maar stilletjes laten varen. “Een yourt misschien?” proberen we voorzichtig. Maar dan nog verzucht men: “Aiaiai, jullie hebben hier nog geen winter meegemaakt zeker? En dat met vijf mensen op 15 m²? Goed zot!”
Oké, oké, op zoek naar een huis of appartement dan maar. Oei, er blijkt een tekort aan huurwoningen in de omgeving van het ‘populaire’ Nozières. Maar geen paniek, burgemeester Thierry steekt zijn voelsprieten uit en vindt iets voor ons in één van de naburige gehuchten. Ja, je leest het goed, de burgemeester himself, in hoogst eigen persoon. Wie kan dat zeggen: dat de burgervader zich persoonlijk gaat bezighouden met je onderkomen?
Het huisje is klein maar perfect in orde. De huurprijs is niet te hoog. We zijn tevreden. Alles lijkt in kannen en kruiken, maar het kan blijkbaar nog beter. We zijn bevriend geraakt met Cees, een Nederlandse makelaar die hier al 25 jaar woont en aan een lichte vorm van hyperkinesie lijdt. Enkele maanden geleden liepen we zijn kantoor binnen op zoek naar een woonst. Na vijf minuten wandelden we terug buiten met tuitende oren maar ook met een aanbieding voor werk: “waarom stap je niet samen met mij de makelaardij in?”, heel wat goede raad: “voor dat budget ga je niets vinden” en het begin van een innige vriendschap: “Ik vind jullie wel leuke Belgen!”.
Als hij verneemt dat we een tijdelijke woonst gevonden hebben, schreeuwt hij door de telefoon: “Nou, ik weet wel iets beters voor jullie hoor! Ik bel jullie zo dadelijk terug!”
En dan gaat het snel: we worden voorgesteld aan een Belgisch koppel met een vakantiewoning op twee kilometer van Nozières. We ontmoeten hen zo ongeveer vijf minuten voor ze weer vertrekken, want hun vakantie zit erop. Prompt stellen ze voor of we niet gratis hun woning willen betrekken in ruil voor wat klusjes… Achterdochtige stadsmensen die we zijn, proberen we te achterhalen wat de ‘catch’ is. Maar na een korte rondleiding duwen deze twee engelen ons de sleutels in de handen en met de woorden ‘veel plezier en succes hier’ rijden ze de berg af en zien we ze zwaaiend achter de bocht verdwijnen. Vol ongeloof staren wij elkaar aan.
En zo komt het dat we plots terug in een echt huis wonen. In Frankrijk. Met aparte slaapkamers en echte bedden. Met een keuken, oven en ijskast. Een badkamer met bad en wasmachine. En met een prachtig uitzicht over de vallei. Ons geluk kan niet op! Je weet pas wat comfort is wanneer je het langere tijd moet missen, zoveel is zeker.
Ons hebben en houden verhuizen we van België naar een schuur dichtbij en na zes maanden worden we herenigd met onze Antwerpse stadskat, die na een helse rit van twaalf uren meteen een boom van wel vijftien meter inschiet en zich daar vast klauwt aan een tak om pas uren later weer af te dalen.
Soms voelt het allemaal te mooi om waar te zijn. En gelukkig weet een mens nooit op voorhand wat er allemaal boven zijn hoofd hangt…
Zoals verschenen in Charlie 2015.