« Les goûts et les couleurs, on ne discute pas »
Dat leer je al doende en al zeker als je in een ander land belandt. Soms denk je een sfeer te kunnen vatten maar sla je de bal zo mis.
Voor ons businesskaartje ‘klussen en huisbeheer’ in de Ardèche gebruiken we afbeeldingen van de film ‘Mon Oncle’ van Jacques Tati. We denken een originele en tegelijk duidelijke boodschap te kunnen overbrengen: wij bieden een vernieuwende, doch Franse, kijk op wat de klant nodig heeft. Niemand, maar echt niemand, in de Ardèche herkent de afbeeldingen. Jacques Tati blijkt een onbekende te zijn en het feit dat wij een originele blik willen werpen op hun renovaties valt in dovemansoren. Niks modern, iedereen wilt bombastische structuren en voor ons totaal onnatuurlijke indelingen en schreeuwende felle kleuren in hun interieur.
De Provence en zeker de Côte d’Azur roepen een idyllische sixties, lichtelijk erotische sfeer op in mijn beleving. Ik denk dan aan films als ‘La Piscine’ met de betoverende Romy Schneider en Alain Delon in een strak broekje. Brigitte Bardot die rolt in de azuurblauwe golven met een vissersdorpje zoals Saint Tropez op de achtergrond. Gebruinde lijven die ’s avonds laat pas gaan eten en oesters naar binnen slurpen met Dalida’s ‘Paroles Paroles’ op de achtergrond.
Dus renoveren wij het clubhuis op ons vorig werk met die sfeer in gedachten. Een sensuele beachclub met retro foto’s van Romy, Alain, Brigitte, France en Dalida. Met veel enthousiasme schilderen we de knaloranje, de lievelingskleur van de Nederlanders, muren azuurblauw en wit. Maar tijdens het eerste aperitief moment weten we al: dit gaat niet goed. Geen enkele foto wordt herkend (Brigitte wie? Alain wat?) of om hun afkeur niet prijs te geven wordt de grondige facelift totaal genegeerd.
Ik besef steeds meer dat die ‘sixties retro glamour’ alleen in mijn hoofd bestaat maar toch hebben veel dorpen hier in het zuiden hun eigen ‘superstar’ die ze tot hun ‘bewoners’ mogen rekenen. Brad Pitt en Angelina Jolie trouwden hier ooit in hun Franse chateau op nog geen half uur hier vandaan. ‘Brad’s beste vriend’ George Clooney stond een aantal jaren geleden met de burgemeester op de voorpagina van het lokaal krantje omdat hij er ook een chateau kocht in het naburig dorp. En in Nans-les-Pins hadden we ooit Eric Clapton. Eric verkaste al jaren geleden naar de kust maar het dorp is hem nooit vergeten.
Als ik bij de buren laat vallen dat onze gigantische slaapzetel niet in onze nieuwe woning past laten zij weten dat ze nog een zetel hebben staan. ‘Eentje die zo comfy is dat je er niet meer uitkomt’ en ook: ‘van Eric Clapton, via zijn huishoudster bij ons beland’.
En nu is televisiekijken toch niet meer hetzelfde. Als Bert en ik volledig wegzakken in die grote witte zetel gaat onze verbeelding meermaals met ons aan de haal: ‘zou Eric hierin één van zijn hits gecomponeerd hebben?’, ‘zou Mick Jagger hierin ooit in voor ’t eerst zijn oog hebben laten vallen op Carla Bruni?’ Al de schunnige mopjes van Bert laat ik verder aan jullie verbeelding over…