Matriarch

Een gemiste kans, zo voelde het, dat ik vorige week vergat dat het die zaterdag Internationale Vrouwendag was en er niets over schreef in mijn wekelijkse column. Ik zou kunnen zeggen dat het mijn brainfog was, ik leef immers in een staat van continue vergetelheid, én die perimenopauze is dan ook nog eens ‘op en top vrouwelijk’ dus dat had meteen mijn insteek kunnen zijn. Dat het wetenschappelijk onderzoek door de eeuwen heen voornamelijk op mannen gericht was en dat wij daardoor amper iets weten over de impact van die menopauze op ons vrouwelijk lijf, terwijl toch de helft van de wereldbevolking ermee te maken krijgt.

Misschien was het mijn aversie voor die opgelegde dagen, daarvan krijg ik al eens het gevoel dat je je ziel kan afkopen: als ik mijn secretaresse op ‘haar dag’ een mooie chrysant geef, dan kan ik haar voor de rest van het jaar gewoon afsnauwen. Je zou kunnen opgooien dat er ook secretarissen zijn en inderdaad, er wordt steeds meer gesproken van ‘de dag van de werknemer’ maar dat neemt niet weg dat vrouwen vooralsnog meer voor iemand werken dan dat ze zich in een leidinggevende positie bevinden. Geraken ze daar toch, dan verdienen ze meestal minder dan hun mannelijke tegenhanger.

En dan heb ik het nog niet gehad over de vrouwen die sinds mensenheugenis nog niet eens hun tenen in welke vorm van vrijheid hebben kunnen dippen. Dus is bewustwording of bewustzijn van de uitdagingen waarmee vrouwen geconfronteerd worden nog steeds zeer actueel.

Zeker nu er sommige wereldleiders er alles aan doen om onze verworven vrijheden weer af te nemen en de tijd terug te draaien. Alle strijders die ooit vochten voor de gelijkwaardigheid van de vrouw draaien zich om in hun graf. Je mag dus vooral niet in slaap vallen of op je lauweren rusten.

Er moet ook op alle domeinen van de mensheid nog het één en ander rechtgezet worden. Wie zich er een beetje in verdiept weet bijvoorbeeld dat o.a. vrouwelijke kunstenaars bijna systematisch verzwegen werden of dat mannelijke kunstenaars hun kunstwerken op hun eigen palmares toevoegden. Ik volg een cursus kunstgeschiedenis en mijn lerares weigert te spreken van ‘The HIStory of Art’ en spreekt over ‘The Story of Art’.

Of het voor mij zo tot de verbeelding sprekend verhaal van Maria Magdalena. In ons collectief geheugen staat ze gebeiteld als een vrouw vol zonden, een prostituée, die van Jezus vergiffenis ontving en zijn trouwste volgelinge werd. De smachtende blik en onderdanige houding van Maria Magdalena is ons allen gekend. Maar een beetje graafwerk leert ons dat zij, als partner van Jezus, een evenwaardige positie had als vrouw en nog hoger stond aangeschreven dan de mannelijke apostelen om het christelijk gedachtengoed te mogen uitdragen.

Maar enkele eeuwen later besliste een paus om haar bijna volledig uit de geschiedenis te schrijven en wat er overbleef was een slechte vrouw die door haar onderdanigheid aan de man, toch een plekje in de hemel zou krijgen.

Dat er in 1967 door het Vaticaan is toegegeven dat zij geen prostituée was, mocht niet baten. Het kwaad was al geschied. Het collectieve onderbewuste van alle vrouwen was reeds vervuld geraakt van schuld en schaamte.

De oudste job van de vrouw was nooit die van prostituée, wij waren vroedvrouwen en hielpen mensen sterven. Dat wij zo dicht bij de grote mysteries van het leven stonden en zelf de drager van het leven zijn riep bewondering maar ook angst en afgunst op.

En onder de mantel van bescherming heeft men toen de vrouw tot baarmoeder van de man hertekend. Van jongs af aan vraag ik me af waar het ergens mis ging. Was het een goedbedoeld gebaar dat helemaal uit de bocht vloog? Of was er echt vrouwenhaat mee gemoeid?

Aan mijn jonge zelf zou ik willen zeggen: je gaat uit die innerlijke kriebels, die je door je aderen voelt stromen als je verhalen hoort over amazones, Ronja de roversdochter en Jeanne’ d’Arc, voor altijd kracht en inspiratie putten.

Het gaat je lukken om die schuld en schaamte van je af te schudden. Je zal leren jezelf niet kleiner te maken en dat je niet altijd lief, braaf en mooi hoeft te zijn. Je zal wel eens zonder schroom hysterisch brullen en luid een duidelijke ‘nee’ neerzetten.

Het onrechtvaardigheidsgvoel voor alle vrouwen die nooit, of nog niet, dezelfde vrijheden hebben zal je aanzetten om strijd te blijven voeren. En als blijkt dat een ‘sisterhood’ één van de waardevolste dingen in je leven wordt zal je dat elke dag vervullen met liefde en dankbaarheid.

Weet ook, dat de meeste mannen het niet slecht voor hebben met vrouwen. Nu is het je vader die je op handen draagt maar je gaat een prachtexemplaar tegenkomen die al je vrouwelijke facetten omarmt en waarmee je drie zonen zal krijgen. Op dat moment wordt de matriarch in jezelf geboren en krijg je de kans om via jouw jongens cirkels te doorbreken en zo zet je weer een stapje verder waar je vrouwelijke voorgangers geëindigd zijn. En zo schrijf je, samen met alle vrouwen voor je, een nieuw hoofdstuk in het verhaal van gelijkheid.

Zoals verschenen op: auparleur.be