“Ik heb al waterfilters en een grote externe batterij. Ook veel droogvoer en water in flessen. Proteïnen in poedervorm zijn ook wel handig. Weet iemand waar je een goedkope radio kan kopen? En cash geld niet vergeten.” Ik wacht op een vriendin terwijl deze berichten oplichten op mijn scherm en ik ben erg verbaasd want ze komen van mensen die me zeer nauw aan het hart liggen. Ik lijk me op een andere planeet te bevinden hier in Marseille, in de zon, nippend van een glaasje prosecco.
Ik gooi het eens in de groep van AuParleur en daar krijg ik als antwoord dat de overlevingslijst voor de Provence o.a. bestaat uit: ‘Voldoende pastis, aïoli en tapenades, savon de Marseille en een krat rosé.’ Ik giechel een beetje en dat is goed om uw stresslevel weer naar beneden te krijgen want van zo’n ‘prepper’berichten schiet ik in een kramp en overvalt me al eens de gedachte dat die naïviteit van mij me nog eens zuur zou kunnen opbreken als blijkt dat ik als enige mezelf en mijn gezin op niets heb voorbereid als de boel ontploft.
Ik drink nog eens en houdt het mooie glas, een coupe, even in de zon en zie dan dat er in fraaie letters een boodschap op staat, het zou zo maar in het Russisch kunnen zijn. Maar hey, ik heb nu andere katjes te geselen want al enkele weken zit er wat ruis op de vriendschap met een vriendin en na wat bitsige berichtjes op en neer zullen we elkaar nu in levende lijve ontmoeten en dat is toch weer anders dan veilig achter een scherm vinnig op je toetsenbord te tokkelen. Dus ik neem nog een stevige slok om me wat moed in te drinken, oorlogen en vredesonderhandelingen zijn immers niet alleen weggelegd voor de ‘groten der aarde’.
Maar van als de vriendin voor me staat met de stralende zon als een aureool om haar heen, ben ik zo blij haar te zien dat onze banale ergernissen verdampen als druppels water op een hete rots in de Calanques. Doorheen het gesprek en ons gegibber voel ik onze verwevenheid en als we afrekenen aan de toog druk ik een dikke zoen tegen haar door de zon opgewarmde wang en denk: mijn jongens hebben gelijk, soms zijn mijn vriendinnen en ik net een stel kleuters. Zoals vele wereldleiders, alleen lukt het ons toch sneller om de boel weer op niveau te tillen, ze zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen.
Op de terugweg zing ik luid mee met ‘Les sunlights de tropiques’ en doe achter het stuur een vreugdedansje . Het is enkel in de auto dat ik me helemaal kan laten gaan op die kitscherige meezingers, thuis zou dat geheid tot een wereldoorlog leiden. En ik weet één ding, naïef of niet, uiteindelijk is liefde en verbinding het enige dat telt. Het is het krachtigste verzetsmiddel tegen alle waanzin en het enige wat een mens op zijn sterfbed als waardevol beschouwt. Als iedereen daar nu eens massa’s zou van inslaan.