Vorige week woensdag 7 januari zat ik omstreeks 12 uur klaar met mijn eerste ‘De Week van Charlie’ vol leuke weetjes en anekdotes die me die week te beurt waren gevallen. Met de vinger klaar om op ‘send’ te drukken toen de eerste berichten van de aanslag op Charlie Hebdo binnen rolden. Ongeloof en verbijstering.
Mijn ‘Week van Charlie’ was plots zo banaal en heb ik stilletjes opgeborgen.
In de nasleep van de gruwelijke moorden in Parijs heb ik heel veel gelezen en nagedacht. En met mij velen anderen.
Het onmiddellijke ‘met modder gooien’ naar elkaar maakte me misselijk. Allerlei verwijten, vooroordelen en kortzichtigheid zijn de revue gepasseerd.
Gelukkig ook wijze dingen gelezen die deze gebeurtenissen probeerden te kaderen.
Verwarmd werd ik door de verbondenheid van ‘Je suis Charlie’. Verbolgen was ik door hypocriete leiders die meeliepen tijdens de mars. Hoofdschuddend aanschouwde ik hoe politiekers dit feit verdraaiden en misbruikten binnen hun kraam. Verbouwereerd was ik over de angst die werd gezaaid om represailles te vergoelijken. Meegeleefd heb ik met de slachtoffers en hun familie maar ook met de families van de daders. Alsook met de moslims die hun geloof zo misbruikt zagen. Ik heb geprobeerd me in te leven in fundamentalisten. Heb erkent dat wij ook een wezenlijk onderdeel uitmaken van de oorzaak. Frustraties voelde ik omdat andere terreurdaden, aangericht zoals door Boko Haram, zo weinig aandacht kregen. Ik heb begrepen hoe complex dit alles is. En geconcludeerd dat er nog zoveel ruimte voor verbetering is in de wereld en in de mens. Ontroerd ben ik door de hoopgevende daden van mensen in de volgende fragmenten.
Ismal Kathib verliest zijn twaalfjarige zoon Ahmed. ‘Per ongeluk’ doodgeschoten door een Israëlische soldaat. Ondanks zijn immense verdriet beslist hij om de organen van zijn zoon weg te schenken en stelt hij hierbij geen eisen. Met andere woorden: hij laat ook toe dat de organen van Ahmed naar Israëlische kinderen kunnen gaan. ‘Heart of Jenin’ documenteert dit aangrijpende relaas. Ook de Palestijnse onderdrukking is pijnlijk aanwezig. Vurig hoop ik dat er snel een vredesakkoord en Palestijnse staat komt want dat zou het aantal fundamentalisten direct verminderen. Daar ben ik van overtuigd!
De documentaire ‘Jerusalem SOS’ laat dan weer zien hoe Israëliërs en Palestijnen ook perfect kunnen samenleven en –werken en dat als er hulp geboden moet worden mensen gewoon mensen zijn en er geen onderscheid wordt gemaakt.
En onderstaand oud Indiaanse parabel zou iedereen moeten lezen en tot nadenken stemmen… Peace!
One evening an old Cherokee told his grandson
about a battle that goes on inside people.
He said, “My son, the battle is between
two “wolves” inside us all.
One is Evil.
It is anger, envy, jealousy, sorrow, regret, greed,
arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies,
false pride, superiority, and ego.
The other is Good.
It is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion and faith.”
The grandson thought about it for a minute
and then asked his grandfather:
“Which wolf wins?”
The old Cherokee simply replied,
“The one you feed.”
—A Native American Metaphor