Maar goed, we zijn hier niet alleen om op onze luie krent te zitten, er moeten ook streken verkend worden en huizen bezocht.
We trekken naar de Ardeche, meer bepaald, Nozières, waar we vrienden van vrienden ontmoeten: Hanne en Jonas met hun twee zonen Mingus en Oscar en een grote poezenclan.
We zijn moe van het lange rijden en Bert voelt zich niet lekker maar toch wordt het een zeer gezellige avond. We eten wat brood en kaas en drinken wat wijn in hun tijdelijke openlucht keuken met een fantastisch uitzicht over glooiende bergen en dalen. What a view!
De kinderen spelen in de velden en wij luisteren met veel bewondering naar hun verhalen over het leven in Frankrijk en stellen honderden vragen.
Met ontzag bewonder ik Hanne’s moestuin en serre. Ik droom al zo lang van een eigen moestuin. Van met mijn handen in de grond te wroeten. Als een klein kind vind ik het nog steeds pure magie van wat er uit zulke kleine zaadjes allemaal kan groeien. Allemaal zoveel lekkerder en gezonder.
We hoeven het niet tegen elkaar te zeggen maar weten dat dit het soort leven is dat we willen. Die woeste bergen, het ruige klimaat, de prachtige uitzichten, de verbroedering en behulpzaamheid van de mensen daar. Het simpele en sobere leven. De jongens die hier tot het donker wordt buitenspelen. Ja! Zo willen we het!
Die nacht voelen we hoe hard het leven hier soms kan zijn. Hevige rukwinden, regen en hagel teisteren de omgeving en ons klein carvannetje. Ik lig bang te luisteren naar al die oorverdovende geluiden en denk aan Hanne en Jonas die hoog in de bergen tijdelijk in een Yourt leven tot hun huis af is…
En mijn gevoel blijkt juist: als we elkaar de volgende dag treffen op een boerderij-opendeurdag, hadden ze een onstuimige nacht achter de rug. Toen de planken vloer van de Yourt begon te bewegen zijn ze in allerijl naar de buren gevlucht!
Terwijl de stormschade bij ons beperkt bleef tot een volledig kapot gewaaid wasrek en modderige pas gewassen kleren, ondervinden we die nacht ook dat onze caravan pal op een mierennest staat en in no time helemaal ingepalmd wordt. Elk klein en groot kruimeltje wordt direct naar buiten gedragen door ellenlange kolonnes van mieren die zich niets aantrekken van de bende slapende mensen waar ze overheen trekken.
Ik krijg er nog kriebels van als ik eraan terudenk: het eerste wat je ziet als je na een woelige stormnacht, je oog opentrekt is een krioelende menigte! Brrrr
De kinderen darentegen vinden het nog leuk ook: terwijl ik in no time alles uit de caravan sleur pikken zij met hun vingertjes wel honderden mieren dood. Normaal kan ik er niet tegen als welk levend wezen dan ook zomaar wordt gedood maar nu heb ik geen medelijden: Trop c’est trop!
Wat een avonturen! En toch veel zin om ginder verder te zoeken naar een nieuwe droom.
de prent van Colibri hing niet in je caravan …? ho hà
Boodschap van de mier = Geduld en geduld word beloond. Heb veel vreugde met je verder zoek tocht deze week. De kinderen en ook jij zien er heel gelukkig uit.!
Het is iedere keer : meegenieten !!!
Frieda zegt: You have to go for it! Love and freedom
We hebben het moeten opzoeken, maar nu weten we wat een YOURT is.
haha! en wat is dan een yourt?