Geen vuurwerkknallen maar jagers begroeten me in dit nieuwe jaar. De hond zou het liefst zo snel mogelijk naar huis rennen maar door zelf een ontspannen houding aan te nemen probeer ik hem gerust te stellen en de ochtendwandeling nog iets te rekken.
Zelf ben ik ook niet dol op die geweerschoten en sinds een jager op televisie met de kromme redenering kwam aanzetten ‘dat hij het wel heel stom vond dat er geen alcohol meer genuttigd mag worden voor of tijdens het jagen want dronken op de fiets is toch ook gevaarlijk?!’ ben ik er helemaal niet meer gerust in. Ik denk aan de laatste yogaklas van 2024 in het bos met een dubbele legging en beenverwarmers aan. De kogels vlogen nog net niet langs onze oren maar mijn klasgenoten bleven onberoerd in hun meditatieve houding terwijl ik bij elke knal schichtig om me heen keek. Mijn overprikkelde nervus vagus stond bij thuiskomst gevaarlijk in het rood. Er is dus nog ruimte voor verbetering.
Nu zijn het vooral mijn knieën die opspelen. Ik heb twee avonden al dansend doorgebracht in ons huis ‘op den berg’ en daar betaal ik nu een kleine prijs voor. Want klagen ga je mij niet horen doen. Het was een prachtige zonsondergang die 2024 afsloot en een stralende zonsopgang die 2025 inluidde en dat in heerlijk gezelschap, wat wilt een mens nog meer?
De jongens waren in het zuiden gebleven en hadden daar met vrienden een feestje gebouwd. We troffen de woonst opgeruimd en netjes aan alleen zette ik meteen de wc en het tegelwerk in de javel want in de wc-pot mikken na wat bier en wodka is voor iedereen een zware opdracht.
Tijdens deze ochtendwandeling neem ik me voor om geen goede voornemens te hebben voor 2025. Dat bespaart me heel wat zelfkritiek in februari.
Ik denk aan de tekst die een vriendin me doorstuurde na mijn vorige column, ‘om de hoop niet te verliezen Swaane.’ Een beschouwing van Paul Verhaeghe over een essay van Philipp Blom:
Hoop vooronderstelt “een lange historische adem”, met veel mensen die nooit de verwerkelijking van hun hoop zullen meemaken. Hoop is “als een wortelvlechtwerk dat door de geschiedenis heen groeit, een onderaards mycelium, waarvan we alleen maar de vruchten zien die boven de aarde als paddenstoelen opeens uit de grond lijken te schieten”.
Dus ik wens iedereen hoop, bergen hoop. En veel fijne momenten met geliefden. Minder knallen en meer rust. En ik draag zelf ook mijn steentje bij: in april van dit jaar organiseer ik mijn eerste vrouwenretreat met mijn goede vriendin Evi. Daarin gaan we onze nervus vagus tot rust brengen, vergroten we het (zelf)bewustzijn, creëren we een ‘sisterhood’ en dompelen we ons onder in de prachtige natuur hier in het zuiden. Komt allemaal af, zou ik zo zeggen! Wie weet wat voor hoop er daar gezaaid gaat worden waar men ver in de toekomst nog van zal genieten…
Zoals verschenen op: auparleur.be