Terwijl ik op mijn yogamatje de ochtendstroefheid uit mijn leden stretch en met een meditatie de grijze sluiers uit mijn hoofd probeer te verdrijven, gebeurt er enkele meters verder iets dat ons leven voorgoed zal veranderen.
De hond van onze buurvrouw vindt er naast de vuilbakken en tussen het rondslingerend zwerfvuil een klein pluizig bolletje. Als mijn buurvrouw het katje optilt ziet ze eerst twee grote donkere oogjes, een opengesperd bekje maar ook kromme voorpootjes. Gedumpt bij het vuil, want dat is wat we doen als iets niet ‘perfect’ is, toch?
De dierenarts beslist dat het katje er te goed en te vechtlustig uitziet om het te laten inslapen. ‘Laten we over een week of twee nog een keer evalueren’, krijgt de buurvrouw als boodschap mee. En dan is het nog een kleine stap totdat ze bij ons haar intrede doet.
We hadden nochtans afgesproken om geen nieuwe dieren meer in huis te nemen en ons dierenrijk af te bouwen. Maar bij het eerste piepje ben ik al verkocht. En als ze me wat later stevig in de kin bijt op zoek naar eten weet ik dat het goed komt met deze mini-lefgozer.
Bert probeert mij nog af te remmen maar éénmaal ze bij hem op de borst heeft geslapen is het een compleet verloren zaak en rent hij naar de winkel om terug te komen met: kittenmelk, kittensoep en kittenvoedsel in alle geuren en kleuren want ‘we weten toch nog niet wat ze lekker vindt?’
Hoeveel keren heb ik niet gegiecheld met mensen die hun dieren als hun kind beschouwen, maar deze keer ben ik het die helemaal overrompeld wordt. Ik doe nog net geen dansje bij haar eerste plasje in de kattenbak maar zal weldra mijn Cloud-abonnement moeten upgraden want ze wordt minutieus op de gevoelige plaat vastgelegd.
Als één van de kattinnen voorbij paradeert veert ze, zo goed en zo kwaad als dat kan op twee pootjes, recht en schreeuwt hen toe. Tevergeefs, er wordt enkel geblazen en ze keren haar de rug. Zover het moederinstinct bij die twee. Brando daarentegen is ongelooflijk nieuwsgierig en enthousiast. Kwispelend duwt hij zijn grote snuit in haar pels en snuift haar geur op. Van de opwinding vult de ruimte zich met zijn uitlaatgassen. Als het katje haar eerste protje laat zucht Gust vertederend: ‘ze hoort zo bij onze familie want wij laten allemaal keiveel scheten.’
Dat bundeltje liefde van 366 gram vindt meteen de open deur naar al onze harten. Plots gaan de tieners elkaar corrigeren. ‘Hey! Loop eens niet zo hard op de trap, daar verschiet ze keihard van!’ Of: ‘Roep eens niet zo luid tijdens het gamen, ze slaapt!’ Er volgt zelfs een voorstel waarvan alle partijen profijt trekken: ‘als jullie allebei buitenshuis moeten werken zullen wij onderling afspreken wie er van school kan thuisblijven om op haar te babysitten, ok?’
En wat betekent een scherm als je jezelf op het dekentje kan vleien naast een mini diertje dat je met grote ogen volgt, met haar kleine stompjes met je vingers speelt en zich vooruitwerpend naar je toe beweegt?
‘Zullen we haar T-Rex noemen? Want daarop lijken tweepotige katten in YouTube filmpjes.’
‘Two-legs? Dat is een precies een Amerikaanse rapper.’
‘Het zelfgebouwde toestel van papa om gipsplaten tot aan een plafond te krikken kreeg al de naam Lucy.’
‘Belle? Mmm ja ze is ook wel heel mooi he?’ en Bert: ‘en haar roots liggen ook in de POUbelle’.
De eerste nacht droom ik dat ik me in een oorlogsgebied bevind en een baby in mijn armen krijg gedrukt. ‘Hoe moet ik die in godsnaam voeden?’ denk ik in paniek. Maar als ik hem aan de borst leg blijkt mijn lijf nog niet te zijn opgedroogd en verslikt de baby zich in mijn overvloedige moedermelk. Laat het duidelijk wezen dat mijn ‘mama modus’ weer totaal geactiveerd blijkt en die menopauze toch nog even zal moeten wijken.
Merci ma Belle!
Zoals verschenen op: auparleur.be
PS Voor wie van kattenfoto’s houdt 
Zaaalig geschreven relaas 🐈