Tussen de mistvlagen ontwaar ik onze traag rijdende medereizigers en van achter het geblindeerde venster kan ik me ongegeneerd vergapen aan wat iedereen in zijn voertuig uitvreet nu we samen gedwongen in de zoveelste file richting het zuiden staan. De meesten staren gehypnotiseerd naar een schermpje. Een vrouw houdt een witte zakdoek met bloedvlekken tegen haar neus gedrukt. Een kind springt op en neer op de achterbank, zwaait naar voorbijgangers en steekt vervolgens zijn middenvinger uit. Iemand plakt al slapend tegen het raam en zijn open gezakte mond vormt een kleine dampcirkel. Ik zie meisjes met hun armen in de lucht een filmpje opnemen en een man met een flikkerende kerstmuts wordt door de hond op zijn schoot stevig afgelebberd.
Onze babypoes Belle vindt na drie keer overgeven eindelijk rust op mijn schoot. Onze hond draait rondjes in zijn nest en Bert zucht: ‘dit gaat allemaal nog heel lang duren’. Onze terugreis wordt niet korter maar langer en de schemering valt terwijl we nog niet half weg zijn.
Maar ik laat het alsnog niet aan mijn hart komen. Ik herkauw de afgelopen dagen en voel een warme gloed alsof ik net uit een bad vol liefde ben gestapt en laat alle mooie, leuke, grappige en liefdevolle herinneringen opborrelen. Als mensen mij zouden kunnen aangapen, zouden ze een vrouw zien met kleding vol kattenhaar, wat kots vlekjes op haar sweater maar ook met een gelukzalige glimlach.
Dit jaar was het een korte versie en kwamen we ook niet verder dan de Belgische Ardennen. De familie van Bert is nu erg uitgedund sinds hij afgelopen jaar ook zijn moeder verloor. En we reisden met twee dieren die we niet meer of al alleen kunnen laten. Dus onze mini Ark Van Noah meerde aan in het oude schooltje waar we al jaren komen en we beleefden er vier heerlijke dagen met familie en vrienden. Te kort om irritaties te krijgen, net lang genoeg om u te laven aan het samenzijn en met hunkering weer te vertrekken.
Maar zoals alles in het leven is niets voor altijd. Enkele files en stress scheten van Brando verder, en een steeds nadrukkelijker gejengel van tieners en kitten kunnen deze broze gelukzaligheid ook snel weer doen imploderen. Nog maar eens uitgelachen worden met mijn – slip of the tongue – “Artial Marts”, kan dan de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Of hoe een moeder vol van liefde in een fractie van een seconde in een erg ontvlambare Kung Fu Master kan veranderen. ‘De vredige Kerstsfeer meets Kill Bill’ is geboren.
Zoals verschenen op: auparleur.be