Een besmetting met covid heeft zo zijn gevolgen.
Ik ruik niets.
Het voordeel is dat het schoonmaken van tienerkamers plots iets van niets wordt. Geen zurige ammoniak geur die je in het gezicht slaat wanneer je de deur opent en waardoor je een stap terugdeinst. Ik heb daar de afgelopen tijd gretig gebruikt van gemaakt om de tot kunstwerk verheven stapels vuile afwas buiten te sleuren en de wetenschappelijke experimenten met klokhuizen en bananenschillen onder hun bed een halt toe te roepen.
Een nadeel is dat ik pas door had dat ik een wasmand met ongewassen was aan het opvouwen was toen ik een vuile onderbroek tegenkwam. Ik vond al dat ik verdacht weinig was had de afgelopen dagen…
Maar het meest opmerkelijke is toch wel dat ik bijna een week (!!!) zonder lijstjes heb geleefd. Mijn dagelijkse to-do lijstjes zijn al menig maal het mikpunt van spot geweest. Maar zonder lijstjes heb ik het gevoel blind te vliegen. Ik ben getrouwd met iemand die in staat is tot het ondenkbare: hij leeft zonder enige vorm van lijst, noch agenda. In onze familie maken we allemaal lijstjes, iedereen op zijn manier en tijdens familiebijeenkomsten delen we tips over nieuwe manieren van lijstjes bijhouden: gekoppeld aan kalenders of elektronische notes. Maar ik houd al een heel leven vast aan mijn vol gekriebeld A4tje dat er voor de gewone mens moet uitzien als een onleesbare geheime schatkaart met strepen en pijlen maar dat mijn dagelijkse kapstok is.
Plots wordt er aan de deur gebeld. Tijdens de winter is het park zo goed als leeg dus ik verwacht een tuinman die de sleutel voor de waterkraan nodig heeft. Of de piscinist die nu al met de jaarlijkse schoonmaak van zwembaden begint.
Neen hoor, de enige gasten op het park wijzen me erop dat er geen tennislijst uithangt en zij deze dus niet kunnen invullen wanneer zij van de tennisbaan gebruik willen maken. Ik onderdruk een grinnik en met de nodige afstand in de deuropening stel ik hen gerust dat zij, als enige gasten op het park, de tennisbaan voor zich alleen hebben. Daar neemt het koppel echter geen genoegen mee want stel dat er ineens wel andere gasten zouden komen en die zouden het tennisveld inpalmen, dan zouden zij er geen gebruik meer van kunnen maken. Wat volgt is een kafkaiaanse discussie tussen een ontredderd koppel zonder tennislijst en een niets ruikende met covid besmette lijstjesfanaat in cold turkey.
Er hangt nu al aan een dag of 10 een tennislijstje te wapperen in de wind met hier een daar wat kruisjes op een verder leeg blad. En de nu weer vrolijke gasten lopen, elke keer keurig op tijd, in volledig tennistenue en met een gezwinde tred, naar de tennisbaan die hen met open lege velden ontvangt.
En ik kriebelde vandaag op mijn lijstje: aandachtspunt >> lijstjes leren loslaten.
Swaane, ik ben fan van jouw teksten… of “ruikt” mijn uitspraak op dit moment naar verdoken leedvermaak?
Ik duim voor je dat je snel terug lijstjes voor jezelf kan laten wapperen in de wind…
Merci Tania!