Winter blues

Mijn god, wat een bevalling is deze blog geweest. Maanden in mijn hoofd rondgezworven en nu op papier. Bewogen maanden in een vorm proberen gieten.

Ooit zei iemand me: ‘na een jaar of twee, drie val je van je roze wolk…’
We hadden het niet over onze relaties maar over het emigreren. Ik, die toen nog volledig op mijn roze wolk vertoefde, kon me daar niets bij voorstellen. Vandaag, bijna drie jaar verder, stel ik toch wel wat barstjes vast in mijn utopisch beeld.

En misschien ligt het wel aan de lange winter? De koude, de korte dagen, de duisternis? Omdat het nu zo rustig en stil is in het dorp? Omdat er heel wat vrienden vertrokken zijn? Of omdat onze relatie wat onder druk heeft gestaan? Misschien omdat de Kerstmarkt ons niets heeft opgeleverd? Omdat geld verdienen zo verdomd moeilijk is en zonder geld, geen huis en geen brood op de plank? De bouwwerf die er akelig stil bijligt. Of omdat ik een rusteloze ziel heb die soms moeilijk van “het moment” kan genieten? Who will tell…

Dit kleine dorp dat ooit voor mij het paradijs op aarde was, beter kon het bijna niet worden, heeft meer reliëf en realiteit gekregen. Vroeger vond ik dat iedereen hier zo lief, open en hartelijk was. Maar stilaan ontwaar ik nog een andere kant. Mensen die ons, buitenlanders, niet zo goed gezind zijn en die we niet snel zullen ontmoeten.

Grosso modo tekenen er zich drie lijnen af onder de plaatselijke bevolking:
De echte Ardèchois of de ‘anciens’. De boeren die hier al generaties wonen. Grote families met statige namen zoals Desbos, Forot, Barralon. Sommigen zijn ‘open minded’ en zijn blij met ‘nieuw bloed’. Anderen willen dan weer niets met jou te maken hebben, jij ‘die vreemdeling’.
Dan zijn er de ‘baba cools’of hippies. Sinds de jaren zestig is er een grote instroom van mensen die anders en alternatiever willen leven. Gezond biologisch voedsel (de Ardèche was een voorloper in Frankrijk en Europa wat biologische agricultuur betreft), zelfvoorzienend leven, met niet teveel inmenging van de staat en met zo weinig mogelijk kapitalistische druk. Nog steeds trekt deze streek jonge mensen aan die zich in communes vestigen en in coöperatieven werken. Gebatikte T-shirts, regenboogtruien, dreadlocks, yourts en weed zijn hier dan ook schering en inslag.
En dan zijn er de ‘neo rurals’. Mensen zoals ons. Die een hectisch leven zijn ontvlucht, die back to basic willen maar toch ook niet alle comfort en luxe willen en kunnen opgeven. Die een moestuin romantisch vinden, regenlaarzen vol modder avontuurlijk en wildplassen bevrijdend. Maar die tegelijk ook een Ipad en facebook, een warm bad, een wasmachine en van tijd tot tijd een fles lekkere champagne nodig hebben.

En soms voelt ge u wat verloren. Wie zijt ge tussen al die mensen? Zijt ge eerder ‘de Swaane van Antwerpen’ of neigt ge meer naar ‘de Swaane van Nozières’? En in welke categorie valt ge dan juist? Want het is natuurlijk allemaal niet zo simpel, zoals ik hier de dingen in vakjes steek om grip te krijgen op mijn wereld.

Let op, ik vind het geweldig dat ge hier naar een feestje kunt in berg botinnen vol modder of in sandalen met zwarte voeten. Of gewoon zo, op blote voeten. Heerlijk ‘laid back’. En super toch dat er geen haan naar kraait als uw jas bevlekt is of er een gat in uw T-shirt zit waar uw weelderig tierend okselhaar doorpriemt? Niemand draagt hier make up en uw haar in een staartje is gewoon handig. Punt aan de lijn. En douchen? Teveel is niet goed voor de huid en daarbij, water is kostbaar én duur dus 1x per week is ruimschoots voldoende. En dat is heel wat getouwtrek aan de jongens minder. Win-win-win situatie toch?!

Maar eerlijk is eerlijk. Er zit ook een vrouw in mij die zich graag opdirkt. Die graag oncomfortabel en kriebelend maar och zo sexy lingerie aantrekt. Die graag uitgebreid in bad gaat met een kleimasker en een geurend sopje. Die naar de kapper gaan een vorm van therapie vindt. Die zich frisser voelt met een laagje make up. Die graag jurkjes draagt en die zich letterlijk ettelijke centimeters voelt groeien als ze op hoge hakken ronddartelt. In stijl gaan eten, wat sippen aan de nieuwste hippe cocktail van ‘t moment, sorry maar dat blijft echt genieten.

En biologisch voedsel staat hoog op mijn prioriteitenlijst maar soms krijgt het beperkte budget de bovenhand. En wat zou ik graag de seizoenen volgen maar ik kan een tomaat en een krop sla zolang niet missen. En sorry hoor, maar als we met de kinderen eens in de zoveel tijd afdalen naar de grote stad dan rijden wij langs de Quick. Een moestuin is geweldig maar echt belachelijk veel werk. Soms is het zoveel praktischer om een aubergine uit de supermarkt mee te grissen dan maanden te wachten tot er misschien eentje uit mijn graantjes verschijnt. Vorig jaar had ik eigenlijk enkel tomaten, het jaar daarvoor enkel courgetten. Met andere woorden: van groene vingers is er hier nog geen sprake, laat staan van zelfvoorzienend leven.

En ik vind het heel sfeervol als mensen op een feestje spontaan hun instrumenten boven halen, er allerlei folkloristische deuntjes de avond opfleuren en ge in een kring uw volksdanspasjes tentoonspreidt. Maar ik kan er even hard van genieten om thuis met Bert de eighties hits door de living te laten schallen, wij luidkeels meebrullend, mét pruik op én met foute moves. En uiteraard op de achtergrond drie kinderen met vingers in de oren en rollende ogen.

En ik mis mijn dierbaren. Sinds het vertrek van enkele zeer goede vrienden is er toch een leegte. En veel duidelijker dan voorheen mis ik nu de nabijheid van mensen die ik goed ken en liefheb en die mij goed kennen en liefhebben. Ik heb in het verleden veel rondgereisd en heb ook een jaar in Australië gewoond dus ik ben het wel gewoon van lange tijd afgesneden te zijn van alles wat me vertrouwd is, maar toch. Het zit in de kleine dingen. De tater-lunchkes met vriendinnen, met vrienden stevig doorzakken in de Moeskop, knuffelen met Marius en Billie die groeien als kolen, tijd doorbrengen met ons mama die een jaartje ouder wordt, de peptalk, het schaterlachen, het samen genieten. Ook het bruisende stadsleven met zijn vele kleuren en onuitputtelijke energie kan een bron van gemis zijn.

Ijverig probeer ik ook hier vriendschappen op te bouwen. Een Franse versie van Hyacint Bucket indachtig ontsnapt niemand aan mijn ‘dinner invitations’! Maar het is niets nieuws als ik zeg dat een vriendschap moet groeien en dat dat tijd in beslag neemt. Ook is de keuze hier beperkt en vormen taal en cultuur een barrière. Ik voel me dikwijls gehandicapt omdat ik me niet kan uitdrukken zoals ik zou willen. Zo belemmerd. Onzichtbaar. Alsof er een stuk van mijn persoonlijkheid is afgesneden. Alsof er een deel van mezelf hier niet bestaat. Soms voel ik me dom en beschaamd. Wanneer mensen op me neerkijken omdat ik fouten maak. Of nog erger: als mensen op de markt van me weglopen als ze horen aan mijn accent dat ik ‘niet van hier ben’. Zeer vernederend is dat.

Doe daar dan nog een klets financiële stress bovenop en ge weet waarom dit niet zo’n vrolijke blog is. Maar eerlijk is hij wel.

Mijn jongste zus, die zelf al jaren in het buitenland woont, zei me voor mijn vertrek: ‘Eenmaal je naar een ander land verhuist zal je altijd tussen twee werelden blijven hangen. Nooit helemaal thuis in het nieuwe land. Maar vanaf dan ook een vreemde in het thuisland.’ Ontheemd. Ontworteld.

En ik weet het, ik mag niet zagen en klagen. Per slot van rekening heb ik er zelf voor gekozen om naar hier te komen en om afstand te doen van twee goed draaiende horeca zaken, een groot huis, een au pair en god mag weten wat nog allemaal. Ik voel me schuldig als ik denk aan al die mensen die het moeilijk hebben en daar zelf niet voor gekozen hebben. Maar ik ga geen blog bijhouden om alleen maar mooie verhaaltjes te vertellen. Dit is mijn leven zoals het nu is.
En dat de lente nu maar snel begint…

17 replies on “ Winter blues ”
  1. Na 3 jaar komt er een moeilijk moment, daar zit je nu dan. Na een jaar of zeven wordt het weer eens moeilijk,ik weet niet waarom maar heb het gemerkt bij mezelf en andere immigranten. Ik heb dertien jaar in Canada gewoond en ben door alle stadia gegaan…
    En het is waar dat je er ergens tussen blijft hangen, niet van hier en ook niet meer echt van daar. Dat gevoel is echt lang gebleven. Nu, na een twintigtal jaren terug in Belgie, ben ik echt terug van hier, maar met een speciaal plaatsje in mijn hart voor Quebec.
    Ria

  2. Wat mooi van je dat je ons laat “meekijken” in jullie leven … we volgen jullie nu al een tijdje omdat ook wij last hebben van emigreerkriebels, maar de dingen die jij aanhaalt, zijn de dingen die ons tegenhouden … en wij kunnen ons écht vinden in de manier waarop je het hier omschrijft.
    Je hoeft het zeker niet mooier voor te stellen dan het is, wij hebben genoten van je schrijfsel.
    Alles kan niet altijd enkel “happy, happy” zijn!
    Eén ding is zeker, die lente, die komt eraan!
    Succes !

  3. Hee jij. Wat goed dat je hier eerlijk over schrijft, en wat knap van je dat je nuanceert en relativeert. Maar ik begrijp denk ik wel een paar aspecten van wat je bedoelt. Bv financiële stress valt me al een tijdje te beurt, en je kan het allemaal wel relativeren, maar het is een vorm van schaarste waardoor een aantal dingen plots ‘onmogelijk’ of onverstandig worden, en waardoor je heel behoedzaam moet gaan leven. Dat valt al bij al best mee, maar het zou zo veel meer vrijheid geven, praktisch maar ook in je hoofd, als die grenzen er niet waren. Althans, bij mij toch. En ik kan me dus ook goed voorstellen dat verschillende stressfactoren, zoals het niet aanvaard worden door iedereen daar, en het missen van je dierbaren, samenklitten met die stress en een soort baksteen op je maag worden.
    Wat je schrijft over een leuke jurk en een laagje make-up, een kappersbezoekje en eens lekker uit eten: ook heel herkenbaar. Als ik voor het werk nog eens uit eten moet, voel ik me altijd even een totaal ander mens, boven mezelf verheven, even uit de modder van het alleenstaandemoederschapmettweekindjesenaltijdwallenonderdeogenenspuugvlekkenopmijnrok. En dat kan je soms verdraaid hard nodig hebben!

  4. Lieve Swaane

    Het is mooi dat jij schrijft wat wij soms niet onder woorden kunnen brengen. We zijn bijna tegelijkertijd als jullie naar het zuiden verhuist en veel dingen zijn herkenbaar. Je moet echt creatief zijn om je hoofd boven water te houden. Maar ik was vorige week in Belgenland en dat helpt om alles wat te relativeren. Ik weet dat je van mooi weer en gezonde lucht niet kan leven maar in de drie jaar dat we hier nu wonen is alles in Belgie alleen maar drukker en grijzer geworden. De ganse dag schuif je aan in het verkeer, mensen zeggen geen bonjour, het regende onophoudelijk en ik werd er alleen maar ongelukkig. Emigreren naar het buitenland zien wij als de processie van Echternach. Twee stappen vooruit, 1 achteruit. En soms zijn er dat eens drie achteruit. Veel moed en liefde heb je nodig en die wens ik jullie toe. Misschien kruisen onze wegen elkaar dit jaar wel eens.
    Zoen
    Koen

  5. Mooi en eerlijk geschreven. Het wordt straks vast en zeker beter als het lichter wordt en de lente aanbreekt. Ze zeggen wel eens dat in een relatie na gemiddeld 7 jaar een tijdelijke dip aanbreekt, misschien is dit nu bij jouw emigratie het geval en zal het straks alleen maar weer beter gaan.

  6. Mijn bescheiden ervaring is dat niet de woonplek, idyllisch of niet, telt. Ik bracht twee weken door op het mooiste plekje van de wereld, een boeddhistische tempel in Japan in de sneeuw op een verder onbewoonde bergtop. De discipline verziekte de witte schoonheid rondom ons. Steeds staan wij zelf als stuurlui aan het roer van ons gemoed. De plaats waar je woont is nog steeds even schoon. Het enige wat steeds verandert zijn onze gedachten. Ik hoop dat je weer er voor kiest om te genieten. Hartelijke groet.

  7. Groeten hier vanuit het zuiden van Frankrijk. Tja, wat kan ik zeggen. Wij zijn ook heel blij dat de lente in het land is en de dagen langer worden. Sommige Fransen zijn wel heel koud en mijn dag is soms ook om zeep als ik een kil antwoord krijg omwille van mijn accent. Ik vind die reactie zo dom en zo xenofoob dat ik het amper kan geloven… Maar meestal lach ik er mee en ben ik blij dat ik niet opgesloten zit in zo’n kleine leefwereld.
    Wat emigreren betreft, ik woon al 10 jaar niet meer in België, de laatste 4 in Frankrijk en de rest in Azië. Het gevoel slijt, ik denk dat ik rond jaar 7 een dip heb gehad. Twijfels of ik de juiste keuze had gemaakt. Wij zijn ontworteld, als ik naar “huis” ga, voel ik me er niet meer thuis, dat hoeft ook niet, maar ik ga wel graag op bezoek voor een kortere periode. Ik ben een plattelandsmens, geboren en getogen, en huizen zijn me veel te duur in België. Ik heb die levenslange strop er niet voor over.
    Het positieve aan onze emigratie is dat ik me overal thuis voel. Wij weten niet of wij eeuwig hier blijven, dat hoeft ook niet. Maar voor nu is OK.
    Succes ermee!

  8. Groeten hier vanuit het zuiden van Frankrijk. Tja, wat kan ik zeggen. Wij zijn ook heel blij dat de lente in het land is en de dagen langer worden. Sommige Fransen zijn wel heel koud en mijn dag is soms ook om zeep als ik een kil antwoord krijg omwille van mijn accent. Ik vind die reactie zo dom en zo xenofoob dat ik het amper kan geloven… Maar meestal lach ik er mee en ben ik blij dat ik niet opgesloten zit in zo’n kleine leefwereld. Ik erger me vooral aan hun rijgedrag 😉
    Wat emigreren betreft, ik woon al 10 jaar niet meer in België, de laatste 4 in Frankrijk en de rest in Azië. Het gevoel slijt, ik denk dat ik rond jaar 7 een dip heb gehad. Twijfels of ik de juiste keuze had gemaakt. Wij zijn ontworteld, als ik naar “huis” ga, voel ik me er niet meer thuis, dat hoeft ook niet, maar ik ga wel graag op bezoek voor een kortere periode. Ik ben een plattelandsmens, geboren en getogen, en huizen zijn me veel te duur in België. Ik heb die levenslange strop er niet voor over.
    Het positieve aan onze emigratie is dat ik me overal thuis voel. Wij weten niet of wij eeuwig hier blijven, dat hoeft ook niet. Maar voor nu is OK.
    Succes ermee!

  9. Hopelijk helpt het om alles eens op te schrijven. Therapeutisch wordt dan gezegd… Aan de foto’s te zien werden jullie wel van een dik sneeuwdek voorzien…
    Zondag geven ze hier 17° dat klinkt al zeer hoopvol!!!
    Moed en geniet van het zonneke!

  10. Wat verwoord je mooi wat ‘ontheemd zijn’ is. Ik voel dat ook en ben slechts binnen een land naar een andere uithoek verhuisd.. Maar voel ook dat je thuis voelen toch iets anders is dan je dacht en tijd kost. En inderdaad, vriendschappen vorm je ook minder snel dan tussen je 20ste en 30ste. Heel herkenbaar!

  11. Ik begrijp je gevoel!

    Ik woon nu bijna drie jaar in Frankrijk met mijn Franse vriend (voordien hebben we een drietal jaar in Vlaanderen gewoond, in een dorpje dicht bij mijn geboortedorp) en ik heb toch ook af en toe last van een gevoel van heimwee: heimwee naar mijn bakermat, naar het horen en spreken van de Nederlandse taal, naar het gevoel van “één van hen te zijn” en niet enkel “die Belgische”, heimwee naar mijn familie en vrienden, enz…

    Maar wanneer ik dan in België ben, voel ik me er niet meer thuis: ik blijf dan die vriendin of dat famililid die in Frankrijk woont en gewoon eventjes op logee is…Terwijl ik me in Frankrijk altijd “la Belge” zal voelen, mede door de culturele achtergrond die anders is en de taal die ik ondanks mijn erg goede niveau toch nooit honderd procent zal beheersen. En dat terwijl ik, wanneer ik Nederlands praat met mijn familie of vrienden, er soms Franse uitdrukkingen tussenflap, of zinnen in het Frans begin. Ik erger me eraan, want ik heb het gevoel in een soort van tussenzone te leven: tussen twee landen, twee identiteiten en twee talen… Niet altijd een fijn gevoel, ik voel me er soms heel alleen mee, want ik ken niemand die in mijn situatie zit en me zou kunnen begrijpen. Mais bon, on fait avec 🙂

    Courage 🙂

    Valérie

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.