De zomer raast voorbij en de zon verschijnt. Zalige ‘Indian Summer’… Er wordt vlijtig doorgewerkt aan het huis dat een dak vol dakpannen krijgt en waarvan de eerste muren gevuld worden met stro. Elke dag krijgt het een beetje meer vorm, wordt het een beetje meer (t)huis. Zo’n schoon stulpje, om helemaal verliefd op te worden.
Weg uit de caravan terug in ons geleende huisje. Wat een luxe! Wat een comfort! Ook de beestjes zijn duidelijk content. Ik ben het nomadenbestaan soms spuugzat. Maar als alles nu verder wat meezit trekken we volgende zomer in ons zelfgemaakt optrekje. Och wat kijk ik daar naar uit! De Ark van Noah die zal aanmeren op de berg.
We oogsten en oogsten kilo’s tomaten. Het enige dat die ellendige natte en koude zomer goed doorstaan heeft. Dat ik nog een echt ‘bleu-ke’ ben als het op tuinieren aankom mag duidelijk wezen. En mijn eerste jaar ‘permacultuur’ (eerder uit luiheid dan overtuiging) was zeker geen daverend succes al oogt het wel mooi zo’n wilde tuin vol bloemen en planten.
Het nieuwe schooljaar gaat van start en de jongens zijn nu ook met de Franse taal helemaal bijgebeend. Als ge ze zo na de les de school ziet uitrennen om dan met hun ‘copains’ in het dorp kattenkwaad uit te steken, ‘cowboy en indiaantje’ te spelen rond de kerk of samen een caban te bouwen dan denkt ge toch: ‘deze heerlijke kindertijd nemen ze hen nooit meer af!’.
En eindelijk kunnen wij ook even vakantie nemen. We trekken met een hele bende uit Nozières richting zuid Ardèche naar een primitieve camping in een prachtig stukje ongerepte natuur. We sleuren bezweet en zuchtend tenten en zakken de steile bergwand af, struikelen over loszittende stenen, breken teennagels door uitstekende punten maar och wat een paradijs is dat daar! Drie dagen baden we in de zon, zoeken we verkoeling in de rivier, spelen de kinderen samen en hangen de ouders wat rond. La vie en rose… We vergeten de tijd en geven ons over aan wat welverdiend rust. En ok, ik haal mijn knieën helemaal open en sta doodsangsten uit omdat ik in een overmoedige bui, in enkel een badpak, wat lenig en soepel aan speleologie denk te gaan doen en me diep onder de grond waag. Maar daar gaan we hier verder niet over uitwijden…
En we zijn ook weer een jaar verder sinds de beide vaders de laatste adem uitbliezen. Zo snel gaat dat dus. En ook al is het nu wel doorgedrongen dat ze dood zijn en ge ze nooit meer zult zien, het gemis wordt er alleen maar groter op. Hoeveel dingen dat ik ondertussen al niet verzameld heb in mijn hoofd die ik zou willen delen, waarover ik zou willen praten, waarover ik nog iets zou willen vragen. Ik zou ze allebei zo graag het huis willen laten zien. En Jozef zou zo mee dat dak opgeklommen zijn om te helpen. En papa zou genoten hebben van de verhalen en dat ook de oude burgemeester kwam meehelpen met zijn tractor. En ik wil hem vertellen over kleine Marius die om op te eten is. En dat zijn kleinzonen nu zo goed Frans spreken. En dan denk ik ‘amai, als dat nog zo’n dertig jaar doorgaat dan heb ik mezelf een punthoofd bijeen gespaard aan niet gedeelde ervaringen enzomeer.’
En voor alles een eerste keer. Zo droom ik over papa zonder uitbundig te huilen waardoor hij het op een lopen zet. En deze keer liggen we, zoals we op het einde wel meer deden, samen op bed films te bekijken. We praten en lachen om de stomste dingen. Ik voel zijn warmte. Het is zo echt. En als ik wakker word ben ik zeer goedgezind en gelukkig. Net zoals vroeger na een leuke avond met papa. Ik kijk al uit naar onze volgende ontmoeting.
En over ontmoetingen gesproken. Voor het eerst ga ik op stap in Lamastre. Beetje opgetut. Hakjes van onder het stof. En hup, den berg af. Geen kat meer op straat maar het café is wel open. En we mogen tot 23h blijven zitten, stel je voor! Maar dan zijn Freija en ik nog niet uitgepraat. Dus babbelen wij nog uren lustig verder in de auto, aan de rand van een bos, in het pikkedonker onder een prachtige sterrenhemel. Zo kan het dus ook!
En zoveel mensen die passeren en kortstondig of langdurig meehelpen. Heerlijk dat de wereld naar ons toekomt. Voor de kinderen ook een geweldige tijd met zoveel nieuwe ervaringen en mensen. Maar in het leven blijft niets duren. Sommige vaste bergbewoners beslissen om weer te gaan. Het leven stuurt ze een andere richting uit. En dat doet wel pijn, zo’n vertrek. Want in zo’n kleine gemeenschap bouwt ge op korte tijd diepe vriendschappen op. Een bende nomaden bij elkaar. Niemand is zeker of er over een paar maanden nog wel voldoende geld zal zijn om te kunnen blijven. Soms trekt de stad. Of familie. Is er nood aan een ander schoolsysteem. Of zijn het die lange winters die mensen zuidelijker drijven. Het is zeker niet het meest makkelijke leven, zo ergens anders van nul beginnen. En er zijn vele momenten van twijfels. Maar ik zou het onmiddellijk allemaal terug opnieuw doen want het is ook het meest mooie avontuur uit mijn leven en ik heb me de afgelopen jaren nog geen seconde verveelt. Laat staan dat ik een greintje sleur heb gekend. De band in ons gezin is hechter dan ooit. De stress die we kennen is van een totaal andere orde. En ik heb zoveel mooie menselijke daden gezien. En eindelijk komt er stilaan meer tijd om te doen wat ik het liefste doe, namelijk schrijven.
Hoi Swaane en Bert,
Wat leuk! Nog eens een nieuwtje via jullie blog! Dat geeft energie. Echt leuk. Vorige keer heb ik ook iets gepost maar dat is toen niet gelukt blijkbaar. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn, maar zo simpel is voor niemand het leven als je het mij vraagt. En al goed, want de maneschijn geeft net de rozegeur! Het komt ook helemaal tot uiting in je relaas over je papa. Het ontroert me.
Mooi mooi, wat ben ik benieuwd naar jullie huis, naar het reilen en zeilen in Nozières Want wat een fantastische tijd hadden we daar bij jullie! Zoveel gelachen en zoveel vreugde. Met veel dankbaarheid, nog steeds van onzentwege, voor jullie gulheid. En jullie kids.. zou soms een vlieg willen zijn daar….
Het ga jullie goed en tot hoors, hééééél graag tot hoors,
Dikke kussen uit Brussel (ja, wij zitten weer in het fijn stof, gelukkig ook met een portie multiculturaliteit en wat heerlijke chaos van de stad ….dat ook wel energie geeft 😉
Groetjes aan je 4 venten van ‘ik’ en de der 3 venten (haha)
En man man! Ik zie nu pas de foto’s (via mail zag ik die niet…)
WAT EEN VERSCHIL MET JUNI!!!!
Go go go!!!
Oooh, voel wat jaloezie, echt tof..
xxx
Lieve Swaane,
Wat is het toch altijd heerlijk om je te lezen.
Ik zou toch eens aan een boek beginnen denken hoor. Misschien als jullie in dat prachtige huis trekken. Want het ziet er al geweldig uit, zo hard gewerkt.
Ik was deze week in een nostalgische bui en heb nog eens geloerd naar de 888 foto’s. Kan je geloven dat het al 6 jaar geleden is? Als je nu naar je jongens kijkt, zo groot al!!
Het gaat jullie goed!
Dikke kus,
Jilka xx