De rust op de berg was van zeer korte duur en voor we het goed en wel doorhadden werd de berg overspoeld door familie en vrienden.
En niet dat we niet blij waren van iedereen daar te mogen ontvangen en aan iedereen te mogen laten zien waar we ooit ons eigen huis zullen neerpoten, maar soms was het wat van het goede teveel.
‘Dit gaan we volgend jaar anders doen’, hebben we meermaals tegen elkaar gezegd. En niet dat we geen mensen meer willen ontvangen, integendeel, maar met mate: niet teveel tegelijk en niet te lang en met wat tussenpozen. Al doende leert men…
En dat er nog engelen bestaan op deze wereld bewijzen de mensen van het vakantiehuisje waar we onze intrek in hebben genomen tot ons huis gebouwd is. Helemaal gratis mogen wij hier wonen. Hier en daar een klusje, wat bomen verzagen, het huis goed beheren, meer niet. Dat is een godsgeschenk in een tijd waarin we nog steeds geen vast werk hebben.
En dat het een goede plek is werd nogmaals bewezen toen er na een dag of twee, ineens een jengelende rosse kater voor de deur stond. Nu wil het toeval dat ik me altijd had voorgenomen om hier in Frankrijk een ros katje te nemen en dat de naam ‘Carotte’ te geven. En zo geschiedde zonder enige tussenkomst van onzentwege. Carotte is ondertussen niet meer weg te denken uit ons leven al is het maar omdat hij zo hard kan jengelen en zagen dat je hem onmogelijk kan negeren. Hij krijgt hier ongelooflijk veel eten dus daar kan het niet aan liggen en toen hij overlaatst net voor onze voeten, twee volledige muizen uitkotste, ja zelfs de snorhaartjes en staartjes waren nog te zien, wist ik het helemaal zeker. Hij zaagt niet omdat hij honger heeft maar eerder omdat hij heel de tijd aandacht en streeltjes wilt. En ondanks het feit dat als je hem streelt, hij een berg haar verliest, je aflikt en vol kwijlt, hij je krabt en bijt, als hij je dan smekend en dolverliefd aankijkt met zijn mooie gele ogen, ja, dan vind je dat allemaal niet zo erg meer. Ja, het eerste binnengehaalde ‘straat’beest is ook hier weer een feit.
Bert zoekt zijn rust, zeker na het slechte nieuws ivm de gezondheid van zijn vader, in het buitenshuis werken. Als hij niet bezig is bij Hanne & Jonas, restaureert hij hier de buitentrap, zaagt met zijn nieuwe, doodenge speelgoed bomen in stukjes die hij daarna bewerkt met een grote bijl. De wintervoorraad hout groeit met de dag. Hij installeert een brievenbus zodat we ons hier kunnen domiciliëren en met iedereen samen leggen we een kruidentuintje aan.
De jongens spelen in het bos. Ze bouwen er grote en kleine kampen. Een paar dagen geleden zagen we hoe de geitjes van onze buurman over ons terrein liepen tot grote vreugde van de kinderen. De geiten werden in de weide onderaan het bos geplaatst. We liepen ernaartoe en bleven een hele tijd zitten om naar hen te kijken.
Gust vond het hilarisch dat die geitjes dus ook kaka en pipi doen. Als ze een protje lieten lag hij dubbel van het lachen. Als ze met hun koppen schudden en hun oren lieten flapperen dan deed hij dat uitbundig na. Alleen het continue vechten van de papa’s verstond hij niet zo goed en daar was hij wat bang van.
Fons en Jules bekeken de zaak al op een heel andere manier:
Jules, luid lachend en roepend: ‘Kijk, die mama-geit heeft een protje gelaten en die papa-geit ruikt nu aan haar poep!’
Fons: ‘Maar nee, die papa-geit ruikt om te zien of dat zijn vrouwtje is of niet’
Jules: ‘Maar waarom is die andere papa-geit dan boos als hij dat doet?’
Fons: ‘Omdat je niet aan de vrouwtjes van andere geiten-papa’s mag ruiken, tiens!’
En ik kan alleen maar medelijden hebben met al die mama-geitjes die heel de dag door die papa-geitjes worden opgejaagd en achternagezeten en bedenk dat de term ‘een geile oude bok’ echt niet uit de lucht gegrepen is.
En dan was er vandaag die ‘om ter spannendste dag’: de eerste schooldag!
Fons was al enkele dagen heel zenuwachtig en zei dingen als: ‘Was de school maar in het Engels, dat kan ik al!’ of ‘Ik vind het niet eerlijk dat wij naar school moeten en jullie (Bert en ik) niet!’.
Jules liet het allemaal niet aan zijn hart komen. Hij spreekt me al geruime tijd aan met ‘Maman’ en vindt zijn kennis van het Frans al ruimschoots voldoende al bestaat die uit niet veel meer dan:
– Qui
– Non
– Merci
– Comment tu t’appelle?
– Ooievaar (= au revoir)
– Salaud (ipv ‘salut’ en hilarisch vinden ze dat! Wij iets minder…)
– (En dan nog een hele resem vieze woorden die ze van Bert hebben geleerd en die ik hier niet zal vernoemen.)
Ik had dan ook deze nacht behoorlijk last van een week moederhart. Vanaf 3u lag ik klaarwakker en alle mogelijke doemscenario’s passeerden de revue. Waaronder: stomme kinderen die rosse, Nederlandstalige kinderen pesten en kwellen, uiterst strenge Franse juffen die nog lijfstraffen uitdelen, mijn jongens die bijna omkomen van de dorst omdat ze niet weten hoe ze moeten zeggen dat ze dorst hebben (vanmorgen dus nog even het woordje ‘soif’ in hun hoofd proberen krijgen), zelfde soort scenario met ‘toilettes’ dus ook maar heel de tijd in de auto gezegd dat het woordt ‘toilet’ hetzelfde is in het Nederlands als in het Frans, huilende kinderen die we terugkrijgen, of nog erger: getraumatiseerde kinderen die ons nooit gaan vergeven wat we hen hebben laten doormaken, etc etc
Enfin, een typisch staaltje van een te week moederhart. En ondanks de welverdiende rust, na bijna 5 volle maanden continue samenzijn, tel ik nu toch af…over welgeteld 56 minuten kan ik ze weer in mijn armen sluiten. Pffff moeders…..
Op weg naar school.
De kinderen zullen zoals alle schoolkinderen voor de eerste keer eten in het restaurant bij Bernadette. Elke dag 4 gangen. Het kan slechter…
Carotte.
Teveel namen om op te noemen maar er is dus heel veel bezoek geweest.
Boys and their toys.
Het huisje op de berg.
Wat is het fijn om nog eens wat te horen. Jullie hebben het dus druk gehad met al dat bezoek. We wensen de jongens een fijne schooltijd, Bert veel deugd met de zagerij en andere klussen en Swaane veel moed om ginder een ‘nieuw’ huishouden (en huis) op poten te krijgen.
fijn je te lezen Swaane, mooie foto’s en wat een droom…*volgens mij gaan die jongens jullie later wàt dankbaar zijn voor zulk een kindertijd x
Wat leuk om weer van jullie te horen… Wij zijn hier ook goed begonnen, al wordt Jules door zijn vrienden nog wel gemist. Zijn jasje is terecht zie ik ;-).
Een dikke zoen voor die twee flinke jongens! en jullie allemaal natuurlijk.
xxx
Jules krulde helemaal op toen ik jouw berichtje voorlas. We zullen nog eens iets opsturen voor in de klas. Ons adres is hier:
Janssen
Launière
07270 Nozières
France
Dikke zoenen voor iedereen!
Hey schatten, wat fijn om wat nieuws te horen. Benieuwd hoe die eerste schooldag nu uiteindelijk verliep. Wat is er met Bert zijn vader?
Dikke kus van ons allemaal
Hey lieverd, volgende keer lezen hoe die eerste dag verliep he 🙂 De vader van Bert heeft longkanker… Bert komt hoogstwaarschijnlijk volgende week terug. xxx van ons allevijf
Hi Swaantje lief, ohhh.
En ze hebben het overleefd (en jij ook)
natuurlijk, jouw jongens zijn van goed materiaal gemaakt 🙂
van peter aan Bert: peter heeft een houtkliefmachien gekocht
dus nu wordt er hier ook gehakt, gezaagd én gekliefd
the only difference between men and boys
is the price of their toys
xxxxxx
en? hoe was die eerste schooldag nu?