We hebben een eerste pand bezocht in Bourgondië en ondanks de gietende regen waren we allebei toch wel verliefd. Ik had zo mijn twijfels om iets te vinden binnen ons budget maar bij het eerste pand zat het er dus al ‘boem’ op. Het gaat nog moeilijk kiezen worden de komende maanden denk ik.
Na dagen van koude en regen hebben we dan toch beslist om in één ruk naar het zuiden te trekken. Het bezoeken van panden in het midden van Frankrijk doen we wanneer het beter weer wordt.
Ik ben ondertussen snipverkouden en kan geen modder noch koude meer verdragen.
Allemaal in bed bij zieke mama
Dus rijden we tot we zon zien en dat is boven Avignon. We parkeren onze caravan op de oevers van de Rhône rivier met een prachtig zicht op de Pond d’Avignon en Le Palais du Pâpes.
We besluiten twee dagen te blijven om onze modderig kleren, auto en caravan weer hun normale look te geven.
En van het eerste moment spreekt die halve brug tot ieders verbeelding. Wat is er gebeurd met die andere helft???
We hebben het totnutoe nog niet opgezocht en alhoewel Bert en ik het in een ver verleden waarschijnlijk wel geleerd zullen hebben, doen we geen moeite om in onze grijze massa te grazen. Veel leuker is om onze fantasie de vrije loop te laten en op twee dagen tijd werden de theoriën steeds geloofwaardiger:
– er is een bom op gevallen tijdens de tweede wereldoorlog (Swaane)
– ridders hebben het in brand gestoken als zelfverdediging (Fons)
– piraten hebben de brug kapot gemaakt omdat ze jaloers waren omdat ze niet binnengeraakten (Fons)
– de werkmannen waren het op een dag beu om aan de brug te werken en zeiden: ‘Foerd! Wij gaan naar huis!’ (Bert)
-een groot zeemonster probeerde erdoor te zwemmen maar was te dik en bleef vastzitten. Zo heeft het de brug kapot gemaakt. (Jules)
En zo wat cultuur opsnuiven en in een stad vertoeven doet toch wel iets met en mens.
Supermarkten zijn ineens een speelterrein en Fons en Jules ontdekken overal geheime gangen in Avignon die naar de dé halve brug leiden. Elke gaatje, holletje en mysterieus gangetje wordt aan inspectie onderworpen. ‘Jaja, dat was zeer zeker een geheim plekje dat ze daar ontdekt hadden.
Al heeft Jules nogal snel weer last van ‘zijn gebroken been’ en kan hij ‘niet meer stappen tenzij hij een ijsje krijgt’. Daar hoort natuurlijk zoals altijd de nodige drama bij: haal u een jammerend kind voor de geest met één hand aan de buggy en een slepend beentje ergens achteraan. Wat een mishandeling is zo’n wandeling toch!
Voor Gust, de jongste, is het allemaal eender. Hij heeft als enige echte dierenvriend van de jongens, een super getrained oog wat dieren betreft. Al het gevogelte is momenteel: ‘KIP!’ en als hij dus een vogeltje ziet dan wordt dit telkens zeer luid gebruld, vergezeld van een priemende wijsvingertje.
Nu heeft hij ook een enorme fascinatie voor uitwerpselen. Hij is dan ook net twee jaar geworden en het ‘potje’ roept. Maar dus even hard als hij ‘KIP!’ brult, roept hij ook ‘KAKA!’ met hetzelfde wijzende vingertje.
Als die twee interesses samen vallen ben ik toch wel blij dat we in Frankrijk zitten want tijdens de hele wandeling was het: ‘KAKAKIP!’ van jewelste met heel veel wilde gebaren erbij…
En zo zal Avignon ons bijblijven als de stad van de halve brug, de ‘KAKAKIP’ en blauwe tongen…
