Als je uit een intense en zware periode komt kan je je nadien zo luchtig en licht voelen. En ook gelukkig, dat je leeft, dat je ok bent, dat je hier mag zijn. Ik wandel door het bos en aanschouw de ongelooflijke bloemenpracht die de regen van de afgelopen weken teweeg heeft gebracht. En de zomer is in aantocht want warme windvlagen krullen zich om me heen en ik voel me een dartelend veulen met al die beloftes in de lucht.
Bert en ik hebben elkaar de afgelopen tijd geregeld diep in de ogen gekeken en mekaar beloofd dat we zoveel mogelijk ballast achter ons willen gooien quoi ratrace en stress. En ook wat materiele zaken betreft.
Want weet je wat het is: als je dood bent is niemand geïnteresseerd in wat jij vergaard hebt in je leven. Met wat geluk vinden sommige spullen een tweede leven maar een groot deel belandt in een vuilniszak en verdwijnt voorgoed. Zo gaat dat. Dus wij hebben ons voorgenomen om nog meer te investeren in schone momenten en diepe vriendschappen.
Als ik de middelste zoon ga oppikken aan ’t school word ik gebeld door Bert die me erop wijst dat ik het dak van de cabrio moet opendoen. En dat ‘alleen maar’ boodschappen doen en onze zoon ophalen geen excuus is om dat niet te doen. ‘Je kan ook twee minuten een vakantiegevoel creëren tussen al die dingen door.’
Dus het dak gaat eraf en met op de achtergrond de nieuwsuitzending op Radio 1 keren we huiswaarts. Want ook al wonen wij ondertussen al meer dan 10 jaren in Frankrijk, wij luisteren nog steeds naar de Vlaamse radio. We worden zot van al dat Frans gepalaver en de muziek is gewoon veel beter.
Ik heb weer mijn dagelijks vloekmoment als het over de wantoestanden in Gaza gaat. Dat onze wereldleiders geen ballen aan hun lijf hebben om dit een halt toe te roepen en dat er ondertussen al 35.000 mensen aan flarden zijn geschoten, weer een nieuwe getraumatiseerde generatie is geboren en dat wij als mens toch nog niet veel verder geëvolueerd zijn dan die brute Neanderthalers, raas ik verder, tot mijn zoon me onderbreekt: ‘mama straks krijg je het nog aan je hart als je je zo druk maakt’.
Ik verman mezelf en vertel hem dat ik een aardbeientaartje meenam uit de supermarkt maar toen ik bij de kassa kwam waren alle aardbeien naar één kant geschoven en droop het sap over de supermarktvloer. Dat ik het niet had willen terugzetten want dan zou niemand het nog kopen en zou het weggesmeten worden. Dat ik me toch ook wat schuldig voel dat ik geen taartje ben gaan halen bij onze bakker, want ja, ik ben wel voor het steunen van de lokale handelaar i.p.v. zo’n concern maar het moest weer allemaal ‘snel, snel’.
En ‘onze’ bakker Christian is zo’n fijne vent. Hij komt uit het noorden van Frankrijk en kent een paar woordjes Nederlands. Als ik er binnenkom spurt hij, vanuit de bakkerij achteraan, de winkel binnen en roept dan voor het hele dorpsplein: ‘Gggggoeiedag’. Zijn tong en mond wringen zich in bochten om die verdomse Vlaamse ‘g’ eruit te persen maar éénmaal dat achter de rug is straalt hij van trots dat het hem toch wederom gelukt is. En dan schatert zijn vrouw Leonie het uit. Al zes jaren is het hetzelfde scenario en ik vind het al lang niet meer grappig maar wie wilt de bakker die zijn bladerdeeg voor de croissants en de pains au chocolat nog zelf maakt affronteren? Ik lach dus al 6 jaren uitbundig mee. Dat is het gezellig kneuterige van zo’n dorp. Pas op, onze bakker is eigenlijk heel hip. Hij filmt en interviewt mensen op het dorpsplein en ook als hij taarten maakt met zijn zoontje wordt dat vastgelegd voor zijn ‘vlog’ die wordt uitgezonden op groot scherm in de winkel. Soms zijn zijn baguettes wat aangebrand, ik vermoed dat hij dan iets te lang heeft staan praten met iemand, maar hij krijgt ze toch verkocht, want iedereen vindt het bakkerskoppel zo leuk.
Zoonlief zegt dat ik me niet schuldig moet voelen. Dat Christian zijn taarten heel kleurrijk zijn maar allemaal hetzelfde smaken en dat éclairs in 3 verschillende kleuren nu ook geen toonbeeld zijn van gastronomische patisserie. Dat is ook waar. En een verfrommelde aardbeientaart kan ook nog heel lekker zijn. Ik ga me er in ieder geval niet druk om maken.
Zoals verschenen op: auparleur.be