De langste nacht van het jaar ligt alweer een hele tijd achter ons maar de zomer duurt officieel nog tot 21 september.
Toch is die laatste week van augustus het kantelmoment waarin voor mij de verandering van het seizoen plaatsvindt.
Wanneer de laatste familieleden en gasten huiswaarts zijn vertrokken en de stilte en leegte zich aan me opdringen, overvalt me een weemoedig gevoel. Die heerlijke drukke zomers altijd waarin herinnering na herinnering wordt opgetekend en je hart opgeladen zodat je er weer een tijdje tegen kan. Een hele winter kan je dan vissen in die poel van fijne momenten: met een open dak en fladderende haren naar de zee rijden, witte wijn in de rooftopbar in Marseille, teennagels lakken met de meisjes, verkoeling zoeken in de rivier, gezelschapsspelletjes spelen bij kaarslicht, vers gemaakt ijs, wandelen naar de grot, gezellige table d’hôtes, gesprekken vol inzichten, buiken die niet enkel pijn doen van de yoga en de krachttraining maar vooral van het schudden van het lachen en zoveel meer.
Dan ineens moet je je hoofd erbij halen want de kinderen moeten klaargestoomd worden voor het nieuwe schooljaar. Boekentassen van onder het stof vissen, opnieuw inloggen op de schoolapp, een bezoek aan de kapper en de bril die al de hele zomer scheef op Jules’ neus staat laten recht vijzen.
Zoals gewoonlijk ben ik te laat met het aanvragen van hun schoolbuskaarten maar ja, wie denkt daar aan om dat begin juli te doen? Op het moment dat je als ouder ook zo blij bent dat de school even stopt? Nu vliegen de dossiers weer uit de printer en begin ik met invullen en pasfoto’s binnen de lijntjes te plakken alsof ze in Frankrijk nog geen computers kennen.
Hoe we de jongens ’s ochtends ooit gaan wakker krijgen na een zomer nachtraven, daar ga ik nog even niet naartoe. Nog geen knorrige pubers, slaande deuren en gemiste bussen. Of een oudste zoon die plots weer ver weg woont.
Want dan droom ik al meteen van de volgende schoolvakantie. Misschien bevinden we ons dan wel met z’n allen voor de houtkachel in ons huis op de berg? Luisterend in ons bed naar de regen op het dak? En een glas rode wijn drinkend tegen de koude in het gezelschap van vrienden?
Nu nog niet. Nog even de zon op onze huid voelen gloeien. Hopend dat Bert snel hersteld van de covid die hier even wist binnen te glippen. Want dan kan ik hem ontvoeren naar Arles voor zijn verjaardag. Just the two of us. Als kers op de taart van deze prachtige zomer en als beste medicijn tegen de weemoed in de nazomer.
(En ook om onszelf klaar te stomen om elke dag die pubers weer naar school te krijgen…)
Zoals verschenen op: auparleur.be