cent cinquante cinq.

Vannacht werd ik wakker en terwijl ik in het donker staarde moest ik aan mijn mama denken die 43 jaren geleden ergens lag af te zien om mij op de wereld te krijgen. Mijn geboorteverhaal heb ik ondertussen al duizenden keren moeten aanhoren. Hoe mijn moeder voor haar derde dochter een natuurlijke bevalling wenste en daarvoor helemaal naar Leuven moest omdat er daar een dokter was die hiermee akkoord ging. Maar mijn beide ouders kunnen geen auto rijden dus reed mijn oma mijn bevallende moeder in haar kleine Golf midden in de nacht tot daar. Het vroor dat het kraakte en terwijl mijn mama mijn papa platneep manoeuvreerde mijn omaatje de auto tot aan de bestemming. Er vielen die nacht op de weg verschillende doden en ook mijn moeder bleef er bijna in. Ik kwam niet zonder slag of stoot op de wereld oftwel: de toon was gelijk gezet. Mijn mama heeft haar peren afgezien met haar rebelse dochter. Tijdens een ruzie kon het wel eens gebeuren dat ze me plots heel vertederend aankeek en zuchtte: ‘Ah dochter, wat lijk je toch veel op mij…’ Voor mij was dat toen het ergste dat iemand tegen mij kon zeggen! Nu ik 42 jaar ben, mezelf drie keer door een natuurlijke bevalling heb geworsteld en de eerste puberpuistjes bij mijn zonen een feit zijn kijk ik met zoveel bewondering naar mijn kranig moedertje die vier wervelende dochters naar de volwassenheid moest leiden en die nog steeds, zonder enige angst, helemaal alleen de wereld afreist om culturele reizen te organiseren of lezingen te geven. En nu denk ik: ‘Mama, ik ben zo fier met u als moeder en vandaag vier ik jou!’

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.