Een gewone werkdag

De zon schijnt. Ik beslis om niet met de R4 de berg op te tuffen naar het werk, maar trek mijn berg botinnen aan en neem een kleine omweg door het bos.

De twee honden gaan mee want net zoals ikzelf, hebben zij na een lange winter te luieren op de zetel of voor de open haard, nood aan beweging. Dol enthousiast springen ze als twee leeuwen tegen elkaar op. Amper te houden. En door hun enthousiasme zet ik er ook stevig de tred in.

De lucht is nevelig en hult het bos in een mysterieus, bijna feeërieke sfeer. En zo stappen we met zijn drietjes, in volledige stilte de bergen door. Het bos lijkt nog niet uit zijn winterslaap ontwaakt, geen groen blaadje te bespeuren. Maar de dieren in het bos zijn dat blijkbaar wel. De honden volgen met hun neus dicht tegen de grond allerlei sporen en lopen zigzaggend rond.

Ik denk aan al die wilde dieren: ‘ze zullen wel honger hebben na zo’n lange en koude winter. En dan ontwaken in een nog doods, oneetbaar bos, ik zou daar redelijk slechtgezind van worden…’ Ik ben blij dat ik met onze twee grote loebassen op stap ben want ge zijt toch liever niet alleen als ge een drachtig en hongerig everzwijn tegen het lijf loopt…

Harmonisch als we zijn schrikken we telkens alle drie van het geritsel in het struikgewas. We schieten synchroon een meter opzij als een zonnebadende hagedis plots de weg over spurt.

Ik kijk vertederend naar de eerste dartelende lammetjes maar houd met moeite Brando in bedwang die piepend laat verstaan dat hij liever zijn tanden eens zou zetten in zo’n lief pluizig ding.

Ik buig me vol bewondering over de eerste krokussen maar heb mijn rug nog niet gedraaid of ze hebben er allebei op geplast…zucht…

En met de eerste lentezon op onze snoeten maken we de wandeling steeds langer en langer. Want zonder dat ge het doorhebt stopt ge met denken en laat ge u meevoeren door het bos.

Pas twee uren laten arriveren we in Nozières. Alle drie met rood aangelopen hoofd, allez, ik dan, de honden spreekwoordelijk. Alle drie met onze tong tot op de grond en ogen die bijna uit onze kassen vallen. En water dat we geslurpt hebben.

Zij ploffen zich neer voor de biscuiterie en ik neem een stoel en zet me ernaast. En met mijn ogen dicht, de zon warm op mijn huid denk ik heel langzaam en geeuwend: ‘die koeken bakken, dat kan morgen ook nog…’ Ik sluimer terwijl ik wacht tot de kerktoren half vijf slaat en ik de kinderen moet ophalen aan het schooltje in de schaduw van de kerk. Zo schoon kan het leven hier dus ook zijn…

(Ok, dat laatste verzon ik er maar bij. Het Franse ritme heb ik me nog niet geheel meester gemaakt. Die koeken zijn dus alsnog gebakken, zoals het een noest werkende Vlaming betaamt. Maar mijn einde klonk gewoon mooier in de oren, wat idyllischer, nietwaar?)

11 replies on “ Een gewone werkdag ”
  1. Zon geeft energie op een zeer aangename, positieve manier. ‘t Zou zonde zijn om daar niet van te genieten. En samen met de energie van de zon krijgt de wereld rondom ons weer kleur… Zonder de winters zouden we het wellicht vergeten hoe mooi dit allemaal is!!!
    Geniet maar volop, ‘sans gêne’!!!

  2. Zalig Swaane, en een verzonnen einde is ook een einde he … misscien volgende keer wel echt waar :;-)
    Ik wil echt graag eens komen chillen bij u in Nozières. Eerste helft van juli zou ik tot daar kunnen rijden voor een paar dagen… ben je er dan?
    Liefs, S.

    1. Och zou ik zo fijn vinden San! Maar de eerste twee weken van juli ben ik weg, ik kook op twee stages… Vanaf 18 juli terug hier. xxx

  3. Dag Swaane,
    toch effe checken: ontving je onze (nogal lange) email niet van een paar weekjes geleden? groetjes!
    Bart

  4. Ha je had me bijna goed in de maling .. toen ik het las dat je schrijft “koekjes bakken kan morgen nog” dacht ik juist bij mezelf hoef ze beginnen al helemaal in de Zuid Franse beter morgen dan vandaag te leven.. Maar neen .. Toch leuk gedaan. Zo met de honden ook “me ” time te nemen. Gezond in elk geval. De lucht alleen al. Super kwens jullie een fijne lenteperiode toe.. Met alle verjaardagen enz.:

  5. Dat ziet er prachtig uit… en ja, ik had mij ook niet kunnen bedwingen om alsnog die koekjes te bakken. Dat taakgerichte krijgen ze er maar moeilijk uit bij ons gehaaste stedelingen, maar dat komt vanzelf wel een keer 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.