Ja ik weet het. Het is lang geleden dat ik nog eens in mijn pen ben gekropen voor mijn blog. Maar de tijd was er niet echt naar. Zo wat schattige dingen opschrijven over ons leven op den berg leek zo banaal tussen al die stormen van menselijk verdriet. Ik vond den draad niet.
Ik liep in mijn hoofd van voor naar achter in de tijd en besefte dat er zoveel gebeurd is. Zo op de wilde boef met de caravan half Frankrijk doorkruist om dan toch ergens, in the middle of nowhere, ploef, op uw plooi te vallen. En dan zit ge twee dagen in uw tijdelijk huis en krijgt ge telefoon van Jozef. Dat hij vol kanker zit. En dan begint een helse lijdensweg. En dan ergens in februari, als ik het me nog goed herinner, krijgt ge telefoon dat er niets meer aan te doen is en dat alle behandelingen worden stopgezet. En nog geen uur later belt mijn vader om te zeggen dat de tumor in zijn hoofd weer tot leven is gekomen en dat de dokters hem nog een houdbaarheidsdatum van zes maanden hebben gegeven. En dan zit ge daar met twee voor de open haard, te staren naar het vuur. En ge zegt niets want er zijn tranen genoeg en ge denkt allebei hetzelfde: ‘Amai dat gaat een zwaar jaar worden, 2013’. En zo geschiedde.
In de lente zijn er tranen voor Jozef die de spits afbijt. Daarna komen we weer wat op adem en ik hoop vurig dat wij even gespaard zullen blijven van de tweede shock. De zomer kondigt zich aan en we worden meegezogen in bruisende weken van hard werken, hete zomerdagen, verfrissende rivieren, eten, drinken en dansen met vrienden die komen en gaan onder prachtige sterrenhemels. ‘t Was allemaal zo goed en idyllisch begonnen totdat het noodlot nog een tweede keer toeslaat want ja, natuurlijk houdt het leven er een eigen agenda op na.
En voor de tweede keer wordt het een helse rit naar België, bang dat ge te laat zult komen. En ook met de wetenschap: als ik terugkom naar den berg dan heb ik geen vader meer, dan zijn we beiden vaderloos en hebben de kinderen geen opa’s meer. En papa beslist dat het genoeg is geweest, dat het geen leven meer is zoals hij er nu aan toe is. En tussen de beslissing en de uitvoering resten ons nog vier uren. Vier uren die de langste en kortste uren van mijn leven zullen worden. De tijd wordt volledig vervormd. We leven in een andere wereld. En ondanks de tranen wordt er ook overvloedig gelachen, geknuffeld, gefruld, gesnuffeld. En papa kijkt ons allemaal nog eens diep in de ogen en zoef, weg is hij. Zo snel gaat dat dan, vaderloos worden.
En dan wordt er een crisiscentrum opgericht voor de begrafenis. Open geklapte computers, rinkelende telefoons, vergadering en overleg. ‘Als het niets wordt met onze jobs beginnen wij gewoon een evenementen bureau met de hele familie’, proesten we het uit als we zo naar onszelf zitten te kijken. En het loopt perfect. Helemaal zoals papa het zelf had uitgedacht. En erna zijt ge alleen maar heel heel moe. En ge hebt nergens nog zin in.
‘Nooit meer zien’ klinkt absurd, een gemene grap, het kan gewoonweg niet. En omdat uw hersenen dat niet willen en niet kunnen behappen negeren ze het dan maar. Af en toe dringt het door. Dat is dan zoiets als een klop van een hamer krijgen. Ge zijt dan echt in shock. En ik word daar ook bang van. Dat definitieve karakter van de dood is geen lachertje.
Maar er gebeuren ook mooie dingen in het licht van al die miserie. Ge bekijkt het leven toch iets anders. Ik maak me veel minder druk in dingen, zeker banale zaken en dat zijn er eigenlijk nogal veel merk ik nu. En dat wilt veel zeggen voor het stresskieken en het piekermieke dat ik soms kan zijn. En ik doe ineens allemaal dingen die al heel lang op mijn to do lijstje stonden: Lindy Hop, keramiek (ik maak een tegel van Jozef en papa die we gaan inbouwen in het huis), Qi Kung en het meest belangrijke: schrijven, schrijven en nog eens schrijven.
Dat schrijven opent enorm mijn ogen en ik vind het een uitdaging om woorden te vinden voor bepaalde gevoelens en sferen. Want hoe brengt ge met woorden de sfeer in beeld van een troosteloze Brusselse buurt op een herfstige valavond die Bert en mij allebei instant depressief maakt? Of hoe beschrijft ge de soms ondraaglijke schoonheid van de natuur en de bergen die ons tegemoet komt als we de Ardèche binnenrijden?
En de jongens, mijn drie musketiers, die doen dat goed. Op school, in ‘t Frans, met hun vriendjes, hier zo in de natuur. Fons houdt zo van Gust dat die altijd aan diens oortjes likt, tot groot jolijt van Gust. Gust die nog altijd een naaktloper is en waarschijnlijk nooit uit zijn pipi-kaka-poep fase zal geraken. Dat is volgens mij een hopeloos geval geworden. En Jules blijft de clown met zijn gekke woordjes. Zo wil hij dat we ‘marsmeloenen’ (marshmallows) kopen om aan een stokje, boven een vuurtje, te roosteren. En Jacky blijft Jacky, de liefste hond ter wereld. Hondstrouw ook. En van de drie poezen is enkel nog onze Winnie over, de Antwerpse stadskat nota bene, die blijkbaar haar street cred hier goed weet aan te wenden. En de moestuin is voor een eerste, toch redelijk chaotisch jaar, een klein succes. Alleen moet ik me volgend jaar inhouden wat courgetten betreft want na vier maanden enkel courgetten fretten kan ik ze niet meer ruiken, noch zien en al helemaal niet meer proeven.
Kus. Ge draagt ondraaglijke schoonheid in u. De cirkel is rond xxx
Indrukwekkend…..! In alle opzichten…..!
Tot tranen toe bewogen op deze mooie zondagochtend. U schrijft heel mooie woorden, beschrijft prachtig menselijke situaties in een weergaloos mooie omgeving … dikke dankjewel hiervoor! Heel veel sterkte tijdens de momenten waarop het gemis groot wordt…
Dank je Swaane en Bert om dit te delen…Herkenbaar en ho zo waar…Verast door zaken die je nog steeds in beroering brengen vooral bij het leegmaken van het huis.. en de momenten van vreugde die groter lijken dan de werkelijkheid omdat je zegt tegen jezelf wat zijn wij toch gelukkige mensen die dit alles nog “bewust” en in alle gezondheid mogen meemaken! veel liefs schatten
Lieve Swaane en Bert,
Dank voor die prachtige tekst, alweer! Ik kijk al uit naar de volgende!
zondag is het drie maanden geleden dat Dirk van ons heen ging en het is zoals bij jou, bij jullie, dat “nooit meer” is niet te vatten, is nog steeds geen werkelijkheid. Soms, bij het zien van een oude foto of het lezen van een gedicht sleuren heftige emoties me naar de diepte en dan juist weer niet, word ik dankbaar dat Dirk en ik er op cruciale momenten van verdriet en zorgen voor elkaar zijn geweest. Die momenten en ook de herinneringen uit onze kinder- en jeugdjaren koester ik, leg ik als een dekentje rondom mijn hart, om ze warm te houden en levendig.
Het is mooi te merken dat jullie zo genieten van de natuur en van de kinderen. Hoe je erover schrijft, ja, dan herinner ik me de stukjes die je mama schreef voor een of ander tijdschrift over Geertje en Anneke. Die spontane en soms grappige manier van schrijven vind ik ook bij jou terug.
was nog vergeten onderaan vinkjes te zetten
Beste Swaane en Bert,
ik sta in volle bewondering voor de manier waarop jullie in het leven staan: bewust, dankbaar en intens genietend. Chapeau!!
Vele groeten uit Kortrijk
Liefde is ALLES en courgetten zijn onuitputtelijk :-). Prachtig vervat in woorden, dat wat het leven doet,…is.
En ja, dank je om te zijn wie jullie zijn: Zaadjesplanters, telers en plukkers van het leven. Inspirerend mooi en confroterend ook. Soulfood en dat doet goed! Heel veel liefs en bewondering van mij naar jullie. X!