Ik heb een tijdje met een writersblock gezeten. Ik wilde graag over de papa’s vertellen maar vind dat ook moeilijk omdat het zo persoonlijk is en de gevoelens errond zo wisselend zijn. Ik vroeg me af of zij dat zelf wel leuk zouden vinden? Maar ik kon er ook niet omheen. Ik schrijf dan wel over ons nieuwe leventje hier maar soms is dat bijzaak als er zoveel rondom jou gebeurt. Soms heb je gewoon geen zin om allemaal gezellige anekdotes te vertellen wanneer er zoveel grotere dingen aan het gebeuren zijn. En uiteindelijk, die aftakelende vaders dat hoort ook bij het leven. Iedereen wordt met zulke dingen geconfronteerd dus waarom daar zo stilletjes over proberen doen? Dus hupsakee, deze keer vertel ik gewoon over onze vaders.
Jozef is een maand bij ons kunnen blijven. Daar zijn we heel dankbaar voor want dat pakken ze ons nooit meer af. Het was een intense periode al paste Jozef onmiddellijk in ons gezin, alsof er gewoon een extra puzzelstukje aan werd toegevoegd. Met momenten was Jozef in zijn volle element en kon er gewandeld, gegeten en gedronken worden. Drie keer per dag werd er dan uitgebreid gegeten, wat een eetlust! Maar naar het einde toe ging het moeizamer en moeizamer. Jozef lag dikwijls te slapen op de zetel terwijl de kinderen druk rond hem heen speelden maar hij wilde niet weten van in zijn bed te gaan liggen. Kinderen zijn ook zo’n goede remedie want die staan niet teveel stil bij al die moeilijke dingen. Die roepen: ‘Kijk opa daar!’ of ‘Opa kom eens kijken!’ Die willen alleen maar spelen en hun onstilbare ontdekkingstocht van het leven met je delen of je je nu zo misselijk als een krab voelt op niet.
Toen de sneeuw, die ons een tijdlang in zijn greep had, stilaan begon te smelten begon Bert aan het terras te werken. En Jozef nam vanop afstand deel. Vader en zoon begonnen net zoals vroeger weer in een voor mij geheime taal te communiceren. Over afstanden en graden, over boren en vijzen, houtverbindingen, houtsoorten, frezen, groeven, enz. Het zijn allebei nooit de meest communicerende vaten geweest maar als ze samen aan iets werken dan vinden ze elkaar onmiddellijk. Dan wordt er geluisterd naar elkaar, overlegd, gemijmerd en deals gesloten. Dan worden er makkelijker complimenten gegeven. Ik stond erbij en keek ernaar en zag hoe de timmerman zijn kennis deelde met zijn zoon en dat hij op die manier altijd zou blijven voortbestaan in zijn zoon en later in zijn kleinzonen.
In die periode reisde ik even naar de Belgische kust om samen te zijn met mijn familie. En god, een groter contrast tussen twee families kan er niet bestaan denk ik. Papa blijft die trotse en sterke man, zelfs in een rolstoel. Nog steeds kan hij ons ‘s avonds na het eten toespreken met zoveel wijsheid en gevoeligheid dat we allemaal muisstil luisteren met rollende tranen op onze wangen. Mijn hart in duizenden stukjes en tegelijk was er die enorme kracht van allemaal samen te zijn. Eén plus één is zoveel meer dan twee in ons onverwoestbaar nest. Ik vergelijk onze familie altijd met zo’n drukke luidruchtige Italiaanse familie. Waar er één man als een ware Godfather aan het roer staat, de koers van het gezin bepaalt en het laatste woord heeft. Maar waar de vrouwen de lijm zijn die het gezin bijeen houden. En waar er een continue drukte is zoals bij ons: al die tetterende vrouwen in de keuken die van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat staan te koken en af te wassen. Die vanuit de keuken naar de kinderen roepen dat het stiller moet. Die de mannen commanderen om de tafel te dekken of naar de winkel te rijden. Die, als papa ‘s morgens in een verfrommelde pyjama met zijn rolstoel aan tafel wordt geschoven, meteen allemaal boven hem hangen. Voor een kus, ‘heb je goed geslapen papsi?’, zijn haar wat in vorm leggen, die pyjama wat recht trekken, die vragen wat hij wilt eten, drinken? ‘Zit je goed? Wil je wat water? Confituur of boter op je boterham?’ enzoverder. Een niet aflatende stroom van zorg die papa onder lichte dwang moet ondergaan.
En wat misschien een heel emotioneel moment kon zijn op de laatste avond, allemaal een polaroid foto met papa voor in ‘de portefeuille’ wordt één groot hilarisch tafereel waarbij Maaike en ik bijna in ons broek doen van het lachen. En in mijn verbeelding wipt papa bijna uit zijn rolstoel van het lachen. Of hoe het leven echt bestaat uit een lach en een traan.
Heel heel heel mooi.
Lief Swaantje, groot gelijk! Je moet erover schrijven. aftakeling en hoe er mee omgegaan wordt, is een menswaardig proces en zo schoon hoe jullie dat doen. Love you xxx
Writersblock goed te boven aan ‘t komen!… Schone vaders, schone momenten samen. xxx
Intense momenten zoals we ze allemaal kennen, zo mooi neergeschreven! Vooral blijven schrijven zou ik zeggen:) Lieve groet, Kathleen
Zo mooi!
Mooi zeg, tot heel gauw, Rein