En dan begint de zoektocht naar wat we dan wel gaan doen. Op een blauwe maandag stelt Bert dat hij graag nu al zou willen vertrekken naar het buitenland en meer in de natuur wilt wonen. Deze droom hebben we, maar ligt ver weg in de toekomst om te realiseren: als de kinderen uit huis zijn trekken wij de natuur in. We bouwen een houten huis of restaureren een ruïne. En terwijl ik rustig binnen aan het haardvuur mijn boek schrijf, hakt Bert bomen in stukjes en jaagt hij af en toe op een everzwijn. Of zoiets van dien aard.
Ik krijg een kleine hartverzakking want dat was nu niet meteen wat ik nu al in gedachten heb. Ik heb immers stilaan mijn oude droom weer opgepikt en wil deze keer kinderkleding ontwerpen. En terwijl we afstand doen van onze twee horecazaken ben ik al aan het ontwerpen geslagen. De naam is er, het logo, de ontwerpen en contacten met een Turkse kledingfabrikant. Het duurt dan ook even voor ik mee op Bert zijn kar spring.
Maar dan begint een verwoede zoektocht naar een nieuwe thuis. We overlopen landen en streken. Mogelijke jobs en scholen voor de kinderen. We beslissen om te beginnen in Frankrijk en daar enkele B&B’s te bekijken. En alsof het allemaal in de sterren geschreven staat, vinden we meteen een prachtig pand. Een oude watermolen aan een rivier. Een waar paradijs op aarde. En een fantastisch schooltje wat verder op de weg met een hele lieve juf.
Vervolgens gaat alles razend snel: de verkoop van de restaurants wordt afgerond, huis verhuurd, inboedel ingepakt, school opgezegd en zeer veel emotionele afscheidsmomenten.
Maar twee weken voor ons uiteindelijke vertrek slaat er een bom in. De banken die een kleine restlening moeten financieren haken één voor één af. De crisis heeft ze bang gemaakt, zeker voor alles wat naar horeca ruikt. Daar staan we dan. Geen huis, geen inkomen , geen school meer…
We zouden bij de pakken kunnen blijven zitten en terneergeslagen weer een draad in Antwerpen kunnen oppikken maar op de één op de andere manier bijten we ons door al die teleurstellingen nog meer vast in die droom om weg te gaan. Er is boosheid omdat die financiële instellingen die door hun roekeloos gedrag hele maatschappijen aan het wankelen brengen, nu ineens weigeren om ondernemende mensen nog een hart onder de riem te steken.
Vastberaden ontrolt zich een plan B. Er wordt een kleine caravan aangekocht, een toestemming voor thuisonderwijs aangevraagd, spullen worden gestockeerd en enkel het hoogstnodige gaat mee. Twee volwassenen, drie kleine jongens en een Griekse straathond ‘Youppi’ vinden samen onderdak op 6m2. Zonder duidelijke richting, noch bestemming op zoek naar ‘het beloofde land’. Er vast van overtuigd dat we met onze buik en ons hart wel zullen voelen waar het goed is.
Familieleden en vrienden trekken grote ogen en hebben vele twijfels. Maar door knopen door te hakken zien wij ineens honderden nieuwe mogelijkheden. En hoe verder we ons verwijderen van ons vorige leven in Antwerpen, hoe meer een gevoel van immense vrijheid me overvalt. Als we de grens met Frankrijk oversteken voel ik me een dartelend veulen met kriebels in de buik van de spanning en de hunkering naar het grote avontuur. En eerlijk toegeven: toch ook gemengd met een lichte misselijkheid van de nervositeit.
En die eerste nacht in de caravan vergeet ik nooit. In de buurt van Calais op een verlaten, schrale camping. Door alle spanningen zijn de kinderen en de hond ontembaar losgeslagen wild. Door de stevige rukwinden kan ik amper koken en is het ijskoud. Bert vloekt omdat hij sukkelt met de elektriciteit van ons stokoud caravannetje uit 1969. Dan passeren er in uw hoofd van die gedachten zoals: ‘Waar zijn wij in godsnaam aan begonnen?!’ Maar enkele uren later, wanneer iedereen ligt de ronken in de caravan, begin ik voor ‘t eerst te schrijven. En rechtop in ons veel te krappe bed, met allemaal snurkende jongens om me heen, in dit kleine nestje op twee wielen maakt er een diepe gelukzaligheid zich van mij meester. En heb ik er een rotsvast vertrouwen in dat we met z’n allen deze reis tot een goed einde zullen brengen.
Zoals verschenen in Charlie 2014.