‘Het wordt nooit meer zoals vroeger. Maar dat geeft vleugels aan het herinneren’ (Dirk Lauwaert)

Liefste Papa,

Ik voel me klein tussen al deze meesters van het woord die jij zo zorgvuldig uitkoos en met wie je je kon meten. Je hebt zoveel mensen geraakt en geïnspireerd. Een wijze man. Een oude ziel. Maar voor ons, voor ons was je vooral een vader.

De stilte die je achterlaat staat in schril contrast met de storm die nu binnen in ons woedt. Stuurloze schepen die kraken onder de inbeukende golven van verdriet. Wankelende gebouwen omdat een fundament is weggerukt.

Maar je laat een overvloed aan levenswijsheid en herinneringen na.

De toegangspoort naar jouw wereld. Blauwe rook die vanonder de deur kringelt. Een razendsnel typemachien met afwisselend ijsberen. Soms mochten we binnen. Liggend op de rode sofa. Heel stil. En dan koos je een boek uit de muren van het boekenhuis. Heel voorzichtig mochten we erin bladeren.

Een trotse mooie vader die zolang weigerde een bril te dragen en nog liever in een spartaanse houding, met één oog bedekt, een boek las. Debardeurkes en mooie hemden.

Warme avonden in Italië. Jij die zingend door de nacht nog bij de wijnboer aanklopt.

Verre wandelingen met vele kinderen in je kielzog ‘papa, zijn we er bijna?’ Maar ook mee reizen in je hoofd. Details. Verbanden. Beelden en steden leren lezen.

Liefde voor het warme nest dat onze familie is. Met super oma helemaal bovenaan. Iedereen krijgt zijn plekje. Jouw aandacht. Jouw tijd. Jouw zorg.

En jouw liefde gaat ook door de maag. Pijnlijke buikjes van teveel spaghetti ‘au au papa je moet de volgende keer zeggen dat ik moet stoppen met eten!’.

Maar ook een vader die een vreselijke medebewoner kreeg. Een monster dat meteen  de aanval inzette op de troonzaal van je lijf.

Jouw klavertje vier. Vier herenigde gieberende meisjes op je bed die je één voor één toespreekt met je ogen. En wij zwaaien je uit met tranen die rivieren vormen. Harald die op je buik blaast en jou doet schudden van het lachen. Jouw twee prinsen die je moedig en statig flankeren tot aan de kade. Andreas, jouw evenbeeld en Dorian, jouw trouwste metgezel. En zo graag hadden Reinhilde en jij samen naar de overkant gezeild maar de wetten en regels van het leven schrijven iets anders voor. Een onbreekbare eenheid wordt toch gescheiden.

Je versteende gezicht met een krullend lachje, ondeugend zelfs. En wij geloven graag  dat het heel gezellig is daarboven in de hemel. Een hemel waar ik nooit in geloofd heb maar waar ik nu om smeek.

‘Till we meet again’ papsi!

 

* In De Witte Raaf: ‘De niet meer gezonde man’: http://www.dewitteraaf.be/artikel/detail/nl/3870

* Cobra: http://www.cobra.be/cm/cobra/boek/130812-sa-dirk_lauwaert_overleden

De werkkamer van Dirk Lauwaert door Koen Broucke:

10 replies on “ ‘Het wordt nooit meer zoals vroeger. Maar dat geeft vleugels aan het herinneren’ (Dirk Lauwaert) ”
  1. you will be whole again. In time.
    Of zoals de priester zei:
    De leegte die het verlies van een geliefde nalaat, hoeft niet ingevuld te worden.
    De leegte is tenslotte hetgeen je nog bindt met de geliefde.
    Het is jullie verbond.
    X

  2. Dank je Swaane, ik kende je paps niet zo goed maar nu krijgt hij wel een gedaante en background, mooie ode aan de liefste papa van de wereld !

  3. Lieve Swaane,

    Dirk blijft in mijn gedachten, als een bijzonder mens, die – en ik heb les gehad van ‘Papa’ – velen inzicht verschafte in al het mooie wat de wereld en het leven ons aanbiedt, maar ook, pleitte om je signatuur onder alles te zetten wat je doet.
    Velen zullen Dirk missen.
    Hij was vooral een zeer bescheiden mens en ooit vertrouwde hij me toe, toen hij voor de radio werkte : “Men heet mij ‘the Bedside Voice’ “.

    Wetende dat het Leven eindig is, besef ik dat wat hij deed, onsterfelijk is.

    Vele warme, lieve groeten aan jou en je familie.

    xxx

  4. Enkele decennia geleden heb ik het genoegen gehad om les te krijgen van je vader.
    Zijn belezenheid, zijn trefzekere en bevlogen taal waren – en blijven – indrukwekkend,
    maar het belette hem niet om zich toegankelijk en openhartig op te stellen voor zijn studenten.
    Cynisme en hooghartigheid waren menselijke gebreken die hem vreemd leken.
    Enkele jaren geleden zag ik hem terug op een expositie, een oude man met een wandelstok, maar ik vermoedde dat er meer aan de hand was dan ouderdom.
    Ik had achteraf spijt dat ik hem niet heb durven aanspreken, om hem te vertellen hoe inspirerend hij was geweest.
    Uit zijn Niet meer zo gezonde man blijft me een zinnetje bij, dat hij nooit menslievend zou geweest zijn.
    Laten we het toeschrijven aan angst, kwaadheid of dichterlijke vrijheid.
    Het strookt alleszins niet met de innemende persoonlijkheid waaraan ik bijzondere herinneringen koester.
    Veel sterkte aan jou en je familie

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.