‘Is dit iets van jouw yoga cult?’ zegt de jongste teleurgesteld wanneer hij in het postpakketje kijkt dat hij zonet heeft opengedaan. Tja, als je nepkogels verwacht voor je AK47 is een voedingssupplement van je moeder niet echt iets waar je vrolijk van wordt. En ik probeer nogmaals uit te leggen dat yoga geen cult is maar mijn jongens vinden het heerlijk om mij te jennen en zeg nu zelf: je moeder elke ochtend op zo’n matje aantreffen, met gesloten ogen in diepe rust of met haar kont in de lucht tijdens een ‘downward-facing-dog’ pose, wat gaat er dan door een puberbrein?
Daarbij komt dat ik in een poging om die zwemband kwijt te raken aan krachttraining doe. Wie had ooit gedacht dat ik aan de ‘full body workouts’ zou beginnen op mijn 47ste, ik in ieder geval niet. Onlangs haalde ik de spiegel uit de slaapkamer naar beneden omdat ik me wilde focussen op de correcte houding bij elke oefening. Die spiegel ging na vijf minuten weer naar boven want mijn bijna paars aangelopen hoofd, mijn haar dat aan mijn bezweet gezicht kleefde en die wiebelende buik brachten me danig uit concentratie. Om gemotiveerd te blijven hou je je soms beter vast aan een beeld in je hoofd van een fitte, niet zwetende Swaane die zonder haar evenwicht te verliezen 50 ‘backward lunges’ uitvoert alsof het niets is. Maar als de jongens mij met ingehouden lach en daardoor schokkende schouders passeren, weet ik dat ik mijlenver afsta van de 25-jarige, strak in het vel zittende, fitnessinsctructor Madfit die me aanmoedigt vanop het scherm.
Maar er zijn belangrijkere zaken. Er heerst hier een ethische kwestie over leven en dood.
Als je aan de rand van een natuurgebied woont, is die afscheiding voor een mens misschien wel duidelijk, maar daarom niet voor een dier. Knaagdieren van alle slag vinden regelmatig hun weg naar de menselijke woonst en hokken graag samen. Maar daar is de mens niet mee gediend. Die knaagdieren als ongedierte omschrijft en veelal panisch reageert op alles met een lange staart.
Ikzelf zit ook niet te wachten op de beelden uit het kinderboek ‘De rattenvanger van Hamelen’, die ik na al die jaren nog steeds kan oproepen. We moeten dus ingrijpen.
Ik krijg een lijst doorgestuurd met alle mogelijke manieren om ze te doden: vergiftiging, elektrocutie, vallen, verdrinking, klemmen en jagen.
Ha! Misschien kunnen we eindelijk die AK47 van Gust inzetten? We weten dat hij een uitmuntend schutter is. Zo lieten we de jongens ooit eens een spelletje duo schieten. Gust schoot iedereen naar huis en terwijl zijn broers verveeld moesten wachten, speelde hij ronde na ronde, haalde een steeds hogere score terwijl de lichtjes op dat machine steeds feller begonnen te flikkeren en de winnende deuntjes steeds luider door de boxen galmden. Bert en ik keken, over zijn schouder heen, elkaar verbaasd maar ook wat verschrikt aan.
We zouden hem nu in zijn camouflage pak met geweer in aanleg in het park kunnen opstellen? Eindelijk kan hij zijn legeroutfits ten volle gebruiken en is hij van achter dat scherm. Maar Karma is een bitch, dat weten we allemaal. Dus wat krijg je als een boemerang terug in je gezicht voor het doden van ratten en andere knaagdieren? Ik zie ineens beelden van een schoolshooting voor me want Gust en school dat is geen match dus besluit dat schieten niet nog meer te cultiveren en het over een andere boeg te gooien.
‘Karma is a bitch’ maar,’ life’ is soms ook ‘a bitch’ en heeft veel bloeddorstige kantjes. Iedereen die wel eens naar een National Geographic documentaire over dieren heeft gekeken weet dat. Het is opeten of opgegeten worden. Dus misschien moeten we het uitbesteden en vijftien katten uit een asiel halen en hier loslaten? Maar dat kan ook resulteren in vijftien luie katten die liever met z’n allen een hele dag op ons bed liggen en ik zie haren, bergen haren.
Uiteindelijk klimt Bert toch maar zelf op de daken en strooit rijkelijk met blauwe gif blokjes onder de dakpannen en in dakspanten. Duwt ze achter elektriciteitskasten en legt ze in zwembadpomphuisjes. Zo hopen we de populatie knaagdieren wat onder controle te houden. Waarschijnlijk zal zijn karma boemerang ‘the crazy old cat lady’ zijn. Maar dat is iets voor later, wanneer ik me gewonnen geef aan de zwemband, mijn yogamatje met veel plezier deel met zeven spinnende katten en mijn slechte ogen de bergen haren niet meer zien.
Verschenen op auparleur.be