Een mens vergeet dat, hoe bijzonder dat aanvoelt. En hoe fijn het is. Hoeveel deugd dat kan doen. Schaamteloos ‘niets doen’. Dat kan ook maar in de juiste setting.
Zonder kat die midden in de nacht een ‘hongertje’ krijgt en met haar tong van schuurpapier in je gezicht likt. Of aan je haren, er zich dan in verslikt en vervolgens begint te kokhalzen naast je hoofd. Dus moet je er met nog gesloten ogen uit om haar buiten te zetten.
Zonder hond die als een gek de trap op en af stormt en tussen die twee intervallen je doordringend aanstaart met zijn stinkbek op enkele centimeters afstand van je neus. En die dit blijft herhalen tot je uit bed komt om met hem te gaan wandelen.
Geen kinderen waarvan je niet kan bepalen of ze nu ‘al’ of ‘nog’ wakker zijn. Van zo’n zomer achter een scherm zie je immers altijd ‘wittekes’ en ik heb het al lang opgegeven om er tegenin te gaan. Als zij mij zien blijft de plaat altijd hangen: wat gaan we eten? En vervolgens: ‘Wat voor ouders zijn jullie eigenlijk? In Frankrijk krijgen kinderen altijd twee warme maaltijden per dag!’ is het verwijt als ik zeg dat ze zichzelf kunnen bedienen van een stuk fruit of een croque-monsieur omdat ik maar één keer per dag kook.
Geen ontplofte keuken of uitpuilende wasmanden die me heel de dag onrustig maken. Geen werk. Geen te renoveren appartement in Marseille dat ons roept. En wegens een slechte verbinding: amper telefoons.
We zijn er even tussen uit met ons tweetjes. We spoelen de film van ons leven terug en beseffen dat het exact een jaar geleden is dat we hier nog eens de kans toe kregen. Of de kans grepen. Bert zijn verjaardag als een heerlijk afgelegen bijna onbereikbaar eiland in de drukte van alledag.
Vorig jaar was het een oude visserscabane met de zee letterlijk aan onze voeten. Waar ook Jeroen en Hans een middag mee niksten. Dit jaar belanden we in een tijdscapsule uit 1967. Een oud motel in de Camargue. Ooit op sterven na dood door de aanleg van een nieuwe autostrade waardoor het zijn voorbijgangers verloor. Maar dat weer nieuw leven werd ingeblazen door een stel met kinderen. Het soort avonturiers waarin we onszelf wel eens durven herkennen.
En met onze oude Saab, Bert zijn oranje zwembroek met wit biezeke en ik met de kleurrijke Kimono die ik van mijn liefste Bieke kreeg, gaan wij totaal op in het decor. En terwijl ik van een negroni nip, waan ik me in een film van Jacques Tati. De hipsters die zo’n instagram waardige plek graag bevolken, maken het plaatje compleet. Jonge vaders met snorren, puntige zonnebrillen en Marilyn Monroe achtige badpakken, kinderen in gestreepte handdoek capejes. Bert en ik komen ogen te kort en verzinnen bij iedereen een leven. Volgens onze zoon Jules zijn wij dan ook de ‘Cameron en Mitchel’ uit Modern Family. Maar wie vindt dat niet geweldig, om zonder oordeel wat naar mensen te kijken, gewoon omdat er ineens een zee van tijd is?
Wat is er meer ontspannend dan te luieren aan een zwembad, u te wentelen in de zon met een goed boek, wat te kuieren door de straatjes van Arles en wat kunst op het fotofestival Les Rencontres mee te pikken? Zonder to-do lijstje want alles kan maar niets moet.
Wat is er heerlijker om samen met uw liefste het zoete, zachte nietsdoen u volledig te laten overspoelen? Het zou alleen wat langer mogen duren. Of werkt het alleen als het van korte duur is? Voor ons wel vrees ik. Als op dag twee bij Bert de werkman weer naar boven komt, die ontdekt dat de coating van het zwembad op de bodem begint los te laten en zich ergert aan de afbladerende verf en bijna een kwast ter hand wilt nemen, denk ik: ok, tijd voor weer wat actie!
Zoals verschenen op: auparleur.be