Detail Marc Chagall.
(Hôtel de Caumont, Aix en Provence).
De laatste tijd voel ik me regelmatig moedeloos, waarschijnlijk geaccentueerd door de winter, maar toch. Omdat het niet juist aanvoelt die kitscherige kerstmuziek en al die kerstcadeaus die over de toonbanken vliegen terwijl er buiten mensen in de vrieskou op een stukje karton zitten. Omdat bijna overal bloed en lijden aan vaskleeft, aan uw gsm, uw goedkope wintertrui en de gevulde kalkoen straks op de kersttafel. Omdat onze zelfgekozen leiders, die ons zouden moeten beschermen, zich geen fluit aantrekken van de klimaatopwarming, toenemende armoede en de vluchtelingen… Bon, op van die zwarte dagen kan het deugd doen om alles even te vergeten in het warme cocon dat een museum is en u op te laden aan allerlei schone zaken. Zo geschiedde. Ware het niet dat de werken van Marc Chagall pijnlijk actueel blijken te zijn: exodus, verwoesting, genocide,…
Gelukkig is de grote liefde voor zijn vrouw Bella alom vertegenwoordigd. Dikwijls zweven ze, in elkaar verstrengeld, door de lucht. Ver weg van alle miserie. En daar begint het allemaal he, de dingen af en toe terugbrengen naar hun kern: dat warme nest en hopen dat van daaruit allemaal mooie dingen ontkiemen. (Dat schrijf ik hier nu efkes vanuit ons bed, met Gust tussen ons in en de grote jongens die af en toe mee aan de voeten komen liggen. Meer moet dat soms niet zijn).