Nee, we hebben nog geen huis gevonden en nee, nee, we hebben er niet de brui aan gegeven en zijn terug in Antwerpen zoals de titel misschien suggereert. Maar we hebben wel een tijdelijk huisje! We hebben een vakantiehuis gehuurd voor een week. De reden hiervoor zal in een volgende blog wel duidelijk worden, maar laten we de spanning er wat inhouden he?
We hebben letterlijk en figuurlijk een lange weg afgelegd. Niet alleen zijn we al meer dan 6 weken onderweg in de caravan, wat tijdens al die regen echt wel zijn tol begon te eisen. We beginnen ook stilaan, na onze fameuze ‘tour de France’, een heel sterk gevoel te krijgen dat we ons gaan settelen in de Ardèche. Zulke dingen leg je moeilijk uit, het is dat gevoel van thuiskomen dat we hebben, als we na een langere periode van afwezigheid, de Ardèche weer binnenrijden, op weg naar ons vakantiehuis.
Dat bergen ‘ons ding’ zijn, weten we nu al wel langer. Maar de Pyreneeën hebben ons (totnutoe) niet zo bekoord als de Ardèche.
We rijden de Pyreneeën binnen.
Als we hier laat in de avond toekomen en het slot omdraaien van wat ooit een oude schoolpoort moet geweest zijn, liggen de jongens meteen languit op de grond te spelen, zo blij met eindelijk wat ruimte.
Bert stookt een groot vuur in de houtkachel en ik flans snel snel een pasta-pesto in elkaar. En als Gust slaapt en Fons & Jules nog even een filmpje bekijken in bed
genieten Bert en ik op het terras van een glaasje wijn.
De regen is eindelijk gestopt maar nu zoeven de meikevers ons rond de oren. Bert vindt het de meest loempe insecten ooit, en ok, het zijn echt ongeleidde projectielen die overal tegenaan vliegen en dan hulpeloos spartelend op hun ruggetje terrecht komen, maar ik vind dat ze iets aandoenlijks hebben. Zo’n dikke, geblokte kever en dan dat kleine fijne, geweitje, zo mooi…
De afgelopen dagen hebben we al zo genoten van dit prachtige oude schoolgebouwtje. Het is heerlijk om eindelijk nog eens in een echt bed te slapen, een bad pakken heeft een extra dimensie gekregen en een wasmachine vind ik dé beste huishoudelijke uitvinding ooit!
De jongens kunnen eindelijk, weer of geen weer, spelen dat het een lieve lust is.
Maar af en toe mag er ook wat gewerkt worden.
Hanne en Jonas hebben eindelijk een dak!
En deze foto’s van Le Gouffre de Padirac, wil ik jullie niet weerhouden.
We dalen 103meter af en bekijken daar de prachtige onderaardse wereld. Ik vertel de jongens die erg onder de indruk zijn dat we nu in de buik van de aarde zitten. Maar Jules zegt het nog veel mooier: ‘Nee mama, we zitten nu in het hart van de aarde!’.
Heel benieuwd naar het timmerwerk van de mannen …
Den ardeche! Jihaa!
Bert, je begint al een hele tijd op je vader te lijken of je nu wil of niet..andere helpen op te bouwen….het siert je. Kinderen zien er rustig uit, zij stralen rust uit! Mooie foto’s en verslag Swaane… echt prettig zo jullie ups en downs te volgen. t Komt goed…!
Eindelijk de blog gevonden!! ( eigenlijk nog niet de tijd genomen om te zoeken) fijn, nu staat hij in het lijstje . Tot snel mannekes, en vrouwtje XXX