Swaane ruilde haar hectische leven in Antwerpen in voor een zoektocht door Frankrijk in een kleine caravan, samen met haar man en drie kinderen. Op Charlie vertelt ze regelmatig een stukje van haar verhaal. In het vorige hoofdstuk trok ze de deur van haar schrijversnest voorgoed achter zich dicht. Nu de stilte op de berg
Withdrawal sucks.
’s Nachts krijg ik jouw vlinders op bezoek. Wolven in schaapskledij. ’s Ochtends de koude douche. Diep vanbinnen zweeft er ergens een cocon gevuld met verborgen liefde.
Het einde van mijn schrijvershol… (Charlie 18)
Als er op een vroege zondagochtend in januari, wanneer het nog pikkedonker is, op je deur wordt geklopt, dan weet je dat het geen goed nieuws is. Januari brengt koude en sneeuw en… kapotgevroren leidingen. Mijn schrijvershol en bij uitbreiding het hele voormalige burgemeestersgebouw zijn onbewoonbaar verklaard. We krijgen twee dagen om eruit te trekken.
Limerence.
soms is een woord zoals thuiskomen een plek waar ge u goed voelt iets dat bij u past dat eerder u koos, dan omgekeerd hier, een kader voor het grote verlangen en ook, een nest voor de wanhoop vanbuiten afgelikt, vanbinnen chaos.
Vrouwen die vertrokken: Marij verliet Nederland
Vijf jaar geleden besloten mijn man en ik met onze drie kinderen naar het buitenland te verhuizen. Op zoek naar een rustiger leven dichter bij de natuur. Waar wij uit vrije keuze vertrokken, is dat voor veel anderen niet zo. Omdat elke migrant een verhaal heeft, laat ik in de reeks Vrouwen die Vertrokken immigrantes
Vrouwen die vertrokken: Agnieszka uit Polen
“Ik weet dat ik overal kan aarden. Ik ben een vrij persoon.” Vijf jaar geleden besloten mijn man en ik met onze drie kinderen naar het buitenland te verhuizen. Op zoek naar een rustiger leven dichter bij de natuur. Waar wij uit vrije keuze vertrokken, is dat voor veel anderen niet zo. Omdat elke migrant
Elle se livrait à la nuit
Ces couleurs maussades et ce murmure éternel. Les cristaux de sel dans les narines et les cheveux. Des pêcheurs de crevettes avec plus de rides que de vagues sur la mer. Chercher des coquillages qui perdent leurs couleurs vives une fois rentrée à la maison. La voilà. Avec ses pieds dans le sable
Ze gaf zich over aan de nacht
Die mistroostige kleuren en dat eeuwige ruisen. Zoutkristallen in neus en haren. Garnaalvissers met meer rimpels in hun gezicht dan dat er golven op zee zijn. Schelpen zoeken die thuis al hun felle kleuren verliezen. Daar staat ze dan. Met haar voeten in het zand en met haar hoofd in een zee van herinneringen. Haar
Verliefd op een huis dat nog niet af is. (Charlie 17)
De twee meest gestelde vragen op dit moment zijn: ‘Hadden jullie zelf verwacht dat het zo lang zou duren?’ en ‘Zouden jullie dat nog eens overdoen?’. Op de tweede vraag kan ik onmiddellijk en met een stellige ‘Nee!’ antwoorden. Mocht ik me ooit nog in een situatie bevinden waarin we onszelf van een woonst moeten
Open call!
ACTUALLY, today we’re living in a complex world where polarisation, consumption and superficiality reign. Everywhere treats are sneaking upon us. A world in which art is being trivialized and banned to the corners of our existence. In which creativity is regarded as unnecessary. A world in which dreaming is being taken from us. Therefore, we